نحوه گردش خون یک نوزاد، اندکی پس از تولد تغییر میکند. در ابتدا، نوزادان نارس دارای شکافی (مجرای شریانی باز یا patent ductus arteriosus, PDA) بین رگ خونی بزرگ آوران به ریهها و رگ خونی بزرگی هستند که خون اکسیژندار را به قسمتهای دیگر بدن منتقل میکند. درمان علامتی زودرس PDA، هنگامی که علائم بالینی برای اولینبار ظاهر میشوند، به کاهش مدت زمانی که نوزاد نیاز به تنفس کمکی (تهویه مکانیکی) دارد، کمک میکند و از احتمال ابتلای وی به بیماری مزمن ریه و آسیب التهابی روده (انتروکولیت نکروزان) میکاهد. درمان استاندارد شامل محدود کردن مصرف مایعات، دیورتیکها و مهار کنندههای سیکلواکسیژناز مانند ایندومتاسین یا ایبوپروفن است. اگر این درمانهای دارویی کارآمد نباشند، PDA با عمل جراحی بسته میشود. فقط یک مطالعه تصادفیسازی و کنترل شده توانست در این مرور گنجانده شود (شامل 154 نوزاد پرهترم که نیاز به پشتیبانی تنفسی داشتند). ایندومتاسین و عمل جراحی، مزایای مشابهی به همراه داشتند. تفاوتی در میزان مرگومیرها در طول بستری بیمارستانی، بیماری مزمن ریوی، انتروکولیت نکروزان، خونریزی مغزی یا خونریزی در سایر مناطق وجود نداشت. جراحی در بستن PDA مؤثرتر بود (3 مورد نیاز به درمان داشتند تا یک نفر منفعت ببرد) اما با وقوع عوارض (پنوموتوراکس و رتینوپاتی پرهماچوریتی) مرتبط بود. مطالعهای که پیدا شد بیش از 30 سال پیش انجام شده بود. درمانهای بالینی بسیار تغییر کردهاند و بستن PDA با روش جراحی، نسبت به گذشته بی خطرتر است. بنابراین، این که آیا نتایج مطالعه امروزه قابل استفاده باشد، مورد تردید است. بهروزرسانیهای این مرور در جولای 2007 و فوریه 2012، هیچ مطالعه تصادفیسازی و کنترل شده اضافی را برای گنجاندن به مجموعه قبلی شناسایی نکرد، اما 3 مطالعه مشاهدهای، افزایش خطر را برای یک یا تعداد بیشتری از پیامدهای مرتبط با لیگاسیون PDA نشان دادند: بیماری مزمن ریوی، رتینوپاتی پرهماچوریتی و نقص عصبیحسی (neurosensory impairment).
دادهها برای نتیجهگیری در مورد این که لیگاسیون جراحی یا درمان دارویی با ایندومتاسین، کدام یک به عنوان درمان اولیه برای PDA علامتدار در نوزادان پرهترم ارجح است، ناکافی هستند.
مجرای شریانی باز (PDA)، با شنت قابل توجه چپ به راست، عوارض و مرگومیر را در نوزادان پرهترم افزایش میدهد. بستن زودرس مجرای شریانی، ممکن است با استفاده از دارو یا با جراحی حاصل شود. مشخص نیست که درمان اولیه ارجح برای PDA علامتدار، بستن با تکنیک جراحی است یا درمان با داروی ایندومتاسین.
مقایسه تأثیر لیگاسیون جراحی PDA در برابر درمان دارویی با مهارکنندههای سیکلواکسیژناز (ایندومتاسین، ایبوپروفن یا مفنامیک اسید)، که هر یک به عنوان درمان اولیه استفاده میشوند، بر مرگومیر نوزادان پرهترم مبتلا به PDA علامتدار.
برای این بهروزرسانی، کتابخانه کاکرین، شماره 2، 2012؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ Clinicaltrials.gov؛ Controlled-trials.com؛ بررسی نشستهای سالانه انجمنهای آکادمیک بیماریهای کودکان (2000 تا 2011) (Abstracts2ViewTM) و Web of Science را در 8 فوریه 2012 جستوجو کردیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی شده یا شبه-تصادفیسازی شده در نوزادان نارس یا کموزن هنگام تولد مبتلا به PDA علامتدار و مقایسه لیگاسیون جراحی با درمان دارویی با مهار کنندههای سیکلواکسیژناز، که هر یک به عنوان درمان اولیه برای بستن PDA استفاده شدند.
نویسندگان بهطور مستقل از هم، کیفیت روششناسی کارآزمایی وارد شده را ارزیابی کرده و اطلاعات آن را استخراج کردند. ما از RevMan 5.1 برای تجزیهوتحلیل دادهها استفاده کردیم.
یک مطالعه با حضور 154 نوزاد واجد شرایط بود. تفاوت معنیداری بین بستن با تکنیک جراحی و درمان با ایندومتاسین برای مرگومیر حین بستری در بیمارستان، بیماری مزمن ریوی، انتروکولیت نکروزان، سپسیس، سطح کراتینین یا هموراژی داخل بطنی مشاهده نشد. افزایش قابل توجهی در گروه جراحی، از نظر بروز پنوموتوراکس (خطر نسبی (RR): 2.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.45 تا 4.93؛ تفاوت خطر (RD): 0.25؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.38؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا یک نفر آسیب ببیند (NNTH): 4؛ 95% CI؛ 3 تا 9) و رتینوپاتی پرهماچوریتی مرحله III و IV؛ (RR: 3.80؛ 95% CI؛ 1.12 تا 12.93؛ RD: 0.11؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.20؛ NNTH: 9؛ (95% CI؛ 5 تا 50) در مقایسه با گروه مصرف کننده ایندومتاسین وجود داشت. در گروه جراحی نسبت به گروه ایندومتاسین، کاهش معنیداری در نرخ شکست درمانی بسته شدن مجرا وجود داشت (RR: 0.04؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.27؛ RD: -0.32؛ 95% CI؛ 0.43- تا 0.21-؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا یک نفر منفعت ببرد (NNTB): 3؛ 95% CI؛ 2 تا 4). هیچ کارآزمایی جدیدی برای ورود در بهروزرسانی 2012 شناسایی نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.