در طول بیهوشی عمومی، ممکن است برای رساندن اکسیژن و گازهای بیهوشی و خارج کردن دی‌اکسید کربن به شکلی بی‌خطر، لوله‌ای با استفاده از ابزاری به نام لارنگوسکوپ وارد تراشه (نای) شود. این روش به نام لارنگوسکوپی (laryngoscopy) و لوله‌گذاری تراشه (tracheal intubation) شناخته می‌شود. این عمل، یک پاسخ رفلکسی (پاسخ همودینامیک به لوله‌گذاری) را به‌صورت افزایش فشار خون و ضربان قلب آغاز می‌کند. جهت پیشگیری از بروز عوارض جدی قلبی و مغزی که حتی ممکن است کشنده باشند، از داروهای مختلفی با دوزهای متنوع و از طریق مسیرهای گوناگون استفاده شده تا ایجاد این پاسخ، مهار یا پیشگیری شود. این به دلیل افزایش فشار خون و ضربان قلب است که ممکن است فشار مضری را بر گردش خون در قلب و مغز وارد کند. وضعیت مذکور در برخی از بیماران ممکن است منجر به وقوع ریتم غیرطبیعی قلب (آریتمی) و کمبود اکسیژن در عضله قلب (ایسکمی میوکارد) شود که باعث تغییراتی در فعالیت الکتریکی ثبت‌شده قلب (مشاهده‌شده در الکتروکاردیوگرام (electrocardiogram; ECG))، نارسایی قلبی یا سکته مغزی می‌شود. علیرغم انجام مطالعات متعدد در خصوص استفاده از داروها جهت سرکوب این پاسخ، همچنان مشخص نیست که بهترین داروها کدام هستند و دوز مناسب برای آنها چقدر است.
بیماران بزرگسال در سنین 18 سال و بالاتر را که تحت جراحی الکتیو در اتاق عمل قرار گرفتند، وارد کردیم. دریافتیم که تاثیر داروها بر پاسخ به استرس، موضوع 72 مطالعه بود. محققان از 32 دارو استفاده کردند. نتایج امیدوارکننده‌ای در کاهش آریتمی‌ها با تزریق داخل وریدی مسدودکننده‌های بتا (داروهایی که ضربان قلب را کاهش می‌دهند)، نارکوتیک‌ها (narcotic) (داروهایی که برای درمان درد استفاده می‌شوند)، بی‌حس‌کننده‌های موضعی، و مسدودکننده‌های کانال کلسیم (داروهایی که حرکت کلسیم را مسدود می‌کنند) مشاهده شد. بروز عوارض جانبی جدی فقط با مصرف دوزهای بالای نارکوتیک‌ها گزارش شد و افزایش فشار راه‌های هوایی در برخی از بیماران مصرف‌کننده بتا-بلاکرها مشاهده شد. فقط داروهای بی‌حس‌کننده موضعی به وضوح خطر ایسکمی میوکارد را کاهش دادند اما این شواهد فقط از یک کارآزمایی به دست آمد.
در مقایسه و تفسیر نتایج این کارآزمایی‌های مختلف، مشکلاتی وجود داشت. بیماران در معرض خطر بالای عوارض در 17 کارآزمایی مورد بررسی قرار گرفتند. کاهش آریتمی با درمان در این گروه پُر-خطر مشاهده شد، اما تعداد مطالعات برای رسیدن به نتیجه‌گیری کافی نبودند. پزشکان باید در مورد بررسی تاثیرات داروهای مورد استفاده برای مهار پاسخ همودینامیک و تاثیر آنها بر پیامدها از نظر میزان عوارض، پژوهش‌های بیشتری را با روش‌های استانداردشده انجام دهند.
خطر بروز آریتمی‌های مرتبط با لوله‌گذاری تراشه با تجویز بی‌حس‌کننده‌های موضعی، مسدودکننده‌های کانال کلسیم، بتا-بلاکرها و نارکوتیک‌ها پیش‌از القا در مقایسه با دارونما (placebo)، به‌طور قابل توجهی کاهش یافت. براساس داده‌های تجمیع‌شده، مداخله دارویی، خطر شواهد ECG حاکی از ایسکمی میوکارد را نیز کاهش داد. پیش‌درمان با لیگنوکائین (lignocaine)، تاثیر قابل توجهی را نشان داد اما شواهد فقط از یک مطالعه به دست آمد. داده‌ها حاکی از آن است که ممکن است کاهشی در شواهد ECG حاکی از ایسکمی میوکارد با پیش‌درمان با بتا-بلاکرها وجود داشته باشد، اما این تفاوت از اهمیت آماری برخوردار نبود. هنگام مطالعه این پاسخ در کارآزمایی‌های آتی، لازم است به‌جای اندازه‌گیری‌های فقط همودینامیک، بر پیامدها تمرکز شود.
داروهای متعددی برای تضعیف یا حذف پاسخ‌های مرتبط با لارنگوسکوپی (laryngoscopy) و لوله‌گذاری تراشه (tracheal intubation) به کار رفته‌اند. این تغییرات در بیماران نسبتا سالم نگرانی چندانی ایجاد نمی‌کنند، اما می‌توانند در جمعیت بیماران پُر-خطر به موربیدیتی و مورتالیتی منجر شوند.
هدف اولیه این مرور، تعیین اثربخشی عوامل دارویی در پیشگیری از موربیدیتی و مورتالیتی ناشی از تغییرات همودینامیک در پاسخ به انجام لارنگوسکوپی و لوله‌گذاری تراشه در بیماران بزرگسال در سنین 18 سال و بالاتر بود که تحت جراحی الکتیو در اتاق عمل قرار گرفتند.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (سال 2011، شماره 6)؛ MEDLINE (1950 تا جون 2011)؛ EMBASE (1980 تا جون 2011)، و کتاب‌شناختی‌های (bibliography) مطالعات منتشرشده را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوی خود را از جون 2011 تا دسامبر 2012 مجددا اجرا کرده و در زمان به‌روز کردن این مرور، به این مطالعات خواهیم پرداخت.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد این مرور کردیم که دارویی را که به‌عنوان مداخله برای پیشگیری یا تضعیف پاسخ همودینامیک به لوله‌گذاری تراشه استفاده شد، با گروه کنترل مقایسه کرده، و در روش‌شناسی (methodology)، نتایج، یا بحث‌های خود در بخش گزارش‌ها به مورتالیتی، موربیدیتی شدید، آریتمی یا شواهد الکتروکاردیوگرام (electrocardiogram; ECG) حاکی از ایسکمی در گروه کنترل اشاره کردند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم به ارزیابی کیفیت کارآزمایی‌ها و استخراج داده‌های مربوط به پیامدها پرداختند.
تعداد 72 مورد RCT را وارد کردیم. کارآزمایی‌های واردشده به بررسی تاثیرات 32 داروی متعلق به گروه‌های مختلف دارویی پرداختند. فقط دو کارآزمایی به پیامد اولیه، یعنی موربیدیتی و مورتالیتی مربوط به پاسخ همودینامیک به لوله‌گذاری تراشه، اشاره کردند. از میان پیامدهای ثانویه، 40 مورد از کارآزمایی‌های واردشده فقط آریتمی، 11 مورد فقط ایسکمی میوکارد، و 20 مورد هم آریتمی و هم ایسکمی میوکارد را مشاهده کردند. بروز آریتمی در 2932 شرکت‌کننده و ایسکمی میوکارد در 1616 شرکت‌کننده گزارش شد. آریتمی در 134 بیمار از 993 بیمار در گروه کنترل در مقایسه با 80 بیمار از 1939 بیمار در گروه مداخله مشاهده شد. با توجه به داده‌های تجمیع‌شده، خطر بروز آریتمی با مداخلات دارویی به‌طور قابل توجهی کاهش یافت (نسبت شانس (OR) پتو: 0.19؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.26؛ P < 0.00001؛ I 2 = 47%). استفاده از بی‌حس‌کننده‌های موضعی، مسدودکننده‌های کانال کلسیم، بتا-بلاکرها، و نارکوتیک‌ها (narcotic) خطر بروز آریتمی را در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل کاهش دادند. ایسکمی میوکارد در 21 بیمار از 604 بیمار گروه کنترل در مقایسه با 10 بیمار از 1012 بیمار گروه درمان مشاهده شد؛ این نتیجه از اهمیت آماری برخوردار بود (Peto OR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.92؛ P = 0.03؛ I 2 = 19%). بااین‌حال، در آنالیز زیرگروه، فقط بی‌حس‌کننده‌های موضعی تغییرات ECG نشان‌دهنده ایسکمی را به‌طور قابل توجهی کاهش دادند، اما این شواهد از یک مطالعه به دست آمد. اکثر مطالعات، یک پیامد منفی داشتند. هیپوتانسیون و برادی‌کاردی با دوز 40 میکروگرم/کیلوگرم وزن بدن (µg kg -1 ) تزریق آلفنتانیل (alfentanil) داخل وریدی، سفتی قفسه سینه با 75 میکروگرم/کیلوگرم وزن بدن (µg kg -1 ) آلفنتانیل، و افزایش تون برونکوموتور با مسدودکننده‌های سمپاتیک گزارش شدند.
تعداد 17 مطالعه شامل بیماران پُر-خطر شناسایی شدند. با تجمیع داده‌های نه کارآزمایی‌ای که به بررسی آریتمی‌ها پرداختند، مشخص شد که درمان دارویی در این گروه منجر به کاهش آریتمی‌ها شد (Peto OR: 0.18؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.59؛ P = 0.005؛ I 2 = 80%). آنالیز حاصل از چهار مطالعه گنجانده نشد. سه مورد از این کارآزمایی‌ها به بررسی تاثیر مسدودکننده‌های سمپاتیک پرداختند، اما آریتمی یا ایسکمی میوکارد در طول دوره حین و پس از جراحی در دو مطالعه مشاهده شد و برخی از بیماران در مطالعه سوم به دلیل پیش‌داروی آتروپین (atropine) دچار آریتمی شدند. نویسندگان در مطالعه چهارم، ایسکمی میوکارد را در بخش اهداف ذکر کردند اما در نتایج آن را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.