استئومیلیت (osteomyelitis) عبارتند از التهاب استخوان و مغز استخوان که توسط باکتری‌های تشکیل‌دهنده چرک، مایکوباکتریا (mycobacteria) یا قارچ‌ها ایجاد می‌شود. تمام عفونت‌های استخوانی که طولانی‌مدت هستند، استئومیلیت مزمن نامیده می‌شوند. افراد مبتلا به این بیماری با آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک درمان می‌شوند که می‌توانند به صورت خوراکی یا به صورت وریدی (یعنی از طریق تزریق به عضله یا داخل ورید) تجویز شوند. این مرور یک نسخه به‌روز شده از مروری است که قبلا در سال 2009 منتشر شد.
هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده کوچک را با حضور 282 بیمار وارد کردیم. این کارآزمایی‌ها نتایجی را برای 248 فرد مبتلا به استئومیلیت مزمن ارایه دادند. عفونت‌های استخوانی پس از تروما، شایع‌ترین نوع این بیماری بودند. خارج کردن بافت عفونی از طریق جراحی (دبریدمان) پیش از شروع درمان آنتی‌بیوتیکی به عنوان بخشی از درمان در همه کارآزمایی‌ها ذکر شد، اما در چهار کارآزمایی مشخص نبود که همه شرکت‌کنندگان تحت جراحی قرار گرفتند یا خیر. پنج مقایسه از درمان‌های مختلف وجود داشتند، اما فقط توانستیم نتایج را برای مقایسه آنتی‌بیوتیک خوراکی با آنتی‌بیوتیک وریدی تجمیع و ادغام کنیم.
نتایج تجمعی (شامل داده‌های 150 نفر)، هیچ تفاوتی را میان افرادی که آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی یا وریدی را دریافت کردند، از نظر تعداد افرادی که در پایان درمان (چهار کارآزمایی) یا 12 ماه بعد (یا بیشتر) (سه کارآزمایی) نشانه‌ای از بیماری را نداشتند (در حال «بهبودی») نشان ندادند؛ از نظر تعداد افرادی که عوارض جانبی منفی داشتند یا دچار عفونت هم‌زمان (superinfection) شدند (عفونت دیگری که به درمان آنتی‌بیوتیکی حساس نیست) نیز تفاوتی دیده نشد. این شواهد نشان می‌دهد که اگر باکتری‌های عامل عفونت نسبت به آنتی‌بیوتیک مورد استفاده حساس باشند، نحوه تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها بر نرخ بهبودی بیماری تاثیری ندارد. با این حال، تایید این یافته لازم است. شواهد برای قضاوت در مورد طول درمان آنتی‌بیوتیکی مطلوب یا بهترین آنتی‌بیوتیک قابل استفاده، وجود نداشت یا کافی نبود.
شواهد محدود و با کیفیت پائین نشان می‌دهد که اگر باکتری‌ها نسبت به آنتی‌بیوتیک مورد استفاده حساس باشند، روش تجویز آنتی‌بیوتیک (خوراکی در برابر وریدی) بر نرخ بهبودی بیماری تاثیر نمی‌گذارد. با این حال، این موضوع و نبود تفاوت‌هایی با اهمیت آماری در عوارض جانبی نیاز به تایید دارند. برای دیگر جنبه‌های درمان آنتی‌بیوتیکی استئومیلیت مزمن، شواهد یا وجود ندارد یا کافی نیست.
اکثر کارآزمایی‌های واردشده بیش از 20 سال پیش انجام شدند و در حال حاضر با شیوع بسیار بالاتری از باکتری‌هایی مواجه هستیم که به بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌های مورد استفاده برای مراقبت سلامت مقاوم هستند. مقاومت باکتریایی که به‌طور پیوسته (continuous) در حال افزایش است، چالش دیگری را در انتخاب آنتی‌بیوتیک برای درمان استئومیلیت مزمن ایجاد می‌کند.
استئومیلیت (osteomyelitis) مزمن معمولا با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها و دبریدمان جراحی درمان می‌شود، اما می‌تواند به‌طور متناوب تا سال‌ها با شکست درمان یا عود ادامه یابد. علیرغم پیشرفت‌های حاصل شده در درمان آنتی‌بیوتیکی و جراحی، نرخ عود در طولانی‌مدت همچنان حدود 20% باقی مانده است. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که برای نخستین‌بار در سال 2009 منتشر شد.
تعیین تاثیرات رژیم‌های آنتی‌بیوتیکی مختلف سیستمیک برای درمان استئومیلیت مزمن در بزرگسالان.
پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (اکتبر 2012)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین ( کتابخانه کاکرین ، سال 2012، شماره 9)؛ MEDLINE (ژانویه 1948 تا هفته 4 سپتامبر 2012)؛ EMBASE (ژانویه 1980 تا هفته 40 سال 2012)؛ LILACS (اکتبر 2012)، پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (جون 2012) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) یا شبه-RCTهایی که به بررسی تاثیرات درمان‌های آنتی‌بیوتیکی مختلف پرداختند که پس از دبریدمان جراحی برای استئومیلیت مزمن در بزرگسالان، داده شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مقالات را برای ورود غربالگری کردند، و به استخراج داده‌ها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) در کارآزمایی‌های واردشده پرداختند. در صورت مناسب بودن، داده‌ها را با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed-effect model) تجمیع کردیم.
تعداد هشت کارآزمایی کوچک را با مجموع 282 شرکت‌کننده مبتلا به استئومیلیت مزمن وارد کردیم. داده‌های 248 شرکت‌کننده در دسترس قرار داشتند. اکثر شرکت‌کنندگان، مردان مبتلا به استئومیلیت پس از تروما بودند، و بیماری آنها عمدتا در استخوان‌های تیبیا و فمور، که در سوابق پزشکی ثبت شدند، مشاهده شدند. رژیم‌های آنتی‌بیوتیکی، طول دوره درمان و دوره پیگیری میان کارآزمایی‌ها متفاوت بودند. در همه کارآزمایی‌ها، دبریدمان جراحی پیش از شروع درمان آنتی‌بیوتیکی به عنوان بخشی از درمان ذکر شد، اما در چهار کارآزمایی مشخص نبود که همه شرکت‌کنندگان تحت دبریدمان جراحی قرار گرفتند یا خیر.
ما به این نتیجه رسیدیم که کیفیت مطالعه و نحوه گزارش‌دهی، اغلب ناکافی بودند. به‌طور خاص، تقریبا همه کارآزمایی‌ها را به دلیل ناتوانی در پنهان‌سازی تخصیص (allocation) و پیگیری ناکافی، در معرض خطر سوگیری متوسط تا بالا ارزیابی کردیم.
چهار کارآزمایی به مقایسه تجویز خوراکی آنتی‌بیوتیک‌ها در برابر تجویز وریدی آنها پرداختند. تفاوتی با اهمیت آماری میان دو گروه از نظر بهبودی در پایان درمان وجود نداشت (70/80 در برابر 58/70؛ خطر نسبی (RR): 1.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.92 تا 1.18؛ چهار کارآزمایی، 150 شرکت‌کننده). تفاوت میان دو گروه از نظر نرخ بهبودی در مدت 12 ماه یا بیشتر پس از درمان از اهمیت آماری برخوردار نبود (49/64 در برابر 44/54؛ RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.78 تا 1.13؛ سه کارآزمایی، 118 شرکت‌کننده). همچنین، میان دو گروه از نظر وقوع عوارض جانبی خفیف (11/64 در برابر 8/54؛ RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.49 تا 2.42؛ سه کارآزمایی، 118 شرکت‌کننده) یا عوارض جانبی متوسط و شدید (3/49 در برابر 4/42؛ RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.19 تا 2.57؛ 91 شرکت‌کننده) تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. عفونت هم‌زمان (superinfection) در شرکت‌کنندگان هر دو گروه رخ داد (5/66 در گروه خوراکی در برابر 4/58 در گروه وریدی؛ RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.33 تا 3.60؛ سه کارآزمایی، 124 شرکت‌کننده).
کارآزمایی‌های واحد با تعداد کمی شرکت‌کننده هیچ تفاوت آماری معنی‌داری را به لحاظ میزان بهبودی یا عوارض جانبی برای چهار مقایسه زیر پیدا نکردند: تجویز به روش فقط خوراکی در برابر وریدی به علاوه خوراکی؛ تجویز وریدی به علاوه خوراکی در برابر تجویز فقط وریدی؛ دو رژیم آنتی‌بیوتیکی مختلف وریدی؛ و دو رژیم آنتی‌بیوتیکی مختلف خوراکی. هیچ کارآزمایی‌ای دوره‌های مختلف درمان آنتی‌بیوتیکی را برای استئومیلیت مزمن مقایسه نکرد، یا نرخ بهبودی را بر اساس گونه‌های باکتری یا شدت بیماری تعدیل نکرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.