با استفاده از یک سیستم آزمایشی (pilot system)، این مرور را به صورت زیر دسته‌بندی کرده‌ایم: «سوال تاریخی - هیچ به‌روزرسانی مد نظر نیست: تک درمانی (monotherapy) دیگر توصیه نمی‌شود» (به یادداشت‌های منتشرشده مراجعه کنید).
مالاریا یک بیماری انگلی است که توسط پشه‌ها گسترش پیدا کرده و هزاران نفر را در سراسر جهان می‌کشد. مالاریای مقاوم به چند دارو گسترده شده، و در آسیای جنوب شرقی مقاومت در برابر تقریبا تمام داروهای ضدمالاریا به صورت تک درمانی، بالا است. در اینجا، و در دیگر مناطق با انتقال پائین مالاریا، ترکیب آرتسونات (artesunate) و مفلوکین (mefloquine) ممکن است جایگزین موثری باشد. این مرور شامل هشت کارآزمایی، عمدتا از آسیای جنوب شرقی، است که آرتسونات و مفلوکین را با مفلوکین به تنهایی برای درمان مالاریای بدون عارضه مقایسه کردند. آرتسونات به علاوه مفلوکین در از بین بردن انگل‌های خون و کاهش تب بهتر عمل کرد. عوارض جانبی با هر دو درمان مشابه بودند.
آرتسونات به همراه مفلوکین برای درمان مالاریای فالسیپاروم بدون عارضه در مناطقی که سطح انتقال مالاریا پائین است، بهتر از مفلوکین به تنهایی عمل می‌کند. دوز کلی 25 میلی‌گرم/کیلوگرم مفلوکین و حداقل 10 میلی‌گرم آرتسونات منجر به نرخ بهبودی بالاتری می‌شود. گزارش‌دهی بهتر از روش‌های انجام مطالعات و استانداردسازی پیامدها به تفسیر کارآزمایی‌های آتی کمک می‌کنند.
2008: از آنجایی که سازمان جهانی بهداشت دیگر تک درمانی را برای درمان مالاریا توصیه نمی‌کند، نویسندگان قصد ندارند این مرور را به‌روز کنند.
با استفاده از یک سیستم آزمایشی (pilot system)، این مرور را به صورت زیر دسته‌بندی کرده‌ایم: «سوال تاریخی - هیچ به‌روزرسانی مد نظر نیست: تک درمانی (monotherapy) دیگر توصیه نمی‌شود» (به یادداشت‌های منتشرشده مراجعه کنید).
مالاریای مقاوم به چند دارو گسترده شده، و در آسیای جنوب شرقی مقاومت در برابر تقریبا تمام داروهای ضدمالاریا به صورت تک درمانی، بالا است. در اینجا، و در دیگر مناطق با انتقال پائین مالاریا، ترکیب آرتسونات (artesunate) و مفلوکین (mefloquine) ممکن است جایگزین موثری باشد.
مقایسه آرتسونات به همراه مفلوکین در مقابل مفلوکین به تنهایی برای درمان مالاریا پلاسمودیوم فالسیپاروم (Plasmodium falciparum) بدون عارضه.
پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عفونی در کاکرین (می 2005)، CENTRAL ( کتابخانه کاکرین ، شماره 2، 2005)، MEDLINE (1966 تا می 2005)، EMBASE (1988 تا می 2005)، LILACS (می 2005)، BIOSIS (1985 تا جون 2005)، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها، و فهرست منابع را جست‌وجو کردیم. همچنین با محققان، سازمان‌ها، و شرکت‌های دارویی تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و شبه-تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده که آرتسونات را به همراه مفلوکین با مفلوکین به تنهایی برای درمان مالاریای بدون عارضه مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم معیارهای ورود را اعمال کرده، داده‌ها را استخراج کرده، و به ارزیابی کیفیت روش‌شناسی (methodology) آنها پرداختند. پیامد اولیه عبارت بود از شکست درمان تا روز 28، که به صورت شواهدی از حضور پارازیتمی با یا بدون شکست بالینی درمان بین روزهای صفر (شروع درمان) و 28 تعریف شد. برای داده‌های دو حالتی (dichotomous data)، خطر نسبی (RR) و 95% فواصل اطمینان (CIs) را محاسبه کردیم.
هشت مطالعه شامل 1996 شرکت‌کننده معیارهای ورود را داشتند. همه آنها در مناطقی با شیوع پائین مالاریا، هفت مورد در آسیای جنوب شرقی و یک مورد در آمازون پرو (Peruvian Amazon) انجام شدند. دوزها و رژیم‌های دوزبندی آرتسونات و مفلوکین در کارآزمایی‌ها متفاوت بودند. کارآزمایی‌هایی که از دوز کلی 25 میلی‌گرم/کیلوگرم مفلوکین و 10 میلی‌گرم آرتسونات استفاده کردند، شکست‌های درمانی کمتری را با این ترکیب دارویی در تمامی نقاط زمانی گزارش کردند: روز 28 (RR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.47؛ 824 شرکت‌کننده، 4 کارآزمایی)، روز 42 (RR: 0.23؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.39؛ 298 شرکت‌کننده، 1 کارآزمایی) و روز 63 (RR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.77؛ 501 شرکت‌کننده، 2 کارآزمایی). نتایج برای پارازیتمی روند مشابهی را نشان دادند. کارآزمایی‌های استفاده‌کننده از دوز پائین‌تر آرتسونات، به نفع ترکیب آرتسونات و مفلوکین بودند. به‌طور کلی، عوارض جانبی در بازوهای درمانی مشابه بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.