خونریزی به داخل ریه‌ها (هموراژی ریوی) عمدتا در نوزادانی رخ می‌دهد که پیش از زمان ترم متولد می‌شوند (۳۷ هفته بارداری) که دلیل آن هم، بیماری شدید ریوی (به خصوص سندرم دیسترس تنفسی، یعنی بیماری ناشی از عدم وجود مواد شیمیایی طبیعی در لایه پوشاننده ریه (سورفاکتانت)) و نیاز به تنفس با دستگاه (تهویه کمکی) است. عوامل خطر برای هموراژی ریوی شامل زایمان زودرس، رشد ضعیف درون رحم (محدودیت رشد داخل رحمی)، مشکلات تنفسی، جریان غیرطبیعی خون در اطراف رگ‌های خونی در ریه‌ها (مجرای شریانی باز یا patent ductus arteriosus)، مشکلات خونریزی‌دهنده (کوآگولوپاتی)، نیاز به تنفس با دستگاه و درمان با سورفاکتانت است. تصور می‌شود علت زمینه‌ای هموراژی ریوی، افزایش سریع در جریان خون ریوی به دلیل مجرای شریانی باز باشد. برخی از مطالعات نتایج امیدوارکننده‌ای را با استفاده از درمان سورفاکتانت در نوزادان مبتلا به هموراژی ریوی نشان داده‌اند. با این حال، هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای در این مرور شناسایی شد. در حال حاضر، هیچ توصیه‌ای برای عمل بالینی بر مبنای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده قابل ارائه نیست؛ تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی یا شبه‌تصادفی‌سازی شده‌ای شناسایی نشد که اثر سورفاکتانت را در PH مورد ارزیابی قرار داده باشند. از این رو، از این کارآزمایی‌ها هیچ نتیجه‌ای نمی‌توان گرفت. با توجه به مشاهده نتایج امیدوار کننده از مطالعاتی با طراحی‌های کمتر سخت‌گیرانه نسبت به یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده، دلیلی برای انجام کارآزمایی‌های بیشتر در مورد بررسی سورفاکتانت در درمان PH در نوزادان وجود دارد.
در دهه 1960 و 1970، هموراژی ریوی (PH) عمدتا در نوزادان فول‌ترم با بیماری از پیش موجود، با نرخ بروز معادل 1.3 در هر 1000 تولد زنده، رخ می‌داد. عوامل خطر برای PH شامل شدت بیماری، محدودیت رشد داخل رحمی، مجرای شریانی باز (patent ductus arteriosus; PDA)، کوآگولوپاتی و نیاز به تهویه کمکی است. در حال حاضر، PH در 3% تا 5% از نوزادان نارس نیازمند به تهویه کمکی با سندرم دیسترس تنفسی (RDS) شدید که اغلب دارای PDA بوده و سورفاکتانت دریافت می‌کنند، رخ می‌دهد. تصور می‌شود علت PH کاهش سریع فشار داخل ریوی باشد، که شانت چپ به راست را در طول PDA تسهیل کرده و باعث افزایش در جریان خون ریوی می‌شود. گزارش‌های موردی گذشته‌نگر و یک مطالعه آینده‌نگر کنترل نشده، نتایج امیدوارکننده‌ای را برای سورفاکتانت در درمان PH نشان داده‌اند.
بررسی تاثیر درمان با سورفاکتانت در مقایسه با دارونما (placebo) یا عدم مداخله بر مورتالیتی و موربیدیتی‌ها در نوزادان مبتلا به PH.
برای این به‌روزرسانی، کتابخانه کاکرین، شماره 2، 2012؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ Clinicaltrials.gov؛ Controlled-trials.com؛ خلاصه‌مقالات (2000 تا 2011) برگرفته از جلسات سالانه انجمن‌های علمی کودکان (Abstracts2View) و Web of Science در 8 فوریه 2012 جست‌وجو شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه‌تصادفی‌سازی و کنترل شده که اثر سورفاکتانت را در درمان PH در نوزادان ترم یا پره‌ترم (< ۳۷ هفته) انتوبه شده مبتلا به PH مورد ارزیابی قرار دادند. نوزادان تا 44 هفته بارداری وارد شدند. مداخله‌های مورد مطالعه عبارت بودند از تزریق داخل تراشه‌ای سورفاکتانت (طبیعی یا صناعی، صرف‌نظر از دوز آن) در مقابل دارونما (placebo) یا عدم مداخله.
اگر مطالعات توسط جست‌وجو در منابع علمی شناسایی شدند، آنالیزهای برنامه‌ریزی شده شامل خطر نسبی، تفاوت خطر، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای حصول مزیت یا آسیب برای پیامدهای دو حالتی، و تفاوت میانگین برای پیامدهای پیوسته، با 95% فواصل اطمینان آنها بودند. یک مدل اثر ثابت برای متاآنالیزها استفاده می‌شد. خطر سوگیری (bias) برای کارآزمایی‌های وارد شده ارزیابی می‌شدند. تست‌های ناهمگونی، از جمله آماره I2 ، برای ارزیابی مناسب بودن گردآوری داده‌ها انجام شده و نتایج گزارش می‌شدند.
هیچ کارآزمایی‌ای شناسایی نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.