در بیماران مبتلا به آسم که نیاز به درمان روزانه ضدالتهابی دارند، شواهد کافی برای حمایت از شروع درمان با ترکیبی از کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (inhaled corticosteroids; ICS) و بتا2-آگونیست طولانی‌اثر (long-acting ß2-agonist; LABA) به جای کورتیکواستروئیدهای استنشاقی به تنهایی، وجود ندارد. اکثر اجماع نظر محققان، اضافه کردن LABA را به عنوان درمان خط دوم، فقط در افراد مبتلا به آسم که روی درمان نگه‌دارنده با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی، به اندازه کافی کنترل نمی‌شوند، توصیه می‌کنند. با این حال، بسیاری از پزشکان درمان ترکیبی را در بیماران مبتلا به آسم، بدون درمان قبلی فقط با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی، آغاز می‌کنند. هدف از این مرور، مقایسه مزیت و مشخصات بی‌خطری (safety) شروع درمان با ترکیب ICS و LABA در مقایسه با (1) دوز مشابه و (2) دوز بیشتر ICS به تنهایی در بیماران مبتلا به آسم بود که قبلا ICS دریافت نکردند. این مرور 28 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را شناسایی کرد. ترکیب ICS و LABA در مقایسه با دوز مشابه ICS به تنهایی، خطر بروز تشدید حملات را که نیاز به کورتیکواستروئیدهای خوراکی نجات داشتند، کاهش نداد، اما عملکرد ریه، نشانه‌ها را بهبود بخشید و استفاده از بتا2-آگونیست‌های نجات را به حداقل رساند. شروع ICS در دوز بالاتر نسبت به دوز مورد استفاده با LABA در گروه کنترل نسبت به دوز مشاهده شده با ترکیب LABA و دوز پائین ICS، خطر تشدید حملات و ترک مطالعه را به‌طور قابل توجهی کاهش داد؛ شواهد کافی برای اظهار نظر در مورد تاثیر آن بر عملکرد ریه، نشانه‌ها و استفاده از بتا2-آگونیست‌های نجات وجود ندارد. شواهد فعلی استفاده از درمان ترکیبی با LABA و ICS را به عنوان درمان خط اول در بزرگسالان و کودکان مبتلا به آسم، بدون درمان قبلی با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی، تایید نمی‌کند.
در بیماران دچار انسداد خفیف تا متوسط راه هوایی که قبلا استروئید دریافت نکردند، ترکیب ICS و LABA نسبت به دوز مشابه ICS به تنهایی، خطر تشدید حملات را در بیمارانی که نیاز به کورتیکواستروئیدهای خوراکی نجات داشتند، به‌طور قابل توجهی کاهش نمی‌دهد. با این حال، عملکرد ریه را به‌طور قابل توجهی بهبود می‌بخشد، نشانه‌ها را کاهش داده و استفاده از بتا2-آگونیست نجات را به‌طور جزئی کم می‌کند. شروع دوز بالاتر ICS نسبت به درمان ترکیبی در کاهش خطر تشدید حملات که نیاز به کورتیکواستروئیدهای سیستمیک نجات دارند، و خروج از مطالعه، موثرتر است. اگرچه به نظر می‌رسید که کودکان مانند بزرگسالان به درمان پاسخ دادند، با توجه به تعداد کم کودکانی که داده‌هایی را ارایه دادند، نمی‌توان نتیجه‌گیری قطعی در مورد درمان ترکیبی در کودکانی انجام داد که درمان قبلی با استروئید نداشتند.
اجماع نظر محققان، افزودن بتا2-آگونیست‌های طولانی‌اثر (long-acting ß2-agonists; LABA) استنشاقی را فقط در بیماران مبتلا به آسم توصیه می‌کنند که بیماری آنها به اندازه کافی با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (inhaled corticosteroids; ICS) کنترل نمی‌شوند. غیرمعمول نیست که برخی از بیماران، ICS و LABA را به عنوان درمان اولیه، با هم شروع کنند.
مقایسه کارآمدی ترکیب کورتیکواستروئیدهای استنشاقی و بتا2-آگونیست‌های طولانی‌اثر (ICS+LABA) با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی به تنهایی (ICS به تنهایی) در کودکان و بزرگسالان مبتلا به آسم پایدار و بدون درمان قبلی با استروئید (steroid-naive). ما دو پروتکل را ارزیابی کردیم: (1) LABA + ICS در برابر دوز مشابه ICS (مقایسه 1) و (2) LABA + ICS در برابر دوز بالاتر از ICS (مقایسه 2).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را از طریق جست‌وجو در بانک اطلاعاتی الکترونیکی شناسایی کردیم (می 2008).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده که ICS + LABA را با ICS به تنهایی در کودکان و بزرگسالان مبتلا به آسم که در 28 روز قبل از ثبت‌نام، ورود هیچ کورتیکواستروئید استنشاقی نداشتند، مقایسه کردند.
هر نویسنده به‌طور مستقل از دیگری مطالعات را از نظر خطر سوگیری (bias) ارزیابی کرده و داده‌ها را به دست آورد. در صورت امکان‌پذیر بودن، از محققان کارآزمایی تاییدیه گرفتیم. نقطه پایانی (endpoint) اولیه عبارت بود از نرخ بیماران با یک یا چند تشدید آسم که به کورتیکواستروئیدهای سیستمیک نجات (rescue) نیاز داشتند. نتایج به صورت نسبت خطر (relative risk) برای داده‌های دو حالتی (dichotomous data) و در قالب تفاوت‌های میانگین (MD) یا تفاوت‌های میانگین استانداردشده (SMD) برای داده‌های پیوسته (continuous data) بیان می‌شوند.
بیست و هشت مطالعه مقایسه از 27 کارآزمایی (22 بزرگسال، پنج کودک) معیارهای ورود به مرور را برآورده کردند (8050 شرکت‌کننده). داده‌های ابتدای مطالعات نشان دادند که جمعیت‌های کارآزمایی دارای انسداد متوسط یا خفیف در راه هوایی بودند (FEV1≥65% پیش‌بینی شده) و پیش از تصادفی‌سازی، دارای علامت بودند. در مقایسه 1، ترکیب ICS و LABA در مقایسه با دوز مشابه ICS به تنهایی، با خطر بسیار کمتر بیماران مبتلا به تشدید حملات که نیاز به کورتیکواستروئیدهای خوراکی (RR: 1.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 تا 1.47) یا بستری در بیمارستان (RR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.09 تا 1.65) داشتند، همراه نبود. ترکیب LABA و ICS در مقایسه با دوز مشابه ICS به تنهایی منجر به بهبودی بسیار بیشتری نسبت به ابتدای مطالعه در FEV1 (0.12 لیتر/ثانیه؛ 95% CI؛ 0.07 تا 0.17)، در نشانه‌ها (SMD: -0.26؛ 95% CI؛ 0.37- تا 0.14-) و در استفاده از بتا2-آگونیست نجات (0.41- پاف/روز؛ 95% CI؛ 0.73- تا 0.09-) شد. هیچ تفاوت گروهی قابل توجهی در خطر عوارض جانبی جدی (RR: 1.15؛ 95% CI؛ 0.64 تا 2.09)، هرگونه عوارض جانبی (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.09)، خروج از مطالعه (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.11) یا خروج از مطالعه به دلیل کنترل ضعیف آسم (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.41) وجود نداشت.
در مقایسه 2، بیماران بیشتری با ترکیب LABA و ICS نسبت به دوز بالاتر ICS به تنهایی، به کورتیکواستروئیدهای خوراکی نیاز پیدا کردند (RR: 1.24؛ 95% CI؛ 1 تا 1.53) و مطالعه را زودتر ترک کردند (RR: 1.31؛ 95% CI؛ 1.07 تا 1.59). به ازای هر 100 بیمار درمان‌شده طی 43 هفته، نه بیمار با استفاده از دوز بالاتر ICS در مقایسه با 11 نفر (95% CI؛ 9 تا 14) با درمان LABA و ICS، دچار یک یا چند تشدید حمله آسم شدند که نیاز به کورتیکواستروئیدهای خوراکی نجات پیدا کردند. سطح بالایی از ناهمگونی آماری (statistical heterogeneity) برای FEV1 و جریان اوج صبحگاهی (morning peak flow) وجود داشت. هیچ تفاوتی با اهمیت آماری بین گروه در خطر بروز عوارض جانبی جدی وجود نداشت. به دلیل داده‌های ناکافی، ما نتوانستیم نتایج را برای بستری شدن بیماران در بیمارستان، نشانه‌های بیماری و دیگر پیامدها تجمیع کنیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.