بیماران مبتلا به سرطان رکتوم، قسمت انتهای روده بزرگ بلافاصله بالای مقعد، با جراحی درمان می‌شوند. در صورتی که خطر عود تومور پس از جراحی بالا باشد، یک دوره پرتودرمانی (radiotherapy; RT) پیش از جراحی انجام می‌شود. در مطالعات بالینی ثابت شده که این پرتودرمانی «پیش از جراحی» پیامد را در بیماران مبتلا به سرطان رکتوم بهبود می‌بخشد. اخیرا مطالعات متعددی ترکیب پرتودرمانی را با شیمی‌درمانی (CRT) پیش از جراحی بررسی کرده‌اند. در تئوری، افزودن شیمی‌درمانی، فعالیت ضد توموری پرتودرمانی را افزایش می‌دهد. این متاآنالیز نتایج پنج مطالعه‌ای را خلاصه کرده که RT پیش از جراحی به تنهایی را با CRT پیش از جراحی در بیماران مبتلا به سرطان رکتوم مقایسه کردند. همه این مطالعات از نوع تصادفی‌سازی شده بودند، به این معنی که تصمیم برای تجویز RT یا CRT به طور تصادفی (قرعه‌کشی (ballot draw)) تعیین شد. نتایج متاآنالیز را می‌توان به صورت زیر خلاصه کرد. انجام CRT پیش از جراحی در مقایسه با RT تنها، منجر به افزایش عوارض جانبی در طول درمان می‌شود. هم‌چنین عوارض پس از جراحی تا حدودی افزایش می‌یابد، اگرچه خطر مرگ ناشی از عوارض پس از جراحی مشابه است. انجام CRT پیش از جراحی در کوچک شدن تومور (کاهش مرحله) و در پیشگیری از عود موضعی بیماری موثرتر است. با این حال، افزودن شیمی‌درمانی منجر به انجام جراحی‌های بیشتر برای حفظ اسفنکتر نشد و بر بقای کلی بیماران مبتلا به سرطان رکتوم تاثیری نداشت.
در مقایسه با دریافت فقط RT پیش از جراحی، CRT پیش از جراحی پاسخ پاتولوژیکی را افزایش داده و کنترل موضعی را در مرحله II و III سرطان رکتوم قابل برداشت بهبود می‌بخشد، اما برای بقای بدون بیماری یا بقای کلی مزیتی ندارد. تاثیرات انجام CRT پیش از جراحی بر پیامد عملکردی و کیفیت زندگی به‌طور کامل درک نشده و باید در کارآزمایی‌های آینده مورد توجه قرار گیرند.
پرتودرمانی (radiotherapy; RT) پیش از جراحی نرخ عود موضعی تومور را کاهش داده و بقای بیماران مبتلا به مرحله II و III سرطان رکتوم را بهبود می‌بخشد. ترکیب شیمی‌درمانی با RT منطق رادیوبیولوژیکی مناسبی داشته، و کارآزمایی‌های فاز دوم در مورد کمورادیاسیون (chemoradiation; CRT) ترکیبی، فعالیت امیدوارکننده‌ای را در سرطان رکتوم نشان داده‌اند.
مقایسه RT پیش از جراحی با CRT پیش از جراحی در بیماران مبتلا به مرحله II و III سرطان رکتوم قابل برداشت.
به جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین، Web of Science؛ Embase.com و Pubmed از سال 1975 تا جون 2012 پرداختیم. جست‌وجوی دستی در مجلات Ann Surg؛ Arch Surg؛ Cancer؛ J Clin Oncol؛ Int J Radiat Oncol Biol Phys و مجموع مقالات ASTRO؛ ECCO و ASCO از سال 1990 تا جون 2012 انجام شد.
مطالعات مرتبط، بیماران مبتلا به مرحله II یا III سرطان رکتوم قابل برداشت را به حداقل یک بازوی فقط RT پیش از جراحی یا حداقل یک بازوی CRT پیش از جراحی تصادفی‌سازی کردند.
پارامترهای پیامد اولیه شامل بقای کلی (overall survival; OS) در 5 سال و نرخ عود موضعی (local recurrence; LR) در 5 سال بودند. پارامترهای پیامد ثانویه شامل بقای بدون بیماری (disease free survival; DFS) در 5 سال، نرخ متاستاز، نرخ پاسخ کامل پاتولوژیکی، نرخ پاسخ بالینی، نرخ حفظ اسفنکتر، سمیّت حاد، مورتالیتی و موربیدیتی پس از جراحی، و نرخ نشت از آناستوموز بودند. پارامترهای پیامد با استفاده از نسبت شانس (OR) و 95% فاصله اطمینان (CI) مرتبط و با استفاده از مدل اثرات ثابت (fixed effect) خلاصه شدند.
پنج کارآزمایی شناسایی و در متاآنالیز گنجانده شدند. از یکی از کارآزمایی‌های وارد شده، فقط داده‌های اولیه گزارش می‌شوند. افزودن شیمی‌درمانی به RT پیش از جراحی به‌طور قابل‌توجهی باعث افزایش سمیّت حاد درجه III و IV؛ (OR: 1.68-10؛ 0.002 = P) و تاثیری اندک بر موربیدیتی کلی پس از جراحی (OR: 0.67-1.00؛ 0.05 = P) شد، در حالی که هیچ تفاوتی در مورتالیتی پس از جراحی یا نرخ نشت از آناستوموز دیده نشد. در مقایسه با دریافت فقط RT پیش از جراحی، CRT پیش از جراحی به‌طور قابل‌توجهی نرخ پاسخ پاتولوژیکی کامل را افزایش داد (OR: 2.12-5.84؛ P < 0.00001) اگرچه این به معنای نرخ بالاتر حفظ اسفنکتر نبود (OR: 0.92-1.30؛ P = 0.32). بروز عود موضعی تومور در پنج سال در گروه CRT در مقایسه با فقط دریافت RT به‌طور قابل‌توجهی کمتر بود (OR: 0.39-0.72؛ P < 0.001). هیچ تفاوتی در DFS؛ (OR: 0.92-1.34؛ 0.27 = P) یا OS؛ (OR: 0.79-1.14؛ 0.58 = P) در پنج سال که دارای اهمیت آماری باشد، مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.