خستگی، به عنوان یکی از عوارض جانبی سرطان و درمان آن شناخته شده است. در گذشته، افراد مبتلا به سرطان در صورت احساس خستگی، به استراحت تشویق می‌شدند. مهم است که افراد مبتلا به سرطان، از حمایت و توصیه‌های مناسب برای کمک به مقابله با هر گونه عوارض جانبی درمان یا خود بیماری برخوردار باشند. انجام ورزش بدنی در کاهش خستگی مرتبط با سرطان کمک‌کننده است. تعدادی مطالعه برای بررسی تاثیرات ورزش در طول دریافت درمان و پس از درمان سرطان انجام شده‌اند. مرور حاضر، به منظور بررسی تاثیر ورزش بر خستگی مرتبط با سرطان انجام شد. پنجاه-شش مطالعه، با حضور مجموعا 4068 شرکت‌کننده، در این مرور وارد شدند. نتایج نشان می‌دهند که انجام ورزش‌های بدنی مانند پیاده‌روی هوازی و دوچرخه‌سواری هوازی، می‌توانند به کاهش خستگی در طول و پس از دریافت درمان سرطان کمک کنند. مزایای ورزش بر خستگی، به‌طور خاص در افراد مبتلا به سرطان پستان و سرطان پروستات، مشاهده شد.
یافته‌های این مرور به‌روز شده، نتیجه‌گیری دقیق‌تری را امکان‌پذیر کرده که ورزش هوازی می‌تواند برای افراد مبتلا به خستگی مرتبط با سرطان در طول دوره درمان و پس از دریافت درمان سرطان، به‌ویژه بیمارانی که تومورهای تو-پُر (solid) دارند، مفید باشد. انجام پژوهش‌های بیشتری برای تعیین نوع مطلوب، شدت و زمان مداخله ورزشی مورد نیاز است.
خستگی مرتبط با سرطان، به عنوان یک نشانه مهم ناشی از سرطان و درمان آن شناخته می‌شود. تعدادی از مطالعات، تاثیرات فعالیت بدنی را در کاهش خستگی مرتبط با سرطان بررسی کرده‌اند. این نسخه به‌روز شده از مرور اصلی کاکرین، منتشر شده در کتابخانه کاکرین (شماره 1؛ 2008) است. مطالعه اولیه، برخی از مزایای فعالیت بدنی را بر خستگی ناشی از سرطان، هم در طول و هم پس از دریافت درمان کمکی، مشخص کرد. تعدادی از محدودیت‌ها را در شواهد شناسایی کردیم، که توجیهات واضحی را برای یک به‌روزرسانی مرور فراهم کردند.
ارزیابی تاثیر ورزش بر خستگی مرتبط با سرطان هم در طول و هم پس از دریافت درمان سرطان.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (شماره 1، سال 2011)؛ MEDLINE (1966 تا مارچ 2011)؛ EMBASE (1980 تا مارچ 2011)؛ CINAHL (1982 تا مارچ 2011)؛ British Nursing Index (ژانویه 1984 تا مارچ 2011)؛ AMED (1985 تا مارچ 2011)؛ SIGLE (1980 تا مارچ 2011) و خلاصه پایان‌نامه‌های بین‌المللی (1861 تا مارچ 2011) را با استفاده از کلید-واژه‌ها جست‌وجو کردیم. هم‌چنین فهرست منابع تمام مطالعات شناسایی‌شده را برای گنجاندن و مرور‌های مرتبط جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، مجلات مرتبط را به صورت دستی جست‌وجو کرده و با متخصصان در زمینه خستگی مرتبط با سرطان تماس گرفتیم.
به دنبال یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) بودیم که تاثیر ورزش را بر مدیریت خستگی مرتبط با سرطان در بزرگسالان بررسی کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، خطر سوگیری (bias) مطالعات را ارزیابی و داده‌ها را بر اساس معیارهای از پیش تعیین شده استخراج کردند. هر جا که اطلاعات در دسترس بود، با استفاده از یک مدل اثرات-تصادفی (random‐effects)، متاآنالیز را برای خستگی انجام دادیم.
در این به‌روزرسانی، در مجموع 56 مطالعه (4068 شرکت‌کننده) را برای گنجاندن شناسایی کردیم (28 مطالعه از جست‌وجوی اصلی و 28 مورد از جست‌وجوی به‌روز شده)، که اکثریت آن‌ها در شرکت‌کنندگان مبتلا به سرطان پستان (28 مطالعه) انجام شدند. یک متاآنالیز از تمام داده‌های خستگی، با ترکیب 38 مقایسه، داده‌هایی را برای 1461 شرکت‌کننده در گروه مداخله ورزش و 1187 شرکت‌کننده در گروه کنترل ارائه داد. در پایان دوره مداخله، طول مدت زمان ورزش از نظر آماری تاثیرگذارتر از مداخله کنترل بود (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.27-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37- تا 0.17-). مزایای ورزش بر خستگی، برای مداخلات ارائه‌شده در طول درمان سرطان یا پس از درمان کمکی تحت‌نظر گرفته شد. در رابطه با تشخیص، مزایای ورزش را بر خستگی برای سرطان پستان و پروستات شناسایی کردیم، اما نه برای افراد مبتلا به بدخیمی‌های خونی. در نهایت، ورزش هوازی به‌طور قابل‌توجهی خستگی را کاهش داد، اما ورزش مقاومتی و اشکال جایگزین آن، تغییر قابل‌توجهی را ایجاد نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.