سی-یک کارآزمایی با مطالعه 10 اوپیوئید مختلف، با معیارهای ورود ما مطابقت داشتند: 23 مطالعه از مرور اولیه سال 2006 و هشت مطالعه دیگر از این مرور به‌روز شده.

هفده مطالعه (392 شرکت‌کننده مبتلا به درد نوروپاتیک، میانگین 22 شرکت‌کننده در هر مطالعه) داده‌های اثربخشی را برای مواجهه حاد با اوپیوئیدها در کمتر از 24 ساعت ارائه کردند. شانزده مورد پیامدهای درد را، با نتایج متناقض، گزارش کردند؛ 8/16 درد کمتری را با اوپیوئید نسبت به دارونما (placebo) گزارش کردند، 2/16 گزارش کردند که برخی از شرکت‌کنندگان، اما نه همه، از مداخله سود بردند، 5/16 هیچ تفاوتی را نشان ندادند، و 1/16 نتایج مبهمی را گزارش کردند. شش مطالعه با حدود 170 شرکت‌کننده نشان دادند که میانگین نمرات درد با اوپیوئید حدود 15/100 امتیاز کمتر از دارونما بود.

متوسط طول دوره چهارده مطالعه (845 شرکت‌کننده، میانگین 60 شرکت‌کننده در هر مطالعه) 12 هفته یا کمتر بود؛ اکثر مطالعات کمتر از شش هفته به طول انجامیدند. اغلب مطالعات از روش‌های انتساب برای کناره‌گیری شرکت‌کنندگان استفاده کردند که با سوگیری قابل‌توجهی مرتبط است؛ هیچ کدام از روشی استفاده نکردند که با سوگیری مرتبط نباشد. بنابراین، شواهد از مطالعاتی به دست می‌آیند عمدتا با ویژگی‌هایی که احتمالا تاثیر درمان را بیش از حد تخمین می‌زنند، یعنی حجم نمونه کوچک، طول دوره کوتاه، و مدیریت ناکافی خروج بیماران از مطالعه. همه مطالعات اثربخشی اوپیوئید را برای درد نوروپاتیک خودبه‌خودی نشان دادند. متاآنالیز، حداقل 33% تسکین درد را در 57% از شرکت‌کنندگانی که اوپیوئید دریافت کردند، در مقابل 34% از بیماران درمان‌شده با دارونما، نشان داد. تخمین نقطه‌ای کلی از تفاوت خطر برابر با 0.25 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 تا 0.37، P < 0.0001) بود، یعنی تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مفید بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB): 4.0؛ (95% CI؛ 2.7 تا 7.7). هنگامی که تعداد شرکت‌کنندگانی تجزیه‌وتحلیل شد که به حداقل 50% تسکین درد دست یافتند، تخمین نقطه‌ای کلی از تفاوت خطر بین اوپیوئیدها (47%) و دارونما (30%) 0.17 بود (95% CI؛ 0.02 تا 0.33، P = 0.03)، به عبارتی، NNTB: 5.9 (95% CI؛ 3.0 تا 50.0). در مرور به‌روز شده، اوپیوئیدها در بسیاری از جنبه‌های عملکرد عاطفی یا فیزیکی، همانطور که با پرسشنامه‌های معتبر مختلف اندازه‌گیری شد، بهبودی را نشان ندادند. یبوست شایع‌ترین عارضه جانبی بود (34% با اوپیوئید در مقابل 9% با دارونما: تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا بروز یک پیامد مضر بیشتر (number needed to treat for an additional harmful outcome; NNTH): 4.0؛ 95% CI؛ 3.0 تا 5.6)، و به دنبال آن خواب‌آلودگی (29% با اوپیوئید در مقابل 14% با دارونما: NNTH: 7.1؛ 95% CI؛ 4.0 تا 33.3)، حالت تهوع (27% با اوپیوئید در مقابل 9% با دارونما: NNTH: 6.3؛ 95% CI؛ 4.0 تا 12.5)، سرگیجه (22% با اوپیوئید در مقابل 8% با دارونما: NNTH: 7.1؛ 95% CI؛ 5.6 تا 10.0) و استفراغ (12% با اوپیوئید در مقابل 4% با دارونما: NNTH: 12.5؛ 95% CI؛ 6.7 تا 100.0). تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان به دلیل عوارض جانبی ناشی از اوپیوئیدها (13%) در مقایسه با دارونما (4%) (NNTH: 12.5؛ 95% CI؛ 8.3 تا 25.0) از مطالعه خارج شدند. در مقابل، تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگانی که دارونما دریافت کردند (12%) در مقابل دریافت‌کنندگان اوپیوئید (2%) (NNTH: -11.1؛ 95% CI؛ 20.0- تا 8.3-) به دلیل عدم کارایی درمان کنار رفتند.