شواهد از پاره کردن روتین کیسه آب برای زنان در زایمان خودبه‌خودی در حال پیشرفت یا در مواردی که زایمان طولانی شده است، پشتیبانی نمی‌کند.
هدف از پاره کردن کیسه آب (همچنین به عنوان پارگی عمدی غشاها (ARM) یا آمنیوتومی (amniotomy) شناخته می‌شود)، تسریع و تقویت انقباضات، و در نتیجه کوتاه کردن طول زایمان است. طی معاینه واژینال، غشاها با یک قلاب دسته بلند شبیه قلاب‌بافی سوراخ می‌شوند و مایع آمنیوتیک به بیرون سرازیر می‌شود. تصور می‌شود که پارگی غشاها باعث آزاد شدن مواد شیمیایی و هورمون‌هایی می‌شود که انقباضات را تحریک می‌کنند. آمنیوتومی در سال‌های اخیر در بسیاری از کشورهای جهان یک رویکرد استاندارد بوده است. این روش در برخی از مراکز توصیه شده و در همه زنان به‌طور روتین انجام می‌شود، و در بسیاری از مراکز برای زنانی که زایمانشان طولانی شده، صورت می‌گیرد. با این حال، شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد زایمان کوتاه‌تر فوایدی برای مادر یا نوزاد دارد. تعدادی از خطرات بالقوه مهم اما نادر مرتبط با آمنیوتومی عبارتند از مشکلات بند ناف یا ضربان قلب نوزاد.
مرور مطالعات، استفاده از آمنیوتومی را در تمام زایمان‌هایی که به‌طور خودبه‌خودی شروع شدند، ارزیابی کرد. تعداد 15 مطالعه شامل 5583 زن شناسایی شدند، که هیچ کدام ارزیابی نکردند آمنیوتومی باعث افزایش درد زنان در زایمان شد یا خیر. شواهد نشان داد که طول مرحله اول زایمان کوتاه نشد و احتمال افزایش زایمان سزارین وجود داشت. انجام روتین آمنیوتومی به عنوان بخشی از مدیریت و مراقبت استاندارد زایمان توصیه نمی‌شود.
بر اساس یافته‌های این مرور، ما نمی‌توانیم توصیه کنیم که آمنیوتومی باید به عنوان بخشی از مدیریت و مراقبت استاندارد زایمان معرفی شود. ما توصیه می‌کنیم که شواهد ارایه شده در این مرور باید در اختیار زنانی قرار گیرد که آمنیوتومی به آنها پیشنهاد شده و ممکن است به عنوان پایه‌ای برای بحث و هر تصمیمی که میان زنان و مراقبان آنها گرفته می‌شود، مفید باشد.
پارگی عمدی پرده‌های جنینی حین زایمان، که گاهی آمنیوتومی (amniotomy) یا «پاره شدن کیسه آب» نامیده می‌شود، یکی از رایج‌ترین روش‌هایی است که در مامایی مدرن صورت می‌گیرد. هدف اصلی آمنیوتومی، تسریع انقباضات و، در نتیجه، کوتاه شدن طول زایمان است. با این حال، نگرانی‌هایی در مورد عوارض جانبی ناخواسته آن بر زن و نوزاد وجود دارد.
تعیین اثربخشی و بی‌خطری (safety) آمنیوتومی به تنهایی برای کوتاه کردن معمول تمام زایمان‌هایی که به‌طور خودبه‌خودی شروع می‌شوند.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (30 اپریل 2013).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که آمنیوتومی تنها را در مقابل حفظ غشاها مقایسه کردند. کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده را خارج کردیم.
دو نویسنده مرور مطالعات را برای ورود به مرور و خطر سوگیری (bias) ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. آنالیز اولیه با قصد درمان (intention-to-treat) انجام شد.
در این مرور به‌روز شده، 15 مطالعه را شامل 5583 زن وارد کرده‌ایم.
آمنیوتومی به تنهایی در مقابل حفظ غشاها (عدم انجام آمنیوتومی) برای زایمان خودبه‌خودی
تفاوت آماری معنی‌داری بین زنان در گروه آمنیوتومی و کنترل از نظر طول مرحله اول زایمان (تفاوت میانگین (MD): 20.43- دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 95.93- تا 55.06)، زایمان سزارین (خطر نسبی (RR): 1.27؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.63)، رضایت مادر از تجربه زایمان (MD: -1.10؛ 95% CI؛ 7.15- تا 4.95) یا نمره آپگار کمتر از هفت در پنج دقیقه (RR: 0.53؛ 95% CI؛ 0.28 تا 1.00) وجود نداشت. هیچ سازگاری میان کارآزمایی‌ها در مورد زمان‌بندی آمنیوتومی حین زایمان از نظر اتساع دهانه رحم دیده نشد.
آمنیوتومی به تنهایی در مقابل حفظ غشاها (عدم انجام آمنیوتومی) برای زایمان‌های خودبه‌خودی طولانی‌شده
تفاوت آماری معنی‌داری میان زنان در گروه آمنیوتومی و کنترل از نظر زایمان سزارین (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.15 تا 6.08)، رضایت مادر از تجربه زایمان (MD: 22.00؛ 95% CI؛ 2.74 تا 41.26) یا نمره آپگار کمتر از هفت در پنج دقیقه (RR: 2.86؛ 95% CI؛ 0.12 تا 66.11) وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.