پنج مطالعه (998 نفر) معیارهای ورود را داشتند. چهار مطالعه (724=n) داده‌های خروج زودهنگام بیماران را از مطالعه ارائه کرده و نتایج نشان دادند افراد تحت درمان با داروهای آنتی‌سایکوتیک معمول، نسبت به افرادی که با دارونما درمان شدند، کمتر احتمال داشت مطالعه را زودتر ترک کنند (کلرپرومازین (Chlorpromazine): 3 RCT؛ n=353؛ RR: 0.4؛ 95% CI؛ 0.3 تا 0.5؛ NNT: 3.2، فلوفناکسین (Fluphenaxine): 1 RCT؛ n=240؛ RR: 0.5؛ 95% CI؛ 0.3 تا 0.8؛ NNT: 5؛ تیوریدازین (Thioridazine): 1 RCT؛ n=236؛ RR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.3 تا 0.7؛ NNT: 4.3؛ تریفولپرازین (Trifulperazine): 1 RCT؛ n=94؛ RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.3 تا 3.6). دو مطالعه داده‌ها را برای ارزیابی عوارض جانبی و ارائه الگوی کلی از عوارض جانبی شایع‌تر میان افراد تحت درمان با داروهای آنتی‌سایکوتیک معمول در مقایسه با دارونما ارائه کردند. یک کارآزمایی نرخ بالاتر بستری مجدد را در بیمارستان برای افرادی که کلرپرومازین دریافت کردند، در مقایسه با دارونما، گزارش کرد (80=n؛ RR: 2.29؛ 95% CI؛ 1.3 تا 4.0، NNH: 2.9). با این حال، ریزش نمونه (attrition) بالاتر در گروه دارونما احتمالا سوگیری بازمانده (survivor bias) را در این مقایسه مطرح می‌کند. یک مطالعه داده‌هایی را در مورد مقایسه تریفلوئوپرازین (trifluoperazine) با روان‌درمانی بر سلامت طولانی‌مدت، به نفع گروه تریفلوئوپرازین ارائه داد (n=92؛ MD: 5.8؛ 95% CI؛ 1.6 تا 0.0)؛ با این حال، داده‌های این مطالعه نیز احتمالا حاوی سوگیری‌های ناشی از انتخاب و ریزش نمونه هستند. یک مطالعه دیگر، داده‌هایی را در مورد مقایسه داروهای آنتی‌سایکوتیک معمول با درمان روانی‌اجتماعی بر معیارهای پیامد شش هفته‌ای سایکوپاتولوژی کلی (n=89؛ MD: 0.01؛ 95% CI؛ 0.6- تا 0.6) و بهبودی کلی (n=89؛ MD: -0.03؛ 95% CI؛ 0.5- تا 0.4) ارائه کرد، که نشان دهنده عدم تفاوت بین گروهی است. در مجموع، داده‌های قابل استفاده بسیار کمی از مطالعات معدودی که معیارهای ورود را داشتند، به دست آمدند.