به نظر نمی‌رسید که دولوکستین مزیت قابل توجهی از نظر کارآمدی نسبت به دیگر عوامل ضدافسردگی برای درمان مرحله حاد افسردگی شدید در پی داشته باشد. هیچ تفاوتی از نظر اثربخشی مشاهده نشد، حتی اگر دولوکستین از نظر قابلیت پذیرش و تحمل‌پذیری، بدتر از برخی SSRIها (بیشتر از همه، اس‌سیتالوپرام) و داروهای ضدافسردگی جدیدتر (مانند ونلافاکسین) بوده باشد. متاسفانه، فقط شواهدی را یافتیم که دولوکستین را با تعداد انگشت‌شماری از عوامل ضدافسردگی فعال دیگر مقایسه کردند و فقط چند کارآزمایی برای هر مقایسه یافت شد (در برخی موارد، فقط یک کارآزمایی را بازیابی کردیم). این امر قدرت این مرور را برای تشخیص تفاوت‌های متوسط، اما از نظر بالینی معنی‌دار، میان داروها محدود کرد. از آنجایی که تست‌های آماری زیادی در این مرور مورد استفاده قرار گرفته‌اند، یافته‌های این مرور بهتر است به جای تست فرضیه، به‌ عنوان فرضیه‌سازی در نظر گرفته شوند و تکرار نتیجه‌گیری‌ها در کارآزمایی‌های آتی اطمینان‌بخش خواهد بود. اکثر مطالعات واردشده توسط شرکت‌های تولیدکننده داروی دولوکستین حمایت شدند. همانند دیگر ترکیبات تحقیقاتی جدید، پتانسیل تخمین بیش از حد تاثیر درمان باید به دلیل سوگیری حمایت‌کننده مالی (sponsor bias) در نظر گرفته شود. در مرور حاضر، هیچ کارآزمایی‌ای پیامدهای اقتصادی را گزارش نکرد. با توجه به اینکه چندین SSRI و اکثریت قریب به اتفاق داروهای ضدافسردگی در حال حاضر به‌ صورت ژنریک در دسترس هستند (فقط اس‌سیتالوپرام، دسونلافاکسین و دولوکستین همچنان تحت پوشش حق اختراع قرار دارند)، باید تخمین‌های اقتصادی جامع‌تری از تاثیر درمان با داروهای ضدافسردگی در نظر گرفته شوند تا سیاست‌گذاری‌های بخش مراقبت سلامت را بهتر هدایت کنند.