شواهد محدودی مبنی بر موثر بودن مداخلات روانی‌اجتماعی در کاهش خستگی در طول درمان فعال در بیماران سرطانی وجود دارد. امیدوارکننده‌ترین آنها، مداخلات روانی‌اجتماعی هستند که به‌طور خاص برای درمان خستگی طراحی شده‌اند. به‌طور کلی، طی این مداخلات به بیماران در مورد خستگی آموزش داده شد، تکنیک‌های خود-مراقبتی یا مقابله با آنها آموزش داده شد، و یاد گرفتند که چگونه فعالیت خود را مدیریت کنند. مداخلاتی که بر خستگی تمرکز نداشتند، به ندرت در کاهش خستگی موثر بودند.
شواهد محدودی وجود دارد که مداخلات روانی‌اجتماعی در طول درمان سرطان در کاهش خستگی، موثر هستند. در حال حاضر، مداخلات اختصاصی روانی‌اجتماعی برای خستگی، یک نوع مداخله امیدوارکننده به حساب می‌آیند. با این حال، شواهد محکمی برای تایید اثربخشی مداخلات غیراختصاصی برای خستگی در دست نیست. بیشتر جنبه‌های مطالعات واردشده ناهمگن بودند، و بنابراین نمی‌توان مشخص کرد کدام نوع دیگر از مداخلات یا عناصر در کاهش خستگی ضروری هستند.
خستگی یک نشانه رایج در بیماران سرطانی است که درمان فعال دریافت می‌کنند. تعداد محدودی از مطالعات مروری برای ارزیابی مداخلات برای خستگی در طول درمان فعال وجود دارند، و آنها به بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته، یا بیماران تحت رادیوتراپی، محدود می‌شوند. تا به امروز هیچ مرور سیستماتیکی در مورد مداخلات روانی‌اجتماعی برای خستگی در طول درمان سرطان وجود ندارد.
ارزیابی اینکه مداخلات روانی‌اجتماعی در کاهش خستگی در بیماران سرطانی که درمان فعال سرطان دریافت می‌کنند، موثر هستند یا خیر، و اینکه کدام نوع از مداخلات روانی‌اجتماعی موثرتر هستند.
در سپتامبر 2008، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین )؛ PUBMED؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL و PsycINFO، و فهرست منابع را جست‌وجو و بررسی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) وارد شدند که مداخلات روانی‌اجتماعی را در بیماران سرطانی بزرگسال در طول درمان، با خستگی به عنوان یک معیار پیامد، ارزیابی کردند.
سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را از مطالعات انتخاب‌شده استخراج کرده، و کیفیت روش‌شناسی (methodology) را با استفاده از چندین مقیاس رتبه‌بندی کیفیت و معیارهای بیشتر ارزیابی کردند.
بیست و هفت مطالعه با مجموع 3324 شرکت‌کننده معیارهای ورود را داشتند، و هفت مطالعه تاثیرات قابل توجهی را از مداخله روانی‌اجتماعی بر خستگی گزارش کردند. در سه مطالعه این میزان تاثیر در دوره پیگیری حفظ شد. در کل، کیفیت مطالعات در سطح متوسط بود. اندازه تاثیرگذاری (effect size) مداخله، 0.17 تا 1.07 متغیر بود.
اثربخشی مداخلات اختصاصی برای خستگی به‌طور معنی‌داری (80%) در مقایسه با مداخلات غیراختصاصی برای خستگی (14%) بیشتر بود. در پنج مطالعه، مداخلات به‌طور خاص بر خستگی متمرکز بودند، که چهار مورد اثربخشی آن را نشان دادند. پنج مداخله، مختصر، و شامل سه جلسه انفرادی بودند که توسط پرستاران (انکولوژی) ارائه شدند. به‌طور کلی، طی این مداخلات به شرکت‌کنندگان در مورد خستگی آموزش داده شد، تکنیک‌های خود-مراقبتی (self-care) یا مقابله‌ای (coping) آموزش داده شد، و آنها مدیریت فعالیت را آموختند.
از 22 مطالعه باقی‌مانده، فقط سه مورد در کاهش خستگی موثر بودند، و این مداخلات رویکرد کلی‌تری داشتند. این مداخلات با هدف بهبودی در دیسترس روان‌شناختی، نشانه‌های خلق‌وخو و جسمانی انجام شدند و از نظر مدت زمان و محتوا به شدت متفاوت بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.