اسپری‌های استنشاقی حاوی کورتیکواستروئیدها، بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر یا هر دو را می‌توان برای درمان بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) شدید استفاده کرد. با این حال، هنگام مقایسه یک درمان با دیگری، فواید و مضرات این دو روش درمانی مشخص نیست.
کارآزمایی‌های بالینی را بررسی کردیم که این دو نوع اسپری استنشاقی را با هم مقایسه کردند تا تاثیرات هر یک را بر سلامت و بهزیستی (well-being) بیماران مبتلا به COPD بیابند. هفت مطالعه (شامل 5997 شرکت‌کننده) را یافتیم که مزایای طولانی-مدت و عوارض جانبی کورتیکواستروئیدهای استنشاقی و بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر را برای درمان COPD مقایسه کردند. به‌طور کلی، تفاوت معنی‌داری را بین این دو دارو در تعداد افراد دچار تشدید حملات (بدتر شدن نشانه‌های COPD) پیدا نکردیم. افراد بیشتری که کورتیکواستروئیدهای استنشاقی را مصرف کردند، در مقایسه با افرادی که از بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر استفاده کردند، دچار اپیزودهای پنومونی شدند، اگرچه بروز پنومونی در هر دو گروه بسیار نادر بود. کورتیکواستروئیدهای استنشاقی عملکرد ریه را به اندازه بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر بهبود نمی‌بخشند، اما کیفیت زندگی بیماران را بیشتر از بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر بهبود می‌بخشند. تفاوت‌ها در عملکرد ریه و کیفیت زندگی نسبتا کم بود.
کارآزمایی‌های کنترل‌شده با دارونما مزایای درمان با بتا-آگونیست طولانی-اثر و با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی را برای بیماران COPD به عنوان درمان‌های مجزا نشان دادند. این مرور، که شامل کارآزمایی‌هایی بود که امکان مقایسه بین LABA و ICS را فراهم کردند، نشان داد که این دو روش درمانی مزایای مشابهی را در اکثر پیامدها، از جمله فراوانی تشدیدها و مورتالیتی، به ارمغان می‌آورند. به نظر می‌رسد استفاده از بتا-آگونیست‌های طولانی-اثر از نظر بهبود عملکرد ریه در مقایسه با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی، مزیت اندکی دارد. از سوی دیگر، درمان با کورتیکواستروئید استنشاقی از نظر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت مزیت کمی را نسبت به درمان با بتا-آگونیست طولانی-اثر نشان داد، اما کورتیکواستروئیدهای استنشاقی نیز خطر ابتلا به پنومونی را افزایش می‌دهند. نتایج این مرور از دستورالعمل‌های فعلی حمایت می‌کند که بتا-آگونیست‌های طولانی-اثر را به عنوان درمان خط مقدم برای COPD، با درمان منظم کورتیکواستروئید استنشاقی به عنوان یک مکمل در بیمارانی که دچار حملات مکرر تشدید بیماری می‌شوند، به رسمیت می‌شناسند.
بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر و کورتیکواستروئیدهای استنشاقی می‌توانند به عنوان درمان نگهدارنده در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه متوسط تا شدید استفاده شوند. این مداخلات اغلب با هم در یک استنشاق ترکیبی قرار داده می‌شوند. با این حال، ارزش افزوده نسبی این دو جزء مجزا نامشخص است.
تعیین تاثیرات نسبی کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (inhaled corticosteroid; ICS) در مقایسه با بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر (LABA) بر پیامدهای بالینی در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه پایدار.
پایگاه ثبت تخصصی گروه راه‌های هوایی در کاکرین (آخرین جست‌وجو در آگوست 2011) و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که به مقایسه کورتیکواستروئیدهای استنشاقی و بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر در درمان بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه پایدار پرداختند.
سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی کارآزمایی‌ها برای ورود به این مطالعه پرداخته و سپس داده‌های مربوط به کیفیت کارآزمایی، پیامدهای مطالعه و عوارض جانبی را استخراج کردند. برای دستیابی به اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده (5997 شرکت‌کننده) را با کیفیت خوب و طول دوره شش ماه تا سه سال شناسایی کردیم. همه کارآزمایی‌ها اسپری‌های استنشاقی ترکیبی ICS/LABA را با LABA و ICS به عنوان اجزای جداگانه مقایسه کردند. چهار مورد از این کارآزمایی‌ها شامل تک-جزءهای فلوتیکازون و سالمترول و سه مورد دیگر شامل تک-جزءهای بودزوناید و فورموترول بودند. هیچ تفاوت آماری معنی‌داری بین کورتیکواستروئیدهای استنشاقی و بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر در پیامد اولیه، تعداد بیماران دچار تشدید حملات بیماری (نسبت شانس (OR): 1.22؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.67)، یا نرخ تشدید حملات به ازای هر بیمار-سال (نسبت نرخ (rate ratio): 0.96؛ 95 CI؛ 0.89 تا 1.02) وجود نداشت. بروز پنومونی، پیامد مشترک اولیه، بین بیماران مصرف‌کننده کورتیکواستروئیدهای استنشاقی به‌طور قابل‌توجهی بالاتر از بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر بود، چه به عنوان یک عارضه جانبی (OR: 1.38؛ 95% CI؛ 1.10 تا 1.73) طبقه‌بندی شد یا عوارض جانبی جدی (Peto OR؛ 1.48؛ 95% CI؛ 1.13 تا 1.93). نتایج تحلیل پیامدهای ثانویه به شرح زیر بود. مورتالیتی در بیماران مصرف‌کننده کورتیکواستروئیدهای استنشاقی در مقایسه با بیماران درمان‌شده با بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر بیشتر بود (Peto OR؛ 1.17؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.42)، اگرچه این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار نبود. بیماران تحت درمان با بتا2-آگونیست‌ها در مقایسه با بیماران درمان‌شده با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی، بهبودی بیشتری را در FEV1 پیش-برونکودیلاتور نشان دادند (تفاوت میانگین (MD): 18.99 میلی‌لیتر؛ 95% CI؛ 0.52 تا 37.46)، در حالی که بهبودهای بیشتری در کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در بیماران درمان‌شده با کورتیکواستروئیدهای استنشاقی در مقایسه با بیماران دریافت‌کننده بتا2-آگونیست‌های طولانی-اثر دریافت مشاهده شد (پرسشنامه تنفسی سنت جورج (SGRQ)؛ MD: -0.74؛ 95% CI؛ 1.42- تا 0.06-). در هر دو مورد، تفاوت‌ها از نظر آماری معنی‌دار اما نسبتا کوچک بودند. تفاوت آماری معنی‌داری بین ICS و LABA در تعداد موارد بستری در بیمارستان به دلیل تشدید حملات، تعداد حملات خفیف، اوج جریان بازدمی، تنگی نفس، نمرات نشانه بیماری، استفاده از داروهای نجات، عوارض جانبی، همه علل بستری شدن در بیمارستان، یا خروج بیماران از مطالعات وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.