تعداد 34 کارآزمایی را وارد این مرور کردیم (16 کارآزمایی برای ترک سیگار؛ نه کارآزمایی برای کاهش مصرف سیگار؛ یک کارآزمایی برای پیشگیری از عود؛ هشت کارآزمایی که پیامدهای سیگار کشیدن را برای مداخلاتی با اهداف دیگر گزارش کردند). هفت کارآزمایی، تاثیر بوپروپیون (bupropion) را با دارونما (placebo) مقایسه کردند؛ متاآنالیزها نشان دادند که نرخ ترک سیگار پس از بوپروپیون در پایان درمان (هفت کارآزمایی، N = 340؛ خطر نسبی [RR]: 3.03؛ 95% فاصله اطمینان [CI]: 1.69 تا 5.42) و پس از شش ماه (پنج کارآزمایی، N = 214؛ RR: 2.78؛ 95% CI؛ 1.02 تا 7.58) به میزان قابل توجهی بالاتر از دارونما بود. تفاوت معنی‌داری در نشانه‌های مثبت، منفی و افسردگی میان گروه‌های بوپروپیون و دارونما وجود نداشت. هیچ گزارشی حاکی از بروز عوارض جانبی شدید مانند تشنج‌ها در ارتباط با مصرف بوپروپیون ارایه نشد.

در پایان دوره درمان، نرخ ترک سیگار پس از مصرف وارنیکلین (varenicline) به میزان قابل توجهی بالاتر از دارونما بود (2 کارآزمایی، N = 137؛ RR: 4.74؛ 95% CI؛ 1.34 تا 16.71). فقط یک کارآزمایی پیگیری شش ماهه را گزارش کرد و CIها نیز بسیار گسترده‌تر از آن بودند که بتوان بر اساس آنها شواهدی را از تاثیر پایدار مداخله ارایه کرد (یک کارآزمایی، N = 128؛ RR: 5.06؛ 95% CI؛ 0.67 تا 38.24). تفاوت معنی‌داری در نشانه‌های روانی میان گروه‌های وارنیکلین و دارونما دیده نشد. با این حال، گزارش‌هایی مبنی بر وجود افکار و رفتارهای خودکشی در دو نفر از مصرف‌کنندگان وارنیکلین وجود داشت.

دو مطالعه گزارش کردند که تقویت مشروط (contingent reinforcement; CR) با پول ممکن است نرخ پرهیز از مصرف سیگار را افزایش داده و سطح سیگار کشیدن را در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی کاهش دهد. با این حال، تداوم این مزایا در دوره طولانی‌مدت‌تر، نامشخص است. در خصوص تعداد اندکی از کارآزمایی‌ها پیرامون دیگر درمان‌های دارویی (از جمله درمان جایگزینی نیکوتین (nicotine replacement therapy; NRT)) و مداخلات روانی‌اجتماعی، هیچ شواهدی دال بر مزیت آنها در کمک به افراد سیگاری مبتلا به اسکیزوفرنی برای ترک یا کاهش مصرف سیگار وجود ندارد.