شروع مصنوعی زایمان (القا (induction)) یک مداخله شایع مامایی است. در جهان غرب، القای زایمان برای یک نفر از هر چهار زن باردار انجام می‌شود، عمدتا به دلایلی مرتبط با افزایش خطر برای مادر مانند فشار خون بالا، دیابت یا افزایش خطر برای نوزاد مانند احتمال تاخیر رشد یا بارداری طولانی‌مدت. به‌طور مرسوم، در اکثر بیمارستان‌ها، القای زایمان در اوایل صبح و هم‌زمان با شروع شیفت کاری روز آغاز می‌شود. بااین‌حال، در مطالعات انسانی و حیوانی ثابت شده که آغاز خودبه‌خودی زایمان دارای ریتم شبانه‌روزی بوده و ترجیحا در عصر آغاز می‌شود. علاوه‌بر این، هنگامی که زایمان به‌طور خودبه‌خودی در عصر آغاز می‌شود، مدت زمان کل زایمان کوتاه‌تر شده و به مداخلات مامایی کمتری نیاز است. براساس این مشاهدات، می‌توان فرض کرد که آغاز القای زایمان، هم‌سو با ریتم شبانه‌روزی زایمان طبیعی، سودمندتر است. در این مرور، سه مطالعه با کیفیت بالا شناسایی شدند که در مجموع 1150 زن به‌طور تصادفی به القای زایمان در صبح یا عصر اختصاص یافتند. در یک کارآزمایی از اکسی‌توسین (oxytocin) داخل وریدی در زنانی استفاده شد که سرویکس دیلاته یا پارگی غشاهای جنینی داشتند، و در دو کارآزمایی از پروستاگلاندین‌ها (prostaglandin) برای القای زایمان استفاده شد. پروستاگلاندین‌ها هورمون‌هایی هستند که در مواردی که دهانه رحم برای زایمان آماده نیست، استفاده می‌شوند، پس‌از آن، معمولا برای آغاز واقعی زایمان به اکسی‌توسین داخل وریدی نیاز است. بنابراین، این دو روش متفاوت، پروستاگلاندین‌ها و اکسی‌توسین داخل وریدی، بر اساس مکانیسم متفاوتی عمل می‌کنند و به‌طور جداگانه مورد ارزیابی قرار گرفتند. در این مرور، هیچ تفاوتی میان شروع القای زایمان در صبح یا عصر از نظر تاثیر بر پیامدهای مادر یا کودک مشاهده نشد. خطر انجام زایمان واژینال با کمک ابزار، یا خطر زایمان سزارین و استفاده از بیهوشی اپیدورال، به‌وضوح میان گروه‌ها متفاوت نبود. یک مطالعه گزارش داد که زنان ترجیح می‌دهند القای زایمان را با پروستاگلاندین‌ها در صبح شروع کنند، و زنان بیشتری در گروه پذیرش عصر، وقفه‌های خواب را که با پروتکل القایی مرتبط است، دوست نداشتند. این مرور، فقط با سه مطالعه و دو مقایسه متفاوت، به این نتیجه رسید که القای زایمان در عصر به اندازه القای زایمان در صبح موثر و بی‌خطر است. بااین‌حال، با توجه به ترجیح اکثر زنان، تجویز پروستاگلاندین‌ها ترجیحا باید در صبح انجام شود.
با توجه به ترجیحات زنان که تجویز پروستاگلاندین‌ها را در صبح ترجیح دادند، نتیجه می‌گیریم که مراقبین باید ترجیحا پروستاگلاندین‌ها را در صبح تجویز کنند.
هیچ شواهد محکمی وجود ندارد مبنی بر اینکه القای زایمان با اکسی‌توسین داخل وریدی در عصر بیشتر از القای زایمان در صبح موثر است یا کمتر. با توجه به شرایط، ممکن است شروع القای زایمان با اکسی‌توسین در عصر مورد بررسی قرار گیرد.
القای زایمان (induction of labour) یک مداخله شایع مامایی است. به‌طور مرسوم، در اکثر بیمارستان‌ها القای زایمان با تجویز دارو در اوایل صبح و هم‌زمان با شروع شیفت کاری روز آغاز می‌شود. در مطالعات انسانی و حیوانی ثابت شده که شروع خودبه‌خودی زایمان دارای ریتم شبانه‌روزی بوده و ترجیحا در عصر آغاز می‌شود. علاوه‌بر این، هنگامی که زایمان به‌طور خودبه‌خودی در عصر آغاز می‌شود، مدت زمان کل لیبر و زایمان کوتاه‌تر شده و به مداخلات مامایی کمتری نیاز است. براساس این مشاهدات، می‌توان فرض کرد که آغاز القای زایمان در عصر، هم‌سو با ریتم شبانه‌روزی زایمان طبیعی، برای مادر و کودک مفیدتر است.
ارزیابی این موضوع که القای زایمان با شروع در عصر، هم‌زمان با ریتم شبانه‌روزی درون‌زاد (endogenous)، در مقایسه با القای زایمان با شروع در اوایل صبح، که با ساعات اداری هماهنگ شده باشد، منجر به بهبود پیامد زایمان می‌شود یا خیر.
برای جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (28 فوریه 2012)، با هماهنگ‌کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌ها تماس گرفتیم. علاوه‌بر این، پایگاه‌های MEDLINE (1966 تا 16 فوریه 2012) و EMBASE (1980 تا 16 فوریه 2012) را جست‌وجو کردیم.
تمامی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، هم منتشرشده و هم منتشرنشده، را وارد این مرور کردیم. کارآزمایی‌هایی را کنار گذاشتیم که از روش‌های شبه-تصادفی برای تخصیص (allocation) درمان استفاده کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را برای ورود و بررسی خطر سوگیری (bias)، ارزیابی کردند. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم دادهها را استخراج کردند. صحت (accuracy) دادهها بررسی شد. در صورت لزوم، برای به‌دست آوردن اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
جست‌وجوهای انجام‌شده منجر به دستیابی به 2693 مقاله شدند که آنها را براساس عنوان و چکیده برای بررسی واجد شرایط بودن، غربالگری کردیم. سیزده مطالعه برای ارزیابی متن کامل انتخاب شدند. سه کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را شامل 1150 زن وارد کردیم. دو کارآزمایی، اثربخشی تجویز پروستاگلاندین‌ها (prostaglandin) را در صبح در مقایسه با تجویز آنها را در عصر در زنان با سرویکس نامطلوب ارزیابی کرده، و یک کارآزمایی، القای زایمان را در صبح در مقایسه با القای زایمان در عصر در زنان با سرویکس مطلوب و/یا پارگی غشا با استفاده از اکسی‌توسین (oxytocin) داخل وریدی ارزیابی کرد. به دلیل مکانیسم متفاوت، نتایج را برای این دو مقایسه به‌طور جداگانه گزارش کردیم.
در دو کارآزمایی که اثربخشی استفاده از پروستاگلاندین‌ها را در صبح در مقایسه با عصر بررسی کردند، تفاوت‌های بالینی معنی‌دار کمی میان گروه‌های مطالعه برای پیامدهای مادر یا نوزاد مشاهده شد. یک مطالعه، ترجیح زنان را برای آغاز القای زایمان با پروستاگلاندین‌ها در صبح گزارش کرد که از اهمیت آماری برخوردار بود.
در کارآزمایی‌ای که القای زایمان را با اکسی‌توسین داخل وریدی بررسی کرد، تعداد بستری‌های نوزادان در گروه زنانی که القای زایمان را در صبح شروع کردند، افزایش یافت که این تعداد اهمیت آماری داشت. این یافته غیرمنتظره بود، و در حالی که نویسندگان کارآزمایی توضیحات احتمالی را برای این موضوع ارائه کردند، مهم است که کارآزمایی‌های آتی پیامدهای این دسته از نوزادان را بررسی کنند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.