کارسینوم مجرای درجا (ductal carcinoma in situ; DCIS) نوعی سرطان پستان اولیه است. این بیماری هیچ نشانه‌ای ندارد، اما عمدتا از طریق غربالگری ماموگرافی تشخیص داده می‌شود. این نوع «پیش»سرطانی از طریق جراحی (مانند ماستکتومی (mastectomy) یا لامپکتومی (lumpectomy)) درمان می‌شود، که اغلب همراه با رادیوتراپی است. هم‌چنین برای برخی زنان قرص‌های هورمونی خوراکی (تاموکسیفن (tamoxifen)) تجویز می‌شود، اما مشخص نیست که افزودن درمان هورمونی تاموکسیفن پس‌از جراحی، مزیت بیشتری به همراه دارد یا خیر. این مرور بررسی کرد که تجویز تاموکسیفن پس‌از اکسیزیون موضعی از هرگونه اپیزود بیشتر سرطان پیشگیری کرد یا خیر، و اینکه زنان دریافت‌کننده تاموکسیفن در مقایسه با زنانی که پس‌از اکسیزیون موضعی تحت هورمون‌درمانی قرار نداشتند، عمر طولانی‌تری داشتند یا خیر.
یافته‌های ما براساس دو مطالعه بزرگ با حضور 3375 شرکت‌کننده است و باید برای اکثر زنانی که برای DCIS تحت درمان هستند، قابل تعمیم باشد. به‌طور کلی تاموکسیفن تعداد سرطان‌های آینده یا DCIS را در هر دو پستان کاهش داد. بااین‌حال، زنانی که تاموکسیفن مصرف کردند نسبت به زنانی که این دارو را مصرف نکردند، طول عمر بیشتری نداشتند. پس‌از درمان DCIS، در مجموع 15 زن باید تاموکسیفن مصرف کنند تا یک زن از مزیت آن بهره‌مند شود (یعنی پس‌از پنج سال مصرف تاموکسیفن، هیچ مورد جدیدی از سرطان یا DCIS در هیچ‌یک از پستان‌ها مشاهده نشد). درمان تاموکسیفن دارای عوارض جانبی از جمله مشکلاتی در لخته شدن خون (سکته مغزی، ترومبوز ورید عمقی، آمبولی ریه) و سرطان آندومتر است. بااین‌حال، به دلیل محدودیت اطلاعات مربوط به عوارض جانبی در این مرور، اتخاذ نتیجه‌گیری در مورد خطر/مزیت امکان‌پذیر نیست. تاثیرات تاموکسیفن احتمالا به دلیل تاثیرات رادیوتراپی کاهش یافته‌اند. این مرور نمی‌تواند در خصوص اینکه کدام زنان بر اساس سن، وضعیت یائسگی یا نوع DCIS (DCIS گیرنده استروژن (ER)-مثبت در مقایسه با ER-منفی یا DCIS گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی انسانی 2 (به اختصار HER2)-مثبت یا HER2-منفی) ممکن است از مصرف تاموکسیفن مزیت بیشتری ببرند، توصیه‌ای را ارائه دهد.
در حالی که تاموکسیفن پس‌از اکسیزیون موضعی برای DCIS (با یا بدون رادیوتراپی کمکی) خطر عود DCIS (در پستان طرف مبتلا و طرف مقابل) را کاهش داد، خطر مورتالیتی کلی را کم نکرد.
کارسینوم مجرای درجا (ductal carcinoma in situ; DCIS) یک کارسینوم غیرتهاجمی پستان است. بروز DCIS در بیست سال گذشته به‌طور قابل توجهی افزایش یافته که عمدتا نتیجه انجام غربالگری ماموگرافی مبتنی بر جمعیت بوده است. درمان تومورهای DCIS شامل جراحی با یا بدون رادیوتراپی برای پیشگیری از عود DCIS و کارسینوم تهاجمی است. بااین‌حال، در مورد اینکه درمان هورمونی پس‌از جراحی (تاموکسیفن (tamoxifen)) پس‌از انجام جراحی مزیتی برای بقای کلی (overall survival; OS) و بروز کارسینوم عودکننده دارد یا خیر، عدم قطعیت بالینی وجود دارد.
ارزیابی تاثیرات مصرف تاموکسیفن پس‌از جراحی در زنان تحت رزکسیون موضعی DCIS از طریق جراحی.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL، ( کتابخانه کاکرین )؛ پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین، و پلتفرم ثبت کارآزمایی‌های بالینی بین‌المللی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP) را در 16 آگوست 2011 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده منتشرشده و منتشرنشده که به مقایسه تاموکسیفن پس‌از جراحی برای DCIS (بدون توجه به وضعیت گیرنده استروژن)، با یا بدون رادیوتراپی کمکی، پرداختند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و به استخراج داده‌ها پرداختند. آنالیزهای آماری با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed-effect model) انجام شده و نتایج در قالب نسبت خطر (relative risk; RRs) یا نسبت‌های خطر (hazard ratios; HRs) با 95% فواصل اطمینان (CIs) بیان شدند.
دو RCT را که شامل 3375 زن بودند، وارد این مرور کردیم. تجویز تاموکسیفن پس‌از جراحی برای DCIS، هم عود DCIS را در پستان مبتلا (همان طرف) (HR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.61 تا 0.92) و هم DCIS را در پستان مقابل (طرف دیگر) (RR: 0.50؛ 95% CI؛ 0.28 تا 0.87) کاهش داد. روندی به سمت کاهش بروز سرطان تهاجمی در طرف مبتلا (HR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.62 تا 1.01) و کاهش بروز سرطان تهاجمی در طرف مقابل (RR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.39 تا 0.83) مشاهده شد. برای اینکه تاموکسیفن تاثیر محافظتی در برابر تمام رویدادهای مربوط به پستان داشته باشد، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) برابر با 15 نفر است. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت مشخص و بارز در میزان مورتالیتی به هر علتی (all cause mortality) دیده نشد (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.39). فقط یک مطالعه، شامل 1799 شرکت‌کننده که به مدت 163 ماه (میانه (median)) پیگیری شدند، عوارض جانبی (یعنی سمیّت، تغییرات خلق‌وخو، ترومبوز ورید عمقی، آمبولی ریه، سرطان آندومتر) را گزارش کرد، در این مطالعه، تفاوت معنی‌داری میان گروه‌های تاموکسیفن و دارونما (placebo) مشاهده نشد، اما یک روند غیرمعنی‌دار به سمت افزایش ابتلا به سرطان آندومتر در گروه تاموکسیفن وجود داشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.