پیشینه
کمبود آلفا-1 آنتی‌تریپسین (antitrypsin)، یک اختلال ارثی است که می‌تواند موجب بیماری ریوی شود (بیماری مزمن انسدادی ریه یا (chronic obstructive pulmonary disease; COPD)؛ بیماری ریوی مزمنی که مانع از رسیدن هوا به ریه‌ها می‌شود). این بیماری حدود 1 از هر 1600 نفر را تا 1 از هر 5000 نفر تحت تاثیر قرار می‌دهد. بیماران با بیماری ریوی، از تنگی نفس، کاهش توانایی ورزش کردن و خس‌خس سینه رنج می‌برند. افراد سیگاری به طور جدی‌تری تحت تاثیر قرار گرفته و خطر مرگ در آنها بیشتر است.
ویژگی‌های مطالعه
ما مزایا و مضرات درمان بیماران مبتلا به نوعی بیماری را که ریه‌ها را با آلفا-1 آنتی‌تریپسین استخراج شده از خون‌های اهدایی تحت تاثیر قرار می‌دهد، مرور کردیم. سه کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده را (283 شرکت‌کننده در تجزیه‌وتحلیل‌ها) یافتیم که درمان با آلفا-1 آنتی‌تریپسین را با دارونما (placebo) (درمان ساختگی) به مدت دو تا سه سال مقایسه کرده بودند. تمام شرکت‌کنندگان، سیگاری‌های سابق یا غیر-سیگاری، اما حامل مشکل ژنتیکی پُر-خطر ابتلا به بیماری‌های ریوی بودند. شواهد تا مارچ 2016 به‌روز است.
نتایج کلیدی
فقط یک کارآزمایی مرگ‌ومیرها را گزارش کرده بود (یک فرد از 93 نفری که دارو مصرف کردند و سه فرد از 87 نفری که دارونما گرفتند). هیچ اطلاعاتی درباره احتمال آسیب در قدیمی‌ترین کارآزمایی وجود نداشت. در کارآزمایی دیگری، حوادث جانبی جدی در 10 شرکت‌کننده از گروه درمان و 18 شرکت‌کننده از گروه دارونما رخ داده بود. حوادث جانبی جدی در تازه‌ترین کارآزمایی، در 28 شرکت‌کننده از هر گروه رخ داده بود.
هیچ یک از این کارآزمایی‌ها، تعداد عفونت‌های ریوی یا بستری شدن در بیمارستان را گزارش نکرده بودند. حملات (بدتر شدن حاد عملکرد ریوی) بیشتری در گروه درمان نسبت به گروه دارونما وجود داشت؛ در حالی که کیفیت زندگی در هر دو گروه مشابه بود.
همه کارآزمایی‌هایی که عملکرد ریوی را اندازه‌گیری کرده بودند، از حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (میزان هوایی که یک شخص می‌تواند با تنفس اجباری خارج کند) و انتشار مونوکسید کربن (یک تست پزشکی که مقدار گازی را که از ریه‌ها به خون می‌رود، اندازه‌گیری می‌کند) استفاده کرده بودند. عملکرد ریوی در شرکت‌کنندگانی که دارو مصرف کردند، اندکی بدتر بود؛ ولی این تفاوت چشمگیر نبود. عملکرد ریوی آسیب دیده به طور قابل توجهی در اندازه‌گیری انجام شده توسط نوع خاصی از اشعه ایکس به نام اسکن توموگرافی رایانه‌ای (computer tomography; CT)، کمتر بود. پیامدهای ثانویه گوناگون در بزرگ‌ترین و جدیدترین کارآزمایی که نویسندگانش دارای تضاد منافع مالی متعددی بودند، اعلام نشده بود.
کیفیت شواهد
ما به علت فقدان اطلاعات، نتوانستیم اطمینان حاصل کنیم که این درمان کارآیی دارد یا خیر. بنابراین نظر ما این است که درمان با آلفا-1 آنتی‌تریپسین تقویتی، قابل توصیه نیست.
برای به‌روز کردن این مرور، یک مطالعه و 143 شرکت‌کننده تازه افزوده شدند، اما نتیجه‌گیری‌ها بدون تغییر باقی ماند. به دلیل داده‌های پراکنده، نتوانستیم درباره تاثیر درمان تقویتی بر مورتالیتی، حملات، عفونت‌های ریوی، بستری شدن در بیمارستان و کیفیت زندگی نتیجه‌گیری کنیم، پیرامون مضرات احتمالی عدم-قطعیت وجود داشت. بنابراین نظر ما این است که درمان تقویتی با آلفا-1 آنتی‌تریپسین، قابل توصیه نیست.
کمبود آلفا-1 آنتی‌تریپسین (antitrypsin)، یک اختلال ارثی است که می‌تواند موجب بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) شود. افراد سیگاری به طور جدی‌تری تحت تاثیر قرار گرفته و خطر مرگ در آنها بیشتر است. بنابراین درمان اولیه، کمک به افراد برای ترک سیگار است. هم‌چنین اکنون ترکیبات محتوی آلفا-1 آنتی‌تریپسین در دسترس هستند؛ اما تاثیر بالینی آنها نامطمئن است.
مرور مزایا و مضرات درمان تقویتی با آلفا-1 آنتی‌تریپسین داخل وریدی در بیماران مبتلا به کمبود آلفا-1 آنتی‌تریپسین و بیماری ریوی.
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ PubMed و ClinicalTrials.gov را تا 25 مارچ 2016 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده مربوط به درمان تقویتی با آلفا-1 آنتی‌تریپسین را در قیاس با دارونما (placebo) یا عدم درمان وارد مرور کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب، داده‌های مربوط به پیامد را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند.
ما سه کارآزمایی (283 شرکت‌کننده در تجزیه‌وتحلیل‌ها) را که به مدت دو تا سه سال اجرا شده بودند، وارد کردیم. همه شرکت‌کنندگان، سیگاری‌های سابق یا غیر-سیگاری و حامل متغیرهای ژنتیکی پُر-خطر ابتلا به COPD بودند. فقط یک کارآزمایی نرخ مورتالیتی را گزارش کرده بود (یک فرد از 93 نفر در گروه درمان و سه فرد از 87 نفر در گروه دارونما، جان خود را از دست دادند). هیچ اطلاعاتی درباره احتمال آسیب در قدیمی‌ترین کارآزمایی وجود نداشت. کارآزمایی دیگری، حوادث جانبی جدی را در 10 شرکت‌کننده از گروه درمان و 18 شرکت‌کننده از گروه دارونما اعلام کرده بود. حوادث جانبی جدی در تازه‌ترین کارآزمایی، در 28 شرکت‌کننده از هر گروه رخ داده بود. هیچ یک از این کارآزمایی‌ها، میانگین تعداد عفونت‌های ریوی یا بستری شدن در بیمارستان را گزارش نکرده بودند. در دو کارآزمایی که حملات را گزارش کرده بودند، حملات بیشتری در گروه درمان نسبت به گروه دارونما وجود داشت؛ اما نتایج هر دو کارآزمایی حاکی از احتمال عدم تفاوت بود. کیفیت زندگی در هر دو گروه مشابه بود. حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV1) در شرکت‌کنندگان گروه درمان نسبت به گروه دارونما، بیشتر کاهش یافته بود؛ ولی فاصله اطمینان (CI) بیانگر عدم تفاوت بود (تفاوت میانگین استاندارد شده: 0.19-؛ 95% CI؛ 0.42- تا 0.05؛ 0.12 = P). تفاوت انتشار مونوکسید کربن، 0.11- میلی‌مول/دقیقه/kPa بود (95% CI؛ 0.35- تا 0.12؛ 0.34 = P). چگالی ریه که به وسیله اسکن توموگرافی کامپیوتری (computer tomography; CT) اندازه‌گیری می‌شود، به طور چشمگیری در گروه درمان نسبت به گروه دارونما کمتر آسیب دیده بود (تفاوت میانگین (MD): 0.86 گرم/لیتر؛ 95% CI؛ 0.31 تا 1.42؛ 0.002 = P). پیامدهای ثانویه گوناگون در بزرگ‌ترین و جدیدترین کارآزمایی که نویسندگانش دارای تضاد منافع مالی متعددی بودند، اعلام نشده بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.