در این مرور در مجموع 33 کارآزمایی را وارد کردیم که معرف 39 مقایسه مداخله-کنترل بود و 6381 کودک در آن‌ها به صورت تصادفی قرار گرفتند. اکثر شرکت‌کنندگان با دوز ICS فعلی خود به اندازه کافی کنترل نشدند. افزودن LABA را به ICS با (1) همان دوز ICS، و (2) با دوز افزایش‌یافته ICS، مقایسه کردیم.

در 28 مطالعه LABA افزوده شده به ICS با همان دوز از ICS مقایسه شد. متوسط سن شرکت‌کنندگان 11 سال بود، و افراد مذکر 59% جمعیت حاضر را در مطالعات تشکیل دادند. سطح پایه میانگین حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV₁) در 18 مطالعه ≥ 80% میزان تخمین زده شده، در شش مطالعه بین 61% و 79% میزان تخمین زده شده بود و در دیگر مطالعات ذکر نشد. شرکت‌کنندگان پیش از تصادفی‌سازی شدن در همه مطالعه‌ها به جز چهار مطالعه، به‌اندازه کافی کنترل نشده بودند.

تفاوت معناداری بین گروه‌ها از نظر موارد تشدید حملات نیازمند استروئید خوراکی با افزودن LABA به ICS در مقایسه با ICS تنها وجود نداشت (خطر نسبی (RR): 0.95؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.28؛ 12 مطالعه؛ 1669 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط). از نظر موارد بستری در بیمارستان (RR: 1.74؛ 95% CI؛ 0.90 تا 3.36؛ هفت مطالعه؛ 1292 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط) و عوارض جانبی جدی (RR: 1.17؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.85؛ 17 مطالعه؛ N = 4021؛ شواهد با کیفیت متوسط) تفاوت معناداری بین گروه‌ها دیده نشد. با افزودن LABA، خروج از درمان به‌طور قابل‌توجهی کمتر رخ داد (23 مطالعه، 471 کودک، RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.94؛ شواهد با کیفیت پائین). افزودن LABA به ICS در مقایسه با مصرف ICS تنها باعث بهبودی مشهودتر در FEV₁ (نه مطالعه؛ 1942 کودک؛ واریانس معکوس (inverse variance; IV): 0.08 لیتر؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.10؛ تفاوت میانگین (MD)؛ 2.99%؛ 95% CI؛ 0.86 تا 5.11؛ هفت مطالعه؛ 534 کودک؛ شواهد با کیفیت پائین)، جریان بازدمی حداکثر صبحگاهی (peak expiratory flow; PEF) (16 مطالعه؛ 3934 کودک؛ IV؛ 10.20 لیتر/دقیقه؛ 95% CI؛ 8.14 تا 12.26)، کاهش در مصرف روزانه داروهای استنشاقی نجات (MD؛ 0.07- پاف/روز؛ 95% CI؛ 0.11- تا 0.02-؛ هفت مطالعه؛ 1798 کودک)، و کاهش مصرف شبانه داروهای استنشاقی نجات (MD؛ 0.08- پاف/روز؛ 95% CI؛ 0.13- تا 0.03-؛ سه مطالعه؛ 672 کودک) شد. تفاوت معنی‌داری بین دو گروه در % کاهش ناشی از ورزش در FEV₁، روزهای بدون نشانه بیماری، امتیاز نشانه آسم، کیفیت زندگی، استفاده از داروهای تسکینی و عوارض جانبی مشاهده نشد.

در مجموع 11 مطالعه افزودن LABA را به درمان ICS در مقابل افزایش دوز ICS با انتساب تصادفی 1628 کودک ارزیابی کردند. متوسط سن شرکت‌کنندگان 10 سال، و 64% شرکت‌کنندگان مذکر بودند. متوسط پایه FEV₁ معادل ≥ 80% میزان تخمین زده شده بود. همه کارآزمایی‌ها شرکت‌کنندگانی را وارد کردند که به‌اندازه کافی در دوز پایه استروئید استنشاقی معادل 400 میکروگرم/روز معادل بکلومتازون یا کمتر، کنترل نشده بودند.

با ترکیب LABA و ICS در مقابل دو-برابر شدن دوز ICS، هیچ تفاوت گروهی قابل‌وجهی در خطر تشدید حملات نیاز به استروئیدهای خوراکی (RR: 1.69؛ 95% CI؛ 0.85 تا 3.32؛ سه مطالعه؛ 581 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و خطر بستری شدن در بیمارستان (RR: 1.90؛ 95% CI؛ 0.65 تا 5.54؛ چهار مطالعه؛ 1008 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط) دیده نشد.

هیچ تفاوت آماری معنی‌داری بین گروهی در عوارض جانبی جدی (RR: 1.54؛ 95% CI؛ 0.81 تا 2.94، هفت مطالعه، N = 1343؛ شواهد با کیفیت متوسط) و هیچ تفاوت آماری معنی‌داری در خطر خروج از درمان به هر علتی (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.67 تا 1.37، هشت مطالعه، 1491 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط) وجود نداشت. در مقایسه با دو-برابر شدن دوز ICS، استفاده از LABA با بهبودی قابل‌توجهی در PEF صبحگاهی همراه بود (MD؛ 8.73 لیتر/دقیقه؛ 95% CI؛ 5.15 تا 12.31، پنج مطالعه، 1283 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط)، اما داده‌ها برای تجمیع در دیگر نشانگرهای نشانه‌های آسم، استفاده از داروی نجات و بیداری شبانه ناکافی بودند. تفاوتی در خطر کلی عوارض جانبی بین دو گروه وجود نداشت. تفاوت معناداری بین دو گروه در نمودار رشد خطی کودک پس از 12 ماه مشاهده شد، که به طور مشخص نشانگر شدت رشد کمتر در گروه دوز بیشتر ICS بود (دو مطالعه: MD؛ 1.21 سانتی‌متر/سال؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.70).