پیشینه
بروز نشت ادرار (بیاختیاری (incontinence)) پس از جراحی برای برداشتن پروستات (پروستاتکتومی (prostatectomy)) برای بیماری‌های خوش‌خیم یا بدخیم، یک پیامد شناخته شده و اغلب ترسناک است. اگر چه مقدار کمی از بیاختیاری ممکن است مشکلی ایجاد نکند، درجات بزرگتر آن می‌تواند تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی مردان داشته باشد. بهبودی در وضعیت نشت ادراری ممکن است شش تا 12 ماه پس از جراحی پروستات رخ دهد، اما برای مردانی که با وجود درمان محافظه‌کارانه مانند تمرینات کف لگن، دچار نشت مزاحم مداوم هستند، ممکن است جراحی ارائه شود.
ویژگی‌‌های مطالعه
ما بانک‌های اطلاعاتی علمی را برای یافتن کارآزمایی‌هایی جست‌وجو کردیم که اثربخشی درمان‌های جراحی بیاختیاری ادراری را پس از جراحی پروستات در مردان در نظر گرفتند. کارآزمایی‌ها می‌بایست درمان جراحی را با عدم درمان، درمان غیرجراحی یا درمان جراحی دیگر مقایسه می‌کردند. شواهد تا اپریل 2014 به‌روز است.
نتایج کلیدی و کیفیت شواهد
پنج نوع اصلی جراحی وجود دارد و، علیرغم اینکه برخی از آنها از دهه 1990 مورد استفاده قرار گرفتند، فقط یک کارآزمایی را پیدا کردیم که معیارهای ورود را برآورده کرد. شواهدی با کیفیت بسیار پائین وجود داشت که نشان داد کاشت اسفنکتر ادراری مصنوعی (دستگاهی ساخته شده برای پیشگیری از نشت ادرار) ممکن است موثرتر از درمان تزریقی باشد، اما به قیمت عوارض جانبی بیشتر و هزینه‌های بالاتر. هیچ شواهدی در مورد دیگر انواع جراحی وجود نداشت.
شواهد موجود کنونی از کیفیت بسیار پائینی برخوردار بود زیرا ما فقط یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده کوچک را شناسایی کردیم. اگرچه نتیجه برای کاشت AUS در گروه دارای بیاختیاری ادراری شدید مطلوب بود، به دلیل حجم نمونه کوچک و کیفیت روش‌شناسی (methodology) نامشخص مطالعه مذکور، باید با احتیاط در نظر گرفته شود.
بیاختیاری ادراری (incontinence )پس از پروستاتکتومی برای بیماری‌های خوش‌خیم یا بدخیم، یک پیامد شناخته شده و اغلب ترسناک است. اگرچه درجات کوچک بیاختیاری تصادفی ادراری ممکن است عملا مورد توجه قرار نگیرند، درجات بالاتر از آن می‌توانند تاثیر عمده‌ای بر کیفیت زندگی مردان داشته باشند.
از نظر مفهومی، بیاختیاری ادراری پس از پروستاتکتومی ممکن است به دلیل اختلال در عملکرد اسفنکتر یا اختلال در عملکرد مثانه، یا هر دو، ایجاد شود. اکثر مردان مبتلا به بیاختیاری ادراری پس از پروستاتکتومی (60% تا 100%) دچار بیاختیاری ادراری استرسی هستند، که نشت غیرارادی ادرار هنگام انجام کار یا ورزش، یا هنگام عطسه یا سرفه است. این وضعیت ممکن است به دلیل کمبود اسفنکتر درونی ایجاد شود و می‌تواند با جراحی برای مدیریت مطلوب بیاختیاری ادراری درمان شود. اختلال عملکرد دترسور (detrusor) پس از جراحی برای بیماری خوش‌خیم پروستات، شایع‌تر است.
تعیین تاثیرات درمان جراحی برای بیاختیاری ادراری مرتبط با کمبود احتمالی اسفنکتر پس از جراحی پروستات برای:
- مردان مبتلا به نشانه‌های دستگاه ادراری تحتانی (lower urinary tract symptoms; LUTS) ثانویه به هیپرپلازی خوش‌خیم پروستات (benign prostatic hyperplasia; BPH) - برداشتن پروستات از طریق مجرای ادراری (transurethral resection of prostate; TURP)، تبخیر پروستات با نور (photo vaporisation)، برداشت ضایعه پروستات با لیزر یا پروستاتکتومی باز - و
- مردان مبتلا به سرطان پروستات - پروستاتکتومی رادیکال (رتروپوبیک، از راه پرینه، لاپاروسکوپی، یا روباتیک).
در پایگاه ثبت تخصصی گروه بیاختیاری در کاکرین به جست‌وجو پرداختیم، که شامل کارآزمایی‌هایی از پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ MEDLINE In-Process؛ ClinicalTrials.gov؛ و جست‌وجوی دستی در مجلات و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها (31 مارچ 2014)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا اپریل 2014)؛ EMBASE (ژانویه 1988 تا اپریل 2014) و LILACS (ژانویه 1982 تا اپریل 2014) بود. فهرست منابع مقالات مرتبط و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را به صورت دستی جست‌وجو کردیم. با محققین تماس گرفتیم تا مطالعات بیشتری را پیدا کنیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی شده که شامل درمان‌های جراحی بیاختیاری ادراری پس از جراحی پروستات هستند.
دو نویسنده به صورت جداگانه به بررسی کارآزمایی‌های شناسایی‌شده، ارزیابی کیفیت مقالات، و استخراج داده‌ها پرداختند.
فقط یک مطالعه با 45 شرکت‌کننده معیارهای ورود را داشت. مردان به دو زیرگروه (بیاختیاری ادراری حداقلی یا کامل) تقسیم شده و هر گروه به‌طور تصادفی به کاشت اسفنکتر مصنوعی مجرای ادراری (artificial urethral sphincter; AUS) یا تزریق ماکروپلاستیک (Macroplastique) اختصاص یافتند. طول دوره پیگیری از شش تا 120 ماه متغیر بود. در این کارآزمایی، مردانی که با AUS تحت درمان قرار گرفتند، احتمال بیشتری برای درمان داشتند (18/20، 82%)، نسبت به کسانی که درمان تزریقی دریافت کردند (11/23، 46%) (نسبت شانس (OR): 5.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.28 تا 25.10). با این حال، این تاثیر از نظر آماری فقط برای مردانی با بیاختیاری شدیدتر («کل») معنی‌دار بود (OR: 8.89؛ 95% CI؛ 1.40 تا 56.57) و CIها گسترده بودند. در بیماران گروه AUS عوارض شدیدتری رخ داده، و هزینه‌ها بیشتر بودند. کاشت AUS در 5/22 (23%) مرد عارضه‌دار شد: ایمپلنت از یک مرد به دلیل عفونت و در دیگری به دلیل ساییدگی کاف برداشته شد، در یک مرد پمپ به دلیل نقص مکانیکی تعویض شد، در یک مرد به ناحیه داخل صفاقی حرکت کرد، و یک مرد دچار ساییدگی اسکروتال شد. در گروه درمان تزریقی، 3/23 (13%) مرد دچار عارضه شدند: یک مرد تحت درمان با تزریق ماکروپلاستیک به دلیل احتباس ادراری باید سوند فولی دریافت می‌کرد و دو مرد دچار عفونت دستگاه ادراری شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.