پرکاری تیروئید در بارداری یک وضعیت نادر و جدی است که می‌تواند خطرات سقط جنین، مرده‌زایی، زایمان نارس، و محدودیت رشد داخل رحمی جنین را افزایش دهد. زنان باردار مبتلا به پرکاری تیروئید دارند نیز ممکن است دچار پره‌اکلامپسی شدید یا جداشدگی جفت شوند. اکثر این زنان مبتلا به بیماری گریوز (Graves' disease) هستند، یک بیماری خودایمنی که در زنان 20 تا 40 سال شایع است. بیماری تیروئید در اکثر زنان باردار مبتلا به پرکاری تیروئید پیش از بارداری تشخیص داده شده و قبلا برای این بیماری تحت درمان قرار گرفته‌اند. به‌طور کلی، فقط درمان دارویی برای درمان زنان باردار مبتلا به پرکاری تیروئید در نظر گرفته می‌شود. درمان با ید رادیواکتیو در بارداری استفاده نمی‌شود زیرا غده تیروئید جنین را از بین برده، و در نتیجه کم‌کاری تیروئید دائمی در نوزاد ایجاد می‌شود.
داروهای اصلی ضدتیروئید مورد استفاده عبارتند از تیونامیدها (thionamides)، پروپیل‌تیواوراسیل (PTU)، متی‌مازول و کاربی‌مازول (carbimazole). PTU در حال حاضر داروی مورد نظر برای استفاده در دوره بارداری است، زیرا با تاثیرات تراتوژنیک کمتر (ضایعات پوست سر) نسبت به متی‌مازول همراه است. با این حال، از آنجایی که گزارش‌هایی مبنی بر آسیب کبدی در افرادی که PTU مصرف می‌کنند، منتشر شده، ممکن است منطقی باشد که زنان باردار مبتلا به پرکاری تیروئید در سه ماهه اول با PTU درمان شوند (برای کاهش تاثیرات تراتوژنیک متی‌مازول) و سپس درمان را به متی‌مازول تغییر دهند.
ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی‌شده‌ای را برای کمک به تصمیم‌گیری زنان و پزشکان‌شان در مورد اینکه کدام داروهای ضد تیروئید موثرتر بوده، و کمترین پتانسیل آسیب را دارند، شناسایی نکردیم.
از آنجایی که هیچ کارآزمایی واجد شرایطی را شناسایی نکردیم، نمی‌توانیم در مورد کاربردهای عملی آن در بالین اظهارنظر کنیم، اگرچه شناسایی زودهنگام پرکاری تیروئید پیش از بارداری ممکن است به یک زن اجازه دهد تا پیش از برنامه‌ریزی برای بچه‌دار شدن، درمان با ید رادیواکتیو یا جراحی را انتخاب کند. طراحی و اجرای کارآزمایی مداخلات آنتی‌تیروئید برای زنان باردار مبتلا به پرکاری تیروئید چالش‌های بزرگی را پیش‌روی محققان قرار می‌دهد. پرکاری تیروئید نه تنها یک وضعیت نسبتا نادر است، بلکه هر دو داروی اصلی مورد استفاده دارای پتانسیل آسیب هستند، یکی برای مادر و دیگری برای کودک. انجام تحقیقات مشاهده‌ای بیشتری در مورد مضرات احتمالی متی‌مازول (methimazole) در اوایل دوره بارداری و در مورد آسیب بالقوه کبدی ناشی از پروپیل‌تیواوراسیل (propylthiouracil) مورد نیاز است.
زنان مبتلا به پرکاری تیروئید در دوره بارداری با خطر بیشتر سقط جنین، مرده‌زایی، زایمان زودهنگام و محدودیت رشد داخل رحمی جنین مواجه هستند؛ و ممکن است دچار پره‌اکلامپسی شدید یا جداشدگی جفت شوند.
شناسایی مداخلات مورد استفاده در مدیریت درمانی پرکاری تیروئید پیش از بارداری یا در دوران بارداری و تعیین تاثیر این مداخلات بر پیامدهای مهم مادر، جنین، نوزاد و کودک.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (30 سپتامبر 2013).
ما برنامه‌ریزی کردیم کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، و کارآزمایی‌های خوشه‌ای-تصادفی‌سازی شده (cluster-randomised) را وارد کنیم که مداخلات ضدتیروئید را برای پرکاری تیروئید پیش از بارداری یا در دوران بارداری با هر مداخله دیگر یا عدم انجام مداخله (دارونما (placebo) یا عدم درمان) مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، واجد شرایط بودن کارآزمایی‌ها را برای ورود به این مرور ارزیابی کرده و کیفیت کارآزمایی را بررسی و داده‌ها را جداگانه استخراج کردند.
هیچ کارآزمایی‌ای در این مرور گنجانده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.