12 مطالعه را شامل 1554 شرکت‌کننده وارد کردیم. یازده مطالعه مربوط به پیشگیری بود، که هفت مطالعه پروبیوتیک‌ها را با دارونما (placebo) (887 شرکت‌کننده) مقایسه کردند، یک مطالعه دو دوز پروبیوتیک را با یکدیگر و با دارونما مقایسه کرد (246 شرکت‌کننده) و سه مطالعه پروبیوتیک‌ها را با عامل فعال دیگری (216 شرکت‌کننده) مقایسه کردند. مطالعه باقی‌مانده اثربخشی پروبیوتیک‌ها را در مقایسه با دارونما در درمان اسهال مرتبط با پرتودرمانی ارزیابی کرد (205 شرکت‌کننده).

برای پیشگیری از اسهال ناشی از پرتودرمانی (با یا بدون شیمی‌درمانی)، نویسندگان مرور پنج مطالعه ناهمگون کنترل شده با دارونما را شناسایی کردند (با 926 شرکت‌کننده تجزیه‌و‌تحلیل شده). با توجه به ناهمگونی، به جز برای دو پیامد، نتوانستیم متاآنالیز انجام دهیم. برای وقوع هر گونه اسهال، خطر نسبی (RR) از 0.35 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 0.47) تا 1.0؛ (95% CI؛ 0.94 تا 1.06) بود (سه مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین). تاثیرات مفید پروبیوتیک‌ها بر کیفیت زندگی نه می‌تواند نشان داده شود و نه رد شود (دو مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین). برای وقوع اسهال درجه 2 یا بالاتر، RR تجمعی 0.75 بود (95% CI؛ 0.55 تا 1.03؛ چهار مطالعه؛ 420 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، و برای اسهال درجه 3 یا بالاتر، RR از 0.11؛ (95% CI؛ 0.06 تا 0.23) تا 1.24؛ (95% CI؛ 0.74 تا 2.08) گزارش شد (سه مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین). برای مصرف کنندگان پروبیوتیک، زمان سپری شده تا نیاز به داروی نجات در یک مطالعه 36 ساعت بود (95% CI؛ 34.7 تا 37.3)، اما مطالعه دیگر هیچ تفاوتی نشان نداد (شواهد با قطعیت متوسط). برای نیاز به داروی نجات، RR تجمعی 0.50 بود (95% CI؛ 0.15 تا 1.66؛ سه مطالعه؛ 194 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). هیچ مطالعه‌ای تفاوت‌های عمده‌ای را بین گروه‌ها با توجه به عوارض جانبی گزارش نکرد. اگر چه به صراحت ذکر نشد، هیچ مطالعه‌ای مرگ‌و‌میر را گزارش نکرد، به جز یک مورد که در آن یک شرکت‌کننده در گروه پروبیوتیک پس از سه جلسه پرتودرمانی در اثر انفارکتوس میوکارد فوت کرد.

مطالعه کنترل شده با دارونما، با 128 شرکت‌کننده تجزیه‌و‌تحلیل شده، پیشگیری از اسهال ناشی از شیمی‌درمانی را بررسی کردند. برای وقوع هر گونه اسهال، RR تجمعی 0.59 بود (95% CI؛ 0.36 تا 0.96؛ دو مطالعه؛ 106 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). برای تمام پیامدهای دیگر، تاثیر مفید پروبیوتیک‌ها نه می‌تواند نشان داده شود و نه رد شود (یک تا دو مطالعه؛ 46 تا 106 شرکت‌کننده؛ همگی دارای شواهد با قطعیت پائین). مطالعات نه کیفیت زندگی و نه زمان تا نیاز به داروی نجات را ذکر نکردند.

سه مطالعه پروبیوتیک‌ها را با مداخله دیگری در 213 شرکت‌کننده درمان شده با پرتودرمانی (با یا بدون شیمی‌درمانی) مقایسه کردند. یک مطالعه بسیار کوچک (21 شرکت‌کننده) اسهال کم‌تر از شش هفته پس از درمان را هنگام ارائه مشاوره رژیم غذایی گزارش کرد (RR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.81؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). در مطالعه دیگری (148 شرکت‌کننده)، اسهال درجه 3 یا 4 در گروه پروبیوتیک‌ها کمتر از گروه کنترل رخ داد (آدامس گوار (guar gum) حاوی مکمل مواد مغذی) (نسبت شانس (OR): 0.38؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.89؛ شواهد با قطعیت پائین)، و دو مطالعه (63 شرکت‌کننده) نیاز کم‌تری به داروی نجات پروبیوتیک را در برابر درمان فعال دیگر نشان داد (RR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.86؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). مطالعات نه کیفیت زندگی و نه زمان تا نیاز به داروی نجات را ذکر نکردند.

یک مطالعه کنترل شده با دارونما با 205 شرکت‌کننده، به درمان اسهال ناشی از پرتودرمانی اشاره کرد و نتوانست تاثیر مثبت پروبیوتیک‌ها را در اسهال درجه متوسط، زمان تا نیاز به داروی نجات برای اسهال (13 ساعت بیش‌تر در گروه پروبیوتیک‌ها؛ 95% CI؛ 0.9- تا 26.9 ساعت)، یا نیاز به داروی نجات (RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.03؛ شواهد با قطعیت متوسط) نشان دهد یا آن را رد کند. این مطالعه به کیفیت زندگی اشاره نکرد.

هیچ مطالعه‌ای حوادث جانبی جدی یا مرگ‌ومیرهای مرتبط با اسهال را گزارش نکرد.