سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به تاثیرات بیهوشی عمومی (GA) را برای کودکانی که تحت جراحی‌های سرپایی قرار می‌گیرند، مرور کردیم. GA یا از طریق تزریق داخل وریدی (تزریق دارویی مانند پروپوفول یا تیوپنتال) یا با استنشاق یا تنفس گاز، مانند سووفلوران یا هالوتان از طریق ماسک، به کودکان داده شد. ما 16 مطالعه را پیدا کردیم که این دو نوع GA را مقایسه کردند.
پیشینه
ما خواستیم بدانیم که بیهوشی داخل وریدی یا استنشاقی خطر بروز پیامدهایی را مانند حالت تهوع و استفراغ پس از جراحی (PONV) و مشکلات رفتاری، در کودکانی که تحت جراحی‌های سرپایی قرار می‌گیرند، کاهش می‌دهند یا خیر. PONV یکی از شایع‌ترین مشکلات کودکانی است که تحت جراحی‌های سرپایی قرار می‌گیرند. PONV یک دلیل متداول برای تاخیر در ترخیص کودک از بیمارستان و پذیرش بدون برنامه آنها در بیمارستان است. ایجاد درد پس از جراحی می‌تواند باعث مشکلات رفتاری در کودکان شود. این مشکلات ممکن است به صورت ناله، بی‌قراری و گیجی، و حرکات فیزیکی مانند زدن ضربات متوالی در رختخواب ظاهر شوند. اختلالات روانی مانند توهم، هذیان و گیجی نیز می‌توانند با خروج کودک از GA مشهود باشند.
تاریخ جست‌وجو
شواهد تا 1 اکتبر 2013 به‌روز است.
ویژگی‌‌های مطالعه
تعداد 16 مطالعه (900 شرکت‌کننده) را در این مرور وارد کردیم. همه شرکت‌کنندگان، کودکان (سن زیر 15 سال) سالم بودند که برای جراحی سرپایی برنامه‌ریزی شدند. این مطالعات انواع مختلف داروهای بیهوشی داخل وریدی و استنشاقی را مقایسه کردند.
نتایج کلیدی
نویسندگان دریافتند که بیهوشی داخل وریدی با پروپوفول در مقایسه با بیهوشی استنشاقی با سووفلوران، ممکن است خطر بروز PONV و مشکلات رفتاری را بدون ایجاد تفاوت در زمان بهبودی پس از بیهوشی و ترخیص از بیمارستان، در کودکانی که تحت جراحی سرپایی قرار می‌گیرند، کاهش دهد. تاثیر مداخله بر عوارض دقیق نبود. مطالعاتی که دیگر عوامل بیهوشی را با هم مقایسه کردند، شامل انواع مختلفی از روش‌های جراحی، مدت زمان و داروهای مختلف بودند که جمع‌بندی نتایج را دشوار ساخت.
کیفیت شواهد
اکثر کارآزمایی‌های گنجانده شده در این مرور، کیفیت پائین و خطر سوگیری بالایی داشتند. تنوع زیادی در مطالعات واردشده در ترکیب داروها، مدت زمان بیهوشی و انواع روش‌های جراحی وجود داشت که نتایج را نامطمئن کرد. برای مقایسه انواع بیهوشی مورد استفاده در جراحی سرپایی کودکان، انجام کارآزمایی‌های بیشتری مورد نیاز است.
برای تعیین اینکه بیهوشی داخل وریدی با پروپوفول برای القا و حفظ بیهوشی در کودکان تحت جراحی سرپایی، خطر بروز تهوع و استفراغ پس از جراحی و خطر اختلالات رفتاری را در مقایسه با بیهوشی استنشاقی کاهش می‌دهد یا خیر، شواهد کافی وجود ندارد. این شواهد از کیفیت پائینی برخوردار است. برای مقایسه انواع مختلف بیهوشی در زیرمجموعه‌های مختلف کودکانی که تحت جراحی سرپایی قرار می‌گیرند، به انجام مطالعاتی با کیفیت بالا نیاز است.
بیهوشی سرپایی در بیمارانی انجام می‌شود که در همان روز جراحی ترخیص می‌شوند. عوارض حول و حوش زمان انجام جراحی مانند تهوع و استفراغ پس از جراحی (postoperative nausea and vomiting; PONV)، اختلالات رفتاری پس از جراحی و عوارض قلبی‌تنفسی در بیهوشی سرپایی به حداقل می‌رسند. انتخاب مواد و تکنیک‌های بیهوشی می‌توانند بر بروز این عوارض و در نتیجه تاخیر در ترخیص تاثیر بگذارند.
هدف از این مرور، ارزیابی خطر عوارض (خطر تهوع و استفراغ پس از جراحی (PONV)، بستری یا بستری مجدد در بیمارستان، اختلالات رفتاری پس از جراحی و عوارض تنفسی و قلبی‌عروقی حول و حوش زمان انجام جراحی) و زمان بهبودی (زمان ترخیص از بخش ریکاوری و از بیمارستان) با مقایسه میان استفاده از بیهوشی داخل وریدی و استنشاقی برای جراحی سرپایی کودکان، بود.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) را در کتابخانه کاکرین (2013، شماره 8)؛ MEDLINE (1948 تا 1 اکتبر 2013)؛ EMBASE (1974 تا 1 اکتبر 2013)؛ Literatura Latino-Americana e do Caribe em Ciências da Saúde (LILACS) (1982 تا 1 اکتبر 2013) را جست‌وجو کردیم. همچنین مجلات مرتبط را به صورت دستی جست‌وجو کرده و فهرست منابع مقالات شناسایی‌شده را بررسی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را در مورد مقایسه جراحی سرپایی کودکان با استفاده از عوامل بیهوشی داخل وریدی و استنشاقی وارد کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. در صورت نیاز، اطلاعات بیشتر و نیز توضیح بیشتر را در مورد اطلاعات منتشرشده از نویسندگان هر کارآزمایی درخواست کردیم.
تعداد 16 کارآزمایی را شامل 900 کودک وارد کردیم. نیمی از تمام مطالعات، روند تولید تصادفی توالی (random sequence generation) را توصیف نکرده و بیشتر مطالعات پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) را به صورت کافی شرح ندادند. مطالعات واردشده تنوع در انواع و ترکیب داروها و مدت زمان بیهوشی را نشان دادند، که متاآنالیز و تفسیر نتایج را محدود کرد.
برای القا و حفظ بیهوشی، تفاوت معنی‌داری به نفع بیهوشی داخل وریدی با پروپوفول (propofol) وجود داشت؛ بروز PONV برای سووفلوران (sevoflurane) معادل 32.6% و برای پروپوفول، 16.1% بود (نسبت شانس (OR): 2.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.35 تا 6.49، چهار مطالعه، 176 کودک، شواهد با کیفیت پائین). خطر بروز اختلالات رفتاری پس از جراحی نیز بیهوشی داخل وریدی را ترجیح داد زیرا بروز آن برای سووفلوران 24.7% و برای پروپوفول 11.5% بود (OR: 2.67؛ 95% CI؛ 1.14 تا 6.23، چهار مطالعه، 176 کودک، شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ تفاوتی بین گروه‌ها در خطر بروز عوارض تنفسی و قلبی‌عروقی حین جراحی و پس از جراحی وجود نداشت (OR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.27 تا 2.13، سه مطالعه، 130 کودک، شواهد با کیفیت بسیار پائین) و هیچ تفاوتی در زمان بهبودی از بیهوشی و ترخیص از بیمارستان دیده نشد. به دلیل وجود ناهمگونی (heterogeneity) میان مطالعات در نوع و مدت جراحی، انواع عوارض گزارش‌شده و خطر بالای سوگیری در تقریبا همه مطالعات، این نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند. دو مطالعه (105 شرکت‌کننده) هالوتان (halothane) را با پروپوفول مقایسه کرده و ناهمگونی را در طول مدت بیهوشی و نوع پروسیجر سرپایی نشان دادند. برای خطر PONV، نتایج مطالعات متناقض بودند، و برای خطرات عوارض حین جراحی و پس از جراحی، تفاوت معنی‌داری میان گروه‌ها به دست نیامد.
برای حفظ بیهوشی، تفاوت قابل توجهی به نفع بیهوشی با پروپوفول، با یا بدون اکسید نیتروژن (N 2 O)، در مقایسه با تیوپنتون (thiopentone) و هالوتان به همراه N 2 O (به ترتیب، OR: 3.23؛ 95% CI؛ 1.49 تا 7.02، چهار مطالعه، 176 کودک، شواهد با کیفیت پائین؛ و OR: 7.44؛ 95% CI؛ 2.60 تا 21.26، دو مطالعه، 87 کودک، شواهد با کیفیت پائین) دیده شد. از نظر زمان ترخیص از اتاق ریکاوری، تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت. مطالعات با جراحی‌های مختلف سرپایی و خطر بالای سوگیری انجام شدند.
چهار مطالعه (250 شرکت‌کننده) القای بیهوشی را از طریق استنشاقی یا داخل وریدی، با بیهوشی استنشاقی برای نگهداری مقایسه کرده و هیچ تفاوت معنی‌داری را میان گروه‌ها در همه پیامدها (خطر PONV، اختلالات رفتاری، عوارض تنفسی و قلبی‌عروقی و زمان تا ترخیص از اتاق ریکاوری) به دست نیاوردند. به دلیل وجود ناهمگونی بالینی قابل توجه، متاآنالیز در این مقایسه انجام نشد.
بستری مجدد در بیمارستان در هیچ یک از مطالعات واردشده گزارش نشد. وقوع عوارض جانبی دیگری گزارش نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.