سوال مطالعه مروری
هدف از این مرور، ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری استفاده از ونتیلاسیون فشار مثبت غیر-تهاجمی (NPPV) (فشار مثبت مداوم راه هوایی (CPAP) یا NPPV دو-سطحی) در مقایسه با اکسیژن-درمانی تنها در بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم بود.
پیشینه
نارسایی حاد تنفسی، که در آن مایعات در ریه‌ها تجمع پیدا کرده و مانع از عبور اکسیژن به خون می‌شوند، یک عارضه نسبتا شایع پس از جراحی شکم است و می‌تواند خطر مرگ بیمار را افزایش دهد.
NPPV نوعی درمان است که به بهبود تنفس بدون نیاز به قرار دادن لوله داخل نای فرد کمک می‌کند (انتوباسیون تراشه). این مداخله در چندین بیماری موثر است.
ویژگی‌های مطالعه
بانک‌های اطلاعاتی علمی را برای یافتن کارآزمایی‌های بالینی جست‌وجو کردیم که به درمان بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی شکم پرداختند. کارآزمایی‌ها NPPV را با مراقبت‌های معمول (اکسیژن-درمانی از طریق ماسک صورت) مقایسه کردند. دو کارآزمایی را شامل 269 شرکت‌کننده وارد کردیم. شرکت‌کنندگان اکثرا مرد (67%) بوده و به‌طور متوسط 65 سال سن داشتند. یک کارآزمایی در چندین بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) انجام شد. هر دو کارآزمایی شامل بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم بود. شواهد تا می 2015 به‌روز است.
نتایج کلیدی
این مرور مورتالیتی، نرخ لوله‌گذاری تراشه، طول مدت بستری در ICU، طول مدت بستری در بیمارستان، عوارض پس از NPPV، و تغییرات را در سطوح گازهای داخل خون (گازهای خون شریانی) بررسی کرد.
NPPV در مقایسه با اکسیژن-درمانی، نرخ لوله‌گذاری تراشه را کاهش داد. از هر 1000 بزرگسالی که پس از جراحی قسمت فوقانی شکم دچار نارسایی حاد تنفسی شدند، 181 بزرگسال تحت درمان با اکسیژن-درمانی در مقایسه با 54 بزرگسالی که با NPPV درمان شدند، نیاز به اینتوبه شدن پیدا کردند.
NPPV در مقایسه با اکسیژن-درمانی، تمایل به کاهش مورتالیتی داشت. با این حال، از آنجایی که تعداد شرکت‌کنندگانی که در دو کارآزمایی شرکت کردند اندک بود، انجام مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
استفاده از NPPV هم‌چنین طول مدت بستری را در ICU در مقایسه با اکسیژن-درمانی تقریبا دو روز کاهش داد. با این حال، میانگین طول مدت بستری در بیمارستان در دو گروه مشابه بود.
در مقایسه با اکسیژن-درمانی، NPPV سطوح گاز خون را یک ساعت پس از مداخله بهبود بخشید.
برای اطمینان از اینکه CPAP یا NPPV بر نشت آناستوموز (مثلا در جایی که دو قطعه روده به هم متصل شدند)، عوارض مربوط به پنومونی و سپسیس (مسمومیت خون) یا عفونت‌ها تاثیر داشتند یا خیر، شواهد کافی وجود نداشت. با این حال، نرخ بروز عوارض در بزرگسالانی که با NPPV درمان شدند، نسبت به بزرگسالان درمان‌شده با اکسیژن کمتر بود.
کیفیت شواهد
شواهدی با کیفیت پائین برای مورتالیتی بیمارستان، شواهدی با کیفیت پائین برای نرخ لوله‌گذاری تراشه، و شواهدی با کیفیت بسیار پائین برای طول مدت بستری در ICU وجود داشت.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
یافته‌های این مرور نشان داد که NPPV یک درمان موثر و بی‌خطر برای بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم است. با این حال، به دلیل کیفیت پائین شواهد، انجام مطالعات بیشتری با کیفیت خوب برای تائید این یافته‌ها مورد نیاز است.
یافته‌های این مرور نشان می‌دهد که CPAP یا NPPV دو-سطحی یک مداخله موثر و بی‌خطر برای درمان بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم است. با این حال، بر اساس روش درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)، کیفیت شواهد پائین یا بسیار پائین بود. برای تائید این یافته‌ها، انجام کارآزمایی‌های بیشتر و با کیفیت خوب ضروری است.
سالانه بیش از چهار میلیون جراحی شکم در ایالات متحده و بیش از 250,000 مورد در انگلستان انجام می‌شود. نارسایی حاد تنفسی، یک عارضه شایع که 30% تا 50% افراد را پس از جراحی قسمت فوقانی شکم تحت تاثیر قرار دهد، می‌تواند منجر به موربیدیتی و مورتالیتی قابل‌توجهی شود. استفاده از ونتیلاسیون غیر-تهاجمی با نرخ پائین‌تر لوله‌گذاری تراشه در بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی همراه بوده، در نتیجه بروز عوارض و مورتالیتی را کاهش می‌دهد. این مرور، اثربخشی و بی‌خطری (safety) استفاده از ونتیلاسیون فشار مثبت غیر-تهاجمی (noninvasive positive pressure ventilation; NPPV) را در مقابل اکسیژن-درمانی استاندارد در درمان نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم مقایسه کرد.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری ونتیلاسیون فشار مثبت غیر-تهاجمی (NPPV)، یعنی فشار مثبت مداوم راه هوایی (continuous positive airway pressure; CPAP) یا NPPV دو-سطحی، در کاهش مورتالیتی و نرخ لوله‌گذاری تراشه در بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم، در مقایسه با درمان استاندارد (اکسیژن-درمانی)، و ارزیابی تغییرات در سطوح گازهای خون شریانی، طول مدت بستری در بیمارستان و بخش مراقبت‌های ویژه (ICU)، تورم معده، و نشت آناستوموز.
تاریخ آخرین جست‌وجو 12 می 2015 بود. بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات (CENTRAL) (2015، شماره 5)، MEDLINE (Ovid SP؛ 1966 تا می 2015)، EMBASE (Ovid SP؛ 1974 تا می 2015)، بانک اطلاعاتی شواهد فیزیوتراپی (PEDro) (1999 تا می 2015)؛ Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL؛ EBSCOhost؛ 1982 تا می 2015)، و LILACS (BIREME؛ 1986 تا می 2015). فهرست منابع مطالعات وارد شده را مرور کرده و با متخصصان تماس گرفتیم. هم‌چنین منابع علمی خاکستری را جست‌وجو کردیم. بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های در حال انجام را مانند www.controlled-trials.com و www.trialscentral.org بررسی کردیم. محدودیت‌هایی را برای زبان نگارش مقاله اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده یا شبه-تصادفی‌سازی‌شده و کنترل شده را شامل بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم وارد کردیم که با CPAP یا NPPV دو-سطحی با یا بدون درمان دارویی مراقبت‌های پزشکی استاندارد، با بزرگسالان درمان‌شده با اکسیژن-درمانی با یا بدون مراقبت‌های پزشکی استاندارد، مقایسه شدند.
دو نویسنده به طور مستقل داده‌ها را از مطالعات واجد شرایط با استفاده از فرم استاندارد شده انتخاب و خلاصه کردند. کیفیت مطالعه را با ارزیابی پنهان‌سازی تخصیص؛ تولید تصادفی توالی؛ داده‌های ناقص پیامد؛ کورسازی شرکت‌کنندگان، پرسنل و ارزیابی‌کنندگان پیامد؛ گزارش‌دهی انتخابی؛ و پایبندی به اصل قصد درمان (intention-to-treat) بررسی کردیم.
دو کارآزمایی را شامل 269 شرکت‌کننده وارد کردیم. شرکت‌کنندگان اکثرا مرد (67%) بودند؛ میانگین سنی 65 سال گزارش شد. کارآزمایی‌ها در چین و ایتالیا انجام شدند (یکی کارآزمایی چند-مرکزی بود). هر دو کارآزمایی شامل بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد تنفسی پس از جراحی قسمت فوقانی شکم بود. خطر سوگیری همه کارآزمایی‌ها در سطح بالا قرار داشت. CPAP یا NPPV دو-سطحی در مقایسه با اکسیژن-درمانی ممکن است نرخ لوله‌گذاری تراشه را کاهش دهد (خطر نسبی (RR): 0.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.83؛ شواهد با کیفیت پائین) با تعداد مورد نیاز برای درمان برای یک پیامد مفید بیشتر معادل 11. شواهدی با کیفیت بسیار پائین وجود داشت مبنی بر اینکه مداخله ممکن است طول مدت بستری را در ICU نیز کاهش دهد (تفاوت میانگین (MD): 1.84- روز؛ 95% CI؛ 3.53- تا 0.15-). هیچ تفاوتی را در مورتالیتی (شواهد با کیفیت پائین) و طول مدت بستری در بیمارستان پیدا نکردیم. شواهد کافی برای اطمینان از اینکه CPAP یا NPPV تاثیری بر نشت آناستوموز، عوارض مربوط به پنومونی، و سپسیس یا عفونت‌ها دارند یا خیر، وجود نداشت. یافته‌های یک کارآزمایی با 60 شرکت‌کننده نشان داد که NPPV دو-سطحی، در مقایسه با اکسیژن-درمانی، ممکن است سطوح گاز خون و pH خون را یک ساعت پس از مداخله بهبود بخشد (فشار نسبی اکسیژن شریانی (PaO2): MD؛ 22.5 میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 17.19 تا 27.81؛ pH: MD: 0.06؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.11؛ فشار نسبی سطوح دی‌اکسید کربن شریانی (PCO2) (MD؛ 9.8- میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 14.07- تا 5.53-). کارآزمایی‌های موجود در این مرور سیستماتیک داده‌هایی را در مورد پیامدهای زیر که قصد ارزیابی آن را داشتیم ارائه ندادند: نفخ معده، فیستول، پنوموتوراکس، خونریزی، زخم شدن پوست، تحریک چشم، احتقان سینوس، خشکی دهان-بینی، و ناهماهنگی بیمار-ونتیلاسیون.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.