عفونت پایدار با برخی از انواع پاپیلوماویروس انسانی (human papillomavirus; HPV) می‌تواند باعث بروز نئوپلازی داخل اپیتلیال کانال مقعدی (anal canal intraepithelial neoplasia; AIN) شود، وضعیتی که ممکن است به سرطان تبدیل شود. HPV از طریق تماس پوست به پوست منتقل می‌شود. بیش از 100 نوع مختلف ویروس HPV وجود دارد. حداقل 30 مورد از این انواع می‌توانند از طریق جنسی منتقل شوند. انتقال HPV به راحتی بین شرکای جنسی اتفاق می‌افتد. با این وجود، پاک‌سازی خودبه‌خودی عفونت معمولا یک قاعده است.
در برخی موارد، HPV ممکن است زگیل‌های تناسلی یا حتی برخی ضایعات پیش‌سرطانی یا سرطانی مقعدی-تناسلی را ایجاد کند. مورد دوم به ویژه در مواردی صادق است که برخی از انواع HPV (که HPV «پرخطر» نامیده می‌شوند، مانند انواع 16، 18، 31 و 33 از HPV) برای مدت طولانی روی مخاط مقعدی-تناسلی یا پوست باقی می‌مانند. ماندگاری ویروس در جمعیت HIV-مثبت بسیار شایع است، به ویژه در مخاط مقعد مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارند. بروز AIN در این گروه جمعیتی در حال رسیدن به ابعاد اپیدمی است. AIN معمولا بدون نشانه است. افراد در معرض خطر باید تحت برنامه‌های غربالگری پیشگیری قرار گیرند تا این ضایعات پیش‌سرطانی را شناسایی و درمان کنند.
تا به امروز هیچ اتفاق نظری در مورد مدیریت AIN وجود ندارد. رایج‌ترین استراتژی‌ها، درمان‌های تخریبی (ablative treatments) هستند. ضایعات موجود در کانال مقعدی با استفاده از کوتر (cautery)، انعقاد مادون قرمز (infrared coagulation)، لیزر یا کرایوتراپی (cryotherapy) درمان می‌شوند. دیگر گزینه‌های موجود عبارتند از اکسیزیون جراحی (surgical excision)، درمان‌های موضعی (ایمیکوئیمود (imiquimod)، تری‌کلرواستیک اسید (trichloroacetic acid)، 5-فلورواوراسیل (fluorouracil))، اینترفرون و واکسن‌های HPV. ما مطالعات بسیاری را شناسایی کردیم که تمام مداخلات ذکر شده در بالا را بررسی کردند. فقط یک کارآزمایی با 53 بیمار به صورت تصادفی‌سازی شده و کنترل شده با دارونما (placebo) بود و توانست در این مرور وارد شود. این کارآزمایی استعمال موضعی کرم ایمیکوئیمود را در کانال مقعدی توسط خود بیمار با دارونما مقایسه کرد. تجزیهوتحلیل یافته‌ها نتوانست تاثیر برتر و قطعی ایمیکوئیمود را در مقایسه با دارونما از نظر درمان قطعی نشان دهد. درجاتی را از اثربخشی از نظر بهبودی می‌توان مشاهده کرد، به‌طوری که مراحل پرخطر AIN به مراحل کم‌خطر تبدیل شدند.
ما نتیجه می‌گیریم که اطلاعات موجود در مورد درمان AIN، الزامات پزشکی مبتنی بر شواهد را برآورده نمی‌کند. کارآزمایی‌های آینده باید به صورت کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده طراحی شوند و شامل داده‌هایی درباره بار (load) ویروسی HPV و نوع ویروس درگیر در بیماران درمان‌شده، نرخ‌های عود، پیشرفت به سمت سرطان مقعد و کیفیت زندگی بیماران باشند.
کارآزمایی واردشده نتوانست کارآمدی معنی‌داری را از نظر آماری برای ایمیکوئیمود در مدیریت بالینی AIN نشان دهد. فقدان شواهد قابل اتکا برای هر یک از مداخلات مورد استفاده در درمان AIN، مانع از ارایه هرگونه راهنمایی یا توصیه قطعی برای عملکرد بالینی می‌شود. مطالعات کوهورت آینده‌نگر و گذشته‌نگر در این مرور وارد نشده‌اند زیرا شواهدی را با کیفیت پائین‌تر ارایه می‌دهند. انجام RCTهایی با طراحی خوب مورد نیاز است.
نئوپلازی اینترااپیتلیال کانال آنال (anal canal intraepithelial neoplasia; AIN) یک وضعیت پیش‌سرطانی اپیتلیوم ترانزیشنال (transitional) کانال آنال است که با عفونت پاپیلوماویروس انسانی (human papillomavirus; HPV) ارتباط دارد. بروز و شیوع AIN و سرطان آنال در مردان HIV-مثبت که با مردان رابطه جنسی دارند (men who have sex with men; MSM) به سرعت در حال افزایش است. گروه‌های دیگری مانند MSMهای HIV-منفی، بیمارانی با سیستم ایمنی سرکوب‌شده و افرادی که مبتلا به بیماری‌های دیگر ناشی از HPV مانند زگیل‌های تناسلی و نئوپلازی اینترااپیتلیال سرویکس (cervical intraepithelial neoplasia; CIN) هستند، ممکن است به AIN نیز مبتلا شوند. این بیماری به دلیل ماهیت چند مرکزی و چند کانونی و نرخ بالای عود و موربیدیتی، پیچیده است. اکسیزیون‌های هدفمند با استفاده از درمان‌های تخریبی (ablative treatments) مانند کوتر (cautery)، انعقاد مادون قرمز (infrared coagulation; IRC) و کرایوتراپی (cryotherapy) به عنوان راهبردهای درمانی خط اول استفاده شده‌اند و گزینه‌های بسیار دیگری نیز وجود دارند. در مورد مدیریت مطلوب AIN هیچ اتفاق نظری وجود ندارد.
ارزیابی تاثیرات مداخلات درمانی برای نئوپلازی اینترااپیتلیال کانال آنال (AIN).
ما پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (شماره 4، 2011)، MEDLINE و EMBASE (تا اکتبر 2011) را جست‌وجو کردیم. ما همچنین پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی، خلاصه‌مقالات نشست‌های علمی و فهرست منابع مطالعات واردشده را جست‌وجو کرده، و با متخصصان این حوزه و سازندگان هر گونه درمان اختصاصی AIN و HPV تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که هر نوع مداخله‌ای را برای AIN ارزیابی کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را خلاصه کرده و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. در صورتی که امکان‌پذیر بود، داده‌ها در یک متاآنالیز سنتز شدند.
ما فقط یک کارآزمایی را یافتیم، شامل 53 زن، که معیارهای ورود را داشت. این کارآزمایی داده‌هایی را مربوط به ایمیکوئیمود (imiquimod) در مقایسه با دارونما (placebo) گزارش کرد. هیچ تفاوت آماری معنی‌داری در درمان بیماری وجود نداشت، اما گرایش به کاهش خطر AIN و رسیدن به مرحله کم‌خطر (low-risk stage) با استفاده از ایمیکوئیمود دیده شد. فقدان قدرت آماری این کارآزمایی ممکن است به دلیل تعداد کم بیماران در هر گروه باشد. خطر سوگیری در سطح متوسط برآورد شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.