هورمون‌های استروژن و پروژسترون نقش‌های فیزیولوژیکی خود را در حفظ بارداری اثبات کرده‌اند. پیشنهاد شده که استفاده کمکی از این هورمون‌ها می‌تواند به پیشگیری از سقط جنین پیش از هفته 24 بارداری کمک کند، به ‌ویژه در زنانی که سطوح پائینی را از هورمون‌ها دارند، در برنامه‌های فناوری کمک باروری، یا کسانی که سابقه سقط‌های مکرر دارند. با بررسی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده منتشرشده در بانک‌های اطلاعاتی علمی بزرگ، ما فقط دو کارآزمایی را شناسایی کردیم که معیارهای ورود را داشتند. این دو مورد شامل تعداد کمی از زنان بودند. یک مورد 161 زن مبتلا به دیابت را وارد کرد که از قبل از پایان هفته 16 بارداری تا زمان تولد نوزاد، دارونمای خوراکی یا دی‌اتیل‌استیل‌بوسترول (diethylstilboestrol) و اتیسترون (ethisterone) خوراکی را با دوزهای افزایشی مصرف کردند. کارآزمایی دیگر شامل 120 زن باردار تحت کمک لقاح آزمایشگاهی و انتقال جنین بود که درمان را تا پایان هفته 12 بارداری ادامه دادند.

از شواهد اندک موجود، این دو کارآزمایی هیچ شواهدی را نیافت مبنی بر اینکه ترکیب استروژن و پروژستوژن در مقایسه با دارونما یا مراقبت‌های معمول می‌تواند از سقط جنین پیشگیری کند (پروژستوژن یک کلاس اصلی از هورمون‌هایی است که شامل پروژسترون است). اولین مورد از دو مطالعه نشان داد که خطر ابتلا به سرطان در مادرانی که در دوران بارداری از درمان هورمونی استفاده می‌کردند، افزایش می‌یابد. دی‌اتیل‌استیل‌بوسترول دیگر استفاده نمی‌شود و عوارض جانبی جدی دارد در حالی که اتیسترون حاوی خواص آندروژنی است که تصور می‌شود مسوول ناهنجاری‌های تناسلی باشد و پروژسترون جایگزین آن شده است.

به‌طور کلی، ما کمبود کارآزمایی‌ها، به ‌ویژه کارآزمایی‌هایی را در مقیاس بزرگ، تایید می‌کنیم، و بنابراین پیشنهاد می‌شود پیش از حمایت یا رد استفاده از ترکیب استروژن و پروژسترون برای پیشگیری از سقط جنین، تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شوند.