سوال مطالعه مروری
نویسندگان این مرور تلاش کردند تا اثربخشی و بی‌خطری (safety) توپیرامات را در افراد مبتلا به ترمور اساسی ارزیابی کنند.
پیشینه
ترمور اساسی نوعی تکان خوردن یا لرزش غیر-قابل کنترل قسمت‌های بدن است. اگرچه این وضعیت تاثیر منفی بر طول عمر ندارد، به‌طور کلی پیشرونده بوده و ممکن است ناتوان‌کننده شود. درمان معمولا با دارو (پروپرانولول و پریمیدون) صورت می‌گیرد، که ممکن است در یک-چهارم تا نیمی از افراد مبتلا به ترمور اساسی تاثیری نداشته باشد. برخی از متخصصان پیشنهاد کرده‌اند که داروی دیگر، توپیرامات، ممکن است برای درمان این وضعیت مفید باشد.
ویژگی‌های مطالعه
بانک‌های اطلاعاتی پزشکی را برای یافتن مطالعاتی جست‌وجو کردیم که توپیرامات را با دارونما (placebo) (قرص ساختگی) یا هر داروی دیگری در بزرگسالان مبتلا به ترمور اساسی مقایسه کردند. سه مطالعه را برای مقایسه توپیرامات و دارونما یافتیم که شامل 309 شرکت کننده مبتلا به ترمور اساسی متوسط تا شدید بودند.
نتایج کلیدی
به دلیل کیفیت شواهد بسیار پائین، تاثیر توپیرامات بر فعالیت‌های روزانه، خطر توقف درمان و عوارض جانبی نامشخص بود.
کیفیت شواهد
فقط چند مطالعه را یافتیم که روش‌های انجام آن‌ها مشکل داشتند، بنابراین نمی‌توانیم نتیجه‌گیری دقیقی در این مورد داشته باشیم که توپیرامات چه عملکردی داشته و آیا عوارض جانبی ایجاد می‌کند یا خیر.
این مرور سیستماتیک وجود داده‌های محدود و شواهدی را با کیفیت بسیار پائین تا پائین برای حمایت از اثربخشی واضح مداخله و وقوع عوارض جانبی محدود‌کننده درمان را در افراد مبتلا به ET درمان شده با توپیرامات برجسته کرد. انجام تحقیقات بیشتری برای ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری توپیرامات در درمان ET نیاز است.
ترمور اساسی (essential tremor; ET) یکی از شایع‌ترین اختلالات حرکتی است. مدیریت درمانی آن عمدتا بر عوامل دارویی بنا شده و در بالین، پروپرانولول (propranolol) و پریمیدون (primidone) به عنوان درمان خط اول در نظر گرفته می‌شوند. با این حال، این درمان‌ها در 25% تا 55% افراد غیر-موثر بوده و اغلب با عوارض جانبی (AE) جدی همراه هستند. به همین دلایل، ارزیابی دیگر روش‌های درمانی ET ارزشمند است. توپیرامات (topiramate) به عنوان یک عامل بالقوه مفید در درمان ET شناخته شده، اما عدم-قطعیت در مورد اثربخشی و بی‌خطری (safety) آن وجود دارد.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری توپیرامات در درمان ET.
جست‌وجوی سیستماتیک و بدون محدودیت زبانی را برای شناسایی تمام کارآزمایی‌های مرتبط در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا ژانویه 2017)، Embase (ژانویه 1988 تا ژانویه 2017)، موسسه ملی سلامت و تعالی مراقبت (National Institute for Health and Care Excellence; NICE) (1999 تا ژانویه 2017)، ClinicalTrials.gov (1997 تا ژانویه 2017) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP؛ 2004 تا ژانویه 2017) انجام دادیم. BIOSIS Citation Index (2000 تا ژانویه 2017) را برای یافتن خلاصه مقالات کنفرانس‌ها جست‌وجو کردیم. منابع علمی خاکستری و فهرست منابع مطالعات و مرورهای شناسایی شده را به صورت دستی جست‌وجو کردیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را از مقایسه توپیرامات در مقابل دارونما (placebo)/ کنترل باز یا هر نوع درمان دیگری وارد کردیم. مطالعاتی را وارد کردیم که تشخیص ET بر اساس معیارهای تشخیصی پذیرفته شده و معتبر گذاشته شد. مطالعاتی را خارج کردیم که در افراد مبتلا به فرم‌های ثانویه ترمور انجام شده یا فقط از پارامترهای نوروفیزیولوژیکی برای ارزیابی پیامدها استفاده کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم با استفاده از فرم جمع‌آوری داده‌ها، آن‌ها را جمع‌آوری و استخراج کردند. خطر سوگیری (bias) و کیفیت شواهد را ارزیابی کردیم. از یک متاآنالیز اثر-ثابت برای تجمیع داده‌ها استفاده کردیم.
این مرور شامل سه کارآزمایی بود که به مقایسه توپیرامات با دارونما (309 شرکت‌کننده) پرداختند. همه آن‌ها در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند. کیفیت شواهد در محدوده بسیار پائین و پائین قرار داشت. شرکت‌کنندگان تحت درمان با توپیرامات در مقایسه با دارونما، بهبودی قابل‌توجهی را در ناتوانی عملکردی و افزایش خطر خروج از مطالعه نشان دادند (خطر نسبی (RR): 1.78؛ %95 فاصله اطمینان (CI): 1.23 تا 2.60). بروز عوارض جانبی بیشتری در شرکت‌کنندگان درمان شده با توپیرامات گزارش شد، به‌خصوص پاراستزی، کاهش وزن، کاهش اشتها و مشکل حافظه.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.