روش‌های مدرن پیشگیری از بارداری نقش مهمی در سلامت جهانی ایفا می‌کنند و زنان را قادر می‌سازند تا از بارداری ناخواسته اجتناب کنند و در نتیجه وقوع مرگ‌های قابل اجتناب و بیماری‌های مادران و نوزادان را که مرتبط با حاملگی‌های ناخواسته هستند، کاهش ‌دهند. روش‌های هورمونی مواردی هستند که زنان هورمون‌های جنسی زنانه (پروژستوژن‌ها با یا بدون استروژن) را به صورت خوراکی، تزریقی، حلقه‌های واژینال، چسب‌های پوستی، دستگاه‌های داخل رحمی حاوی پروژستوژن یا دستگاه‌های کاشته‌شده در زیر پوست، دریافت می‌کنند. دیده شده میمون‌هایی که با دوزهای بالای پروژستوژن (بیشتر از آنچه که برای پیشگیری از بارداری استفاده می‌شوند) تحت درمان قرار می‌گیرند، بیشتر به HIV مبتلا می‌شوند. همچنین مشخص شده که پیشگیری از بارداری با عوامل هورمونی سیستم ایمنی بدن انسان را به گونه‌ای تغییر می‌دهد که ممکن است حساسیت ابتلا به عفونت HIV را افزایش دهد، و روش پیشگیری از بارداری با پروژستوژن، سطح استروژن خود زن را کاهش داده و باعث نازک شدن پوشش واژن می‌شود. در برخی از مطالعات مشاهده‌ای، اما نه همه آنها، دیده شد زنانی که از روش‌های پیشگیری از بارداری با عوامل هورمونی (به ویژه DMPA) استفاده می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به HIV قرار دارند. با این حال، از آنجایی که آنها، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده نبودند، این تاثیر ممکن است به ویژگی‌های زنانی مرتبط باشد که استفاده از روش‌های پیشگیری از بارداری را با عوامل هورمونی انتخاب کردند، نه به تاثیر خود داروی پیشگیری از بارداری.

این مرور فقط یک کارآزمایی در حال انجام را پیدا کرد که تا به امروز هیچ داده‌ای از آن در دسترس قرار نگرفته است. بنابراین شواهدی با کیفیت بالا در مورد اینکه پیشگیری از بارداری با عوامل هورمونی با افزایش احتمال ابتلا به HIV مرتبط است یا خیر، وجود ندارد. به دلیل اهمیت پیشگیری از بارداری با عوامل هورمونی برای سلامت زنان، هیچ تغییری در بالین بدون چنین شواهدی قابل توجیه نخواهد بود. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده مناسب برای پاسخ به این سوال مهم مورد نیاز است.

همه زنانی که از روش‌های پیشگیری از بارداری بدون حائل (non-barrier) استفاده می‌کنند، باید آگاه شوند که این روش‌ها در برابر عفونت HIV محافظتی ایجاد نمی‌کنند و باید اقدامات احتیاطی متناسب را با شرایط شخصی خود انجام دهند.