سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با مشارکت 2270 شرکت‌کننده از کشورهایی با سطح درآمد بالا برای ورود به این مرور واجد شرایط بودند. پیامدها برای 1280 نوزاد در یک مطالعه گزارش شدند. مداخلات ارزیابی‌شده در کارآزمایی‌ها به‌گونه‌ای طراحی‌شدند که مستقلا توسط زنان استفاده شده یا از طریق مشارکت در حمایت مستقل استفاده شدند. هیچ مطالعه‌ای به بررسی حمایت‌های تصمیم‌گیری مشترک ، یعنی مداخلاتی که برای تسهیل تصمیم‌گیری مشترک با متخصصان سلامت در طول ملاقات‌های بالینی طراحی‌شده‌اند، نپرداخت.

ما هیچ تفاوتی را در نحوه زایمان برنامه‌ریزی شده پیدا نکردیم: VBAC (خطر نسبی (RR): 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 1.10؛ I² = 0%) یا زایمان سزارین (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.10؛ I² = 0%). نسبتی از زنان که در مورد اولویت خود مطمئن نبودند، تغییری نکرد (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.62 تا 1.20؛ I² = 0%).

هیچ تفاوتی در پیامدهای جانبی میان گروه مداخله و کنترل وجود نداشت (یک کارآزمایی، 1275 زن/1280 نوزاد): دائمی (RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.32 تا 1.36)؛ شدید (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.36)؛ نامشخص (0.66؛ 95% CI؛ 0.27، 1.61). به‌طور کلی، 64.8% از کسانی که ترجیح دادند VBAC را انتخاب کنند، به آن دست یافتند، در حالی که 97.1% از کسانی که قصد زایمان سزارین را داشتند، با این روش زایمان کردند. ما هیچ تفاوتی را در نسبتی از زنان پیدا نکردیم که به همان روش ترجیحی خود زایمان کردند (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.07) (سه کارآزمایی، 1921 زن).

تعداد بیشتری از زنان، زایمان سزارین داشتند (57.3%)، از جمله 535 زن در مواردی که برنامه‌ریزی نشده بود (42.6% همه زایمان‌های زایمان سزارین و 24.4% همه زایمان‌ها). ما تفاوتی را در نحوه واقعی زایمان میان گروه‌ها پیدا نکردیم (متوسط ​​RR؛ 0.97؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.06) (سه کارآزمایی، 2190 زن).

تعارض تصمیم‌گیری در مورد روش ترجیحی زایمان برای زنان دارای حمایت تصمیم‌گیری، کمتر (قطعیت کمتر) بود (تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.25-؛ 95% CI؛ 0.47- تا 0.02-؛ دو کارآزمایی‌، 787 زن؛ I² = 48%). همچنین افزایش قابل توجهی در سطح دانش زنان دریافت‌کننده حمایت در تصمیم‌گیری در مقایسه با زنان گروه کنترل دیده شد (SMD: 0.74؛ 95% CI؛ 0.46 تا 1.03؛ دو کارآزمایی‌، 787 زن، I² = 65%). با این حال، ناهمگونی قابل ‌توجهی میان دو مطالعه که به این پیامد کمک کردند، دیده شد (I² = 65%) و خروج بیماران از مطالعه (attrition) بیش از 15% بود و شواهد برای این پیامد فقط با کیفیت متوسط ​​در نظر گرفته شدند. هیچ تفاوتی در میزان رضایتمندی زنان از دریافت حمایت تصمیم‌گیری و زنانی که از آنها حمایت نشد، دیده نشد (SMD: 0.06؛ 95% CI؛ 0.09- تا 0.20؛ دو کارآزمایی‌، 797 زن؛ I² = 0%). هیچ مطالعه‌ای پشیمانی از تصمیم‌گیری یا برآورده شدن نیازهای اطلاعاتی زنان را ارزیابی نکرد.

داده‌های کیفی جمع‌آوری‌شده در مصاحبه با زنان و متخصصان سلامت، اطلاعاتی را در مورد مقبولیت ارایه پشتیبانی از تصمیم و امکان‌پذیری اجرای آن ارایه می‌کنند. در حالی که زنان، حمایت از تصمیم‌گیری را دوست داشتند، نگرانی‌هایی میان متخصصان سلامت در مورد تاثیر آن بر زمان صرف‌شده و حجم کاری وجود داشت.