شش کارآزمایی کوچک را شامل 244 بزرگسال دچار شکستگی در ناحیه اولکرانون در این مرور گنجاندیم. از این تعداد، چهار مورد RCT و دو مورد شبه-RCT بودند؛ هر دو در معرض خطر بالای سوگیری انتخاب (selection bias) قرار داشتند. هر شش کارآزمایی در معرض خطر بالای سوگیری عملکرد (performance bias) بودند که نشان‌دهنده عدم کورسازی (blinding) بود، چهار کارآزمایی نیز در معرض خطر بالای سوگیری تشخیص (detection bias) بودند. سطح کیفیت شواهد برای اکثر پیامدها به دلیل محدودیت در طراحی و اجرای مطالعه، و عدم دقت (imprecision) در نتایج یا اندازه‌گیری‌های ناکافی پیامد، عموما بسیار پائین بود. بنابراین، در مورد تخمین این تاثیر بسیار نامطمئن هستیم.

یک کارآزمایی (41 شرکت‌کننده)، که تثبیت شکستگی با پلیت را با سیم باند کششی استاندارد مقایسه کرد، شواهدی را با کیفیت بسیار پائین در دوره پیگیری 16 تا 86 هفته‌ای مبنی بر دستیابی به یک پیامد بالینی بهتر پس از تثبیت شکستگی با پلیت ( پیامد خوب (درد اندک یا از دست دادن دامنه حرکتی آرنج) ارائه داد: 19/22 در برابر 9/19، خطر نسبی (RR): 1.82 به نفع تثبیت پلیت؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.10 تا 3.01). شواهدی با کیفیت بسیار پائین نشان داد که برجستگی علامت‌دار فلز پس از تثبیت پلیت کمتر بود (1/22 در برابر 8/19؛ RR: 0.11؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.79). نتایج برای دیگر عوارض جانبی (عفونت و تاخیر در جوش خوردن یا جوش‌نخوردگی) قطعی نبودند. شواهد یک کارآزمایی که به تازگی (سپتامبر 2014) به پایان رسیده (67 شرکت‌کننده) هنوز در دست بررسی است، این کارآزمایی به مقایسه‌های مشابهی می‌پردازد.

چهار کارآزمایی، چهار تکنیک اصلاح‌شده مختلف سیم باند کششی (یعنی تثبیت با پیچ اینترامدولاری کمکی، پین‌های زیست‌‐تخریب‌پذیر (biodegradable)، پین‌های Netz و سیستم cable pin) را در برابر سیم باند کششی استاندارد مقایسه کردند. شواهدی با کیفیت بسیار پائین مبنی بر تفاوتی اندک در عملکرد در بازه زمانی شش تا 14 ماه پس از افزودن پیچ اینترامدولاری وجود داشت که توسط یک ابزار نمره‌دهی غیرمعتبر ارزیابی شد. با این حال، موارد برجستگی فلز در گروه پیچ‌های اینترامدولاری کمتر بود (1/15 در برابر 8/15؛ RR: 2.00؛ 95% CI؛ 1.15 تا 3.49؛ یک کارآزمایی؛ 30 شرکت‌کننده). بر اساس شواهدی با کیفیت بسیار پائین از یک کارآزمایی (25 شرکت‌کننده)، تفاوتی اندک در پیامدهای خوب، ارزیابی‌شده بر اساس معیارهای ذهنی یا عینی، در یک دوره زمانی با میانگین 20 ماه میان سیم باند کششی با ایمپلنت‌های زیست-تخریب‌پذیر در برابر ایمپلنت‌های فلزی وجود داشت. هیچ موردی از عارضه جانبی، اعم از جوش‌نخوردگی یا تشکیل سینوس یا تجمع مایع، گزارش نشد. تمامی 10 شرکت‌کننده در گروه فلز، در مدت یک سال تحت جراحی مجدد برای برداشتن فلزات ایمپلنت‌شده قرار گرفتند. یک کارآزمایی، که عملکرد یا درد را گزارش نکرد، شواهدی را با کیفیت بسیار پائین مبنی بر نرخ پائین‌تر استفاده از فلز به هر علتی یا نشانه‌های پس از سیم باند کششی با پین Netz در مقایسه با سیم باند کششی استاندارد ارائه داد (11/21 با پین Netz در برابر 17/25 با سیم باند کششی استاندارد؛ RR: 0.77؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.26؛ 46 شرکت‌کننده)؛ این شواهد همچنین از احتمال نرخ‌های بالاتر برداشتن فلزات برای گروه پین‌های Netz پشتیبانی می‌کند. دو عارضه حین جراحی در گروه پین Netz رخ دادند. کارآزمایی چهارم، که سیستم cable pin را با پروسیجر استاندارد مقایسه کرد، شواهدی را با کیفیت پائین پیدا کرد که cable pin موجب بهبود پیامد عملکردی در میانگین 21 ماه شد (نمره عملکرد آرنج مایو (Mayo Elbow Performance Score; MEPS)، از 0 تا 100 امتیاز: بهترین پیامد: تفاوت میانگین (MD): 7.89 به نفع cable pin؛ 95% CI؛ 3.14 تا 12.64؛ یک کارآزمایی؛ 62 شرکت‌کننده). همچنین شواهدی با کیفیت پائین حاکی از بروز کمتر عوارض پس از جراحی در گروه cable pin (1/30 با سیستم cable pin در برابر 7/32 با سیم باند کششی استاندارد؛ RR: 0.15؛ 95% CI؛ 0.02 تا 1.17) یافت شد، در حالی که شواهد موجود احتمال وجود حالت معکوس را منتفی نمی‌داند.

یک کارآزمایی، شواهدی را با کیفیت بسیار پائین حاکی از عملکرد مشابه گزارش‌شده توسط بیمار با استفاده از پرسشنامه ناتوانی‌های بازو، شانه و دست (Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand questionnaire) (0 تا 100: بدترین عملکرد) در دو یا چند سال پس از تثبیت با استفاده از یک olecranon memory connector (OMC) جدید در مقایسه با تثبیت با پلیت قفل شونده نشان داد (MD؛ 0.70- به نفع OMC؛ 95% CI؛ 4.20- تا 2.80؛ 40 شرکت‌کننده). تنها عارضه جانبی، عفونت سطحی در گروه پلیت قفل شونده بود.