در تعداد کمی از بارداری‌ها، کیسه (پرده‌ها) اطراف نوزاد به صورت زودرس، پیش از هفته 37 بارداری و پیش از شروع زایمان، پاره می‌شود. پارگی زودرس پیش از زایمان پرده‌های غشایی (PPROM) حدود یک سوم همه زایمان‌های زودرس را متاثر می‌سازد، اما علت آن اغلب ناشناخته است. PPROM می‌تواند منجر به بیماری و مرگ‌ومیر مادر و نوزاد از طریق عوارضی مانند فشرده شدن بند ناف و عفونی شدن رحم با باکتری شود. بزرگترین مشکل برای نوزاد، افزایش خطر ابتلا به اختلالات تنفسی، خونریزی مغزی و عفونت به دلیل زود به دنیا آمدن است. چندین روش برای ارزیابی سلامت نوزاد متولدنشده پس از PPROM در دسترس است، تا به ارائه‌دهندگان مراقبت‌های سلامت کمک کنند هر گونه مشکلی را در مورد نوزاد تشخیص داده و تصمیم بگیرند که نوزاد را زودتر به دنیا بیاورند یا خیر. اکثر زنان طی چند روز پس از PPROM به صورت خودبه‌خودی زایمان خواهند کرد.
برای ارزیابی اینکه این روش‌ها منجر به بهبودی در پیامدهای سلامت مادر و نوزادش می‌شوند یا خیر، این مرور انجام شد. این مرور شامل سه مطالعه تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بود که در مجموع 275 زن (داده‌های گزارش‌شده برای 271 مورد) مبتلا به PPROM را در هفته 34 بارداری وارد کردند. هر سه مطالعه از ایالات متحده بودند. آنها هر کدام روش‌های مختلف ارزیابی جنین را بررسی کردند، بنابراین هیچ متاآنالیزی را نمی‌توان انجام داد. به جای آن، این مرور نتایج هر مطالعه را به صورت جداگانه گزارش کرد. یک مطالعه سونوگرافی داخل واژینال هفتگی را که در آن پروب داخل واژن قرار می‌گیرد در مقابل عدم انجام ارزیابی، یک مطالعه آزمایش مایع آمنیوتیک را برای اندازه‌گیری سطح سورفاکتانت ریه جنین در مقابل عدم انجام ارزیابی، و یک مطالعه «تست بدون استرس» روزانه (ثبت ضربان قلب جنین) را با پروفایل بیوفیزیکال اصلاح‌شده روزانه (ثبت ضربان قلب جنین و همچنین تخمین حجم مایع آمنیوتیک اطراف نوزاد) مقایسه کردند. در هر مطالعه، تفاوت‌های کمی میان گروه‌ها در پیامدهای مادر، جنین یا نوزاد وجود داشت که از نظر آماری معنی‌دار باشند. کیفیت کلی شواهد ضعیف بود، زیرا شرکت‌کنندگان می‌دانستند که در کدام گروه قرار داشتند. پیش از نتیجه‌گیری قطعی، انجام مطالعات بیشتری برای ارزیابی مزایا و مضرات روش‌های ارزیابی جنین به منظور بهبودی در پیامدهای نوزاد و مادر در زنان مبتلا به PPROM مورد نیاز است.
شواهد کافی در مورد مزایا و مضرات روش‌های ارزیابی جنین به منظور بهبود پیامدهای نوزاد و مادر در زنان مبتلا به PPROM برای نتیجه‌گیری قطعی وجود ندارد. کیفیت کلی شواهد موجود ضعیف است.
انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بیشتر با کیفیت بالا برای ارائه شواهد محکم در مورد این موضوع مورد نیاز است.
ارزیابی جنین به دنبال پارگی زودرس پیش از زایمان پرده‌های غشایی (preterm prelabour rupture of membranes; PPROM) ممکن است به دلیل تشخیص زودتر آسیب جنین منجر به زایمان زودرس شود. با این حال، زایمان زودرس همیشه به نفع جنین یا مادر نیست، و اثربخشی روش‌های مختلف ارزیابی جنین در بهبود پیامدهای مادر و نوزاد نامشخص است.
بررسی اثربخشی روش‌های ارزیابی جنین برای بهبود پیامدهای نوزاد و مادر در PPROM. نمونه‌هایی از روش‌های ارزیابی جنین که برای گنجاندن در این مرور واجد شرایط هستند، شامل کاردیوتوکوگرافی جنین (fetal cardiotocography)، شمارش حرکت جنین و سونوگرافی داپلر (Doppler ultrasound) هستند.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (30 جون 2014) و فهرست منابع مطالعات بازیابی‌شده را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که هر روش ارزیابی جنین را مقایسه کرده، یا یک روش ارزیابی جنین را با عدم انجام ارزیابی مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود به این مرور ارزیابی کردند. همان دو نویسنده به‌طور جداگانه کیفیت مطالعات را ارزیابی کرده و مستقلا داده‌ها را استخراج کردند. صحت (accuracy) داده‌ها بررسی شد.
سه مطالعه را شامل 275 زن (داده‌های گزارش‌شده برای 271 مورد) مبتلا به PPROM در هفته 34 بارداری وارد کردیم. هر سه مطالعه در ایالات متحده انجام شدند. هر مطالعه روش‌های مختلف ارزیابی جنین را بررسی کرد. یک مطالعه سونوگرافی داخل واژینال هفتگی را با عدم انجام ارزیابی (93 نفر)، یک مطالعه آمنیوسنتز (amniocentesis) را با عدم انجام ارزیابی (47 نفر)، و یک مطالعه تست بدون استرس (nonstress testing) روزانه را با پروفایل بیوفیزیکال (biophysical profiling) اصلاح‌شده روزانه (135 نفر) مقایسه کردند. ما قادر به انجام یک متاآنالیز نبودیم، اما توانستیم گزارشی را از داده‌های مطالعات فردی ارائه دهیم.
هیچ شواهد قانع‌کننده‌ای مبنی بر افزایش خطر مرگ‌ومیر نوزادان در گروه دریافت‌کننده سونوگرافی داخل واژینال در مقایسه با گروهی که ارزیابی نشدند (خطر نسبی (RR): 7.30؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 137.54؛ یک مطالعه، 92 زن)، یا در گروه دریافت‌کننده آمنیوسنتز در مقایسه با گروهی که آن را انجام ندادند (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.07 تا 15.00؛ یک مطالعه، 44 زن)، وجود نداشت. برای هر دوی این مداخلات، ما استنباط کردیم که هیچ موردی از مرگ‌ومیر جنین در گروه مداخله یا کنترل رخ نداد. مطالعه‌ای که تست بدون استرس روزانه را با پروفایل بیوفیزیکال اصلاح‌شده روزانه مقایسه کرد، مرگ‌ومیر جنین یا نوزاد را گزارش نکرد. پیامدهای اولیه مرگ‌ومیر مادر و موربیدیتی جدی مادر در هیچ مطالعه‌ای گزارش نشدند. به‌طور کلی، تفاوت‌های اندکی در پیامدها که از نظر آماری معنی‌دار باشند، میان مقایسه‌ها وجود داشت.
کیفیت کلی شواهد ضعیف است، زیرا کورسازی (blinding) شرکت‌کنندگان برای هیچ مطالعه‌ای ممکن نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.