پیشینه
زخم‌های پا مواردی هستند که بین مچ پا و زانو در نتیجه جریان ضعیف خون در پاها ایجاد می‌شوند. این زخم‌ها نسبتا شایع بوده و اغلب افراد مسن را درگیر می‌کنند. چندین درمان مختلف برای این زخم‌ها و مشکلات زمینه‌ای که باعث بروز آنها می‌شوند، وجود دارند. درمان زخم با فشار منفی (NPWT) درمانی است که در حال حاضر برای زخم‌هایی از جمله زخم‌های پا استفاده می‌شود. NPWT شامل استفاده از پانسمان روی زخم است که دستگاهی به آن متصل می‌شود. سپس دستگاه یک فشار منفی (یا خلاء) را با دقت کنترل‌شده اعمال می‌کند و هر زخم و مایع بافتی را از ناحیه تحت درمان به داخل محفظه می‌مکد.
آنچه ما به دست آوردیم
پس از جست‌وجوی گسترده تا ماه می 2015 برای یافتن همه مطالعات پزشکی مرتبط که ممکن بود شواهدی را ارائه دهند در مورد اینکه NPWT درمانی موثر برای زخم‌های پا است یا خیر، فقط یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) را پیدا کردیم که واجد شرایط این مرور بود. (RCTها نتایج قوی‌تری را نسبت به دیگر انواع کارآزمایی ارائه می‌دهند.) این مطالعه کوچک با 60 شرکت‌کننده انجام شد که زخم‌هایی داشتند که به سختی بهبود می‌یافتند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان 73 سال، و 77% از آنها مرد بودند. این مطالعه توسط سازنده ماشین NPWT تامین مالی شد. این مطالعه استفاده از NPWT را در آماده‌سازی زخم‌های پا برای پیوند پوست بررسی کرد. در این مطالعه، زخم‌ها با NPWT یا با مراقبت‌های معمولی (استاندارد) درمان شدند تا زمانی که برای پیوند پوست آماده در نظر گرفته شدند. نتایج این مطالعه برای زخم‌های پا که برای پیوند پوست آماده نشده‌اند، مرتبط نیست. شرکت‌کنندگان در طول درمان و تا زمان بهبود زخم‌هایشان در بیمارستان‌ها ماندند.
شواهد کمی از این مطالعه وجود داشت مبنی بر اینکه زخم‌های درمان‌شده با NPWT سریع‌تر از زخم‌هایی بهبود می‌یابند که با مراقبت‌های استاندارد درمان شدند (پانسمان و فشرده‌سازی). همچنین شواهدی وجود دارد که زخم‌های درمان‌شده با NPWT سریع‌تر از زخم‌هایی که با مراقبت‌های استاندارد درمان می‌شوند، برای پیوند پوست آماده می‌شوند. نتایج بسیار محدودی برای دیگر پیامدها مانند عوارض جانبی (مضرات) وجود داشت و نحوه جمع‌آوری اطلاعات در مورد اثرات نامطلوب مشخص نبود. دوازده زخم در گروه NPWT (دوباره باز شدند) و 10 زخم در گروه مراقبت استاندارد عود کردند.
شواهد برای اثربخشی NPWT در درمان زخم پا بسیار محدود است و در حال حاضر فقط شامل یک مطالعه با 60 شرکت‌کننده می‌شود. این مطالعه شواهدی را ارائه داد که NPWT ممکن است زمان بهبود را به عنوان بخشی از درمان شامل پیوند پوست کاهش دهد. در حال حاضر، هیچ RCTای اثربخشی NPWT را به عنوان درمان اصلی برای زخم پا بررسی نکرده است.
این خلاصه به زبان ساده تا می 2015 به‌روز است.
در حال حاضر شواهد دقیق به دست آمده از RCT در مورد اثربخشی بالینی NPWT در درمان زخم‌های پا محدود است. شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه درمان ممکن است به عنوان بخشی از درمانی که شامل پیوند پوست با پانچ است، زمان سپری شده را تا بهبودی کاهش دهد، با این حال، قابلیت کاربرد این یافته ممکن است به دلیل زمینه بسیار خاصی که NPWT در آن ارزیابی شد، محدود شود. هیچ شواهدی از RCT در مورد اثربخشی NPWT به عنوان یک درمان اولیه برای زخم پا وجود ندارد.
زخم‌های پا زخم‌های پوستی باز هستند که بین مچ پا و زانو ایجاد شده و می‌توانند هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشند و نتیجه نارسایی دریچه‌های شریانی یا وریدی هستند. درمان زخم با فشار منفی (negative pressure wound therapy; NPWT) نوعی تکنولوژی است که در حال حاضر به‌طور گسترده‌ای در مراقبت از زخم استفاده می‌شود. NPWT شامل استفاده از پانسمان زخم است که دستگاهی به آن متصل می‌شود. دستگاه یک فشار منفی (یا خلاء) کاملا کنترل شده اعمال می‌کند، که هر زخم و مایع بافتی را از ناحیه تحت درمان به داخل محفظه می‌مکد.
ارزیابی اثرات درمان زخم با فشار منفی (NPWT) برای درمان زخم پا در هر محیط مراقبتی.
برای این مرور، در ماه می 2015، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (جست‌وجو در 21 می 2015)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین 2015، شماره 4)؛ Ovid MEDLINE (1946 تا 20 می 2015)؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations؛ 20 می 2015)؛ Ovid EMBASE (1974 تا 20 می 2015)؛ EBSCO CINAHL (1982 تا 21 می 2015). هیچ محدودیتی بر اساس زبان یا تاریخ انتشار مقاله وجود نداشت.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) منتشر شده یا منتشر نشده که به مقایسه اثرات NPWT با درمان‌های جایگزین یا انواع مختلف NPWT در درمان زخم‌های پا پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها را انجام دادند.
یک مطالعه را با 60 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده، وارد مرور کردیم. جمعیت مورد مطالعه طیف وسیعی را از انواع زخم‌ها داشتند که منشاء آنها آرتریولواسکلروتیک وریدی و وریدی/شریانی بودند. شرکت‌کنندگان مطالعه مبتلا به زخم‌های مقاومی بودند که پس از درمان طی یک دوره شش-ماه بهبود نیافته بودند. شرکت‌کنندگانی که به NPWT اختصاص یافتند، فشار منفی مداوم را دریافت کردند تا زمانی که به 100% گرانولاسیون (مرحله آماده‌سازی زخم) رسیدند. پیوند پوست با پانچ انجام شد و سپس زخم به مدت چهار روز در معرض NPWT بیشتر قرار گرفت و پس از آن مراقبت‌های استاندارد انجام شد. شرکت‌کنندگانی که به بازوی کنترل اختصاص داده شدند، مراقبت‌های استاندارد با پانسمان و فشرده‌سازی را دریافت کردند تا زمانی که گرانولاسیون 100% به دست آمد. این شرکت‌کنندگان همچنین پیوند پوست با پانچ و سپس درمان بیشتر با مراقبت‌های استاندارد دریافت کردند. همه شرکت‌کنندگان تا زمان بهبودی به عنوان بیماران بستری تحت درمان قرار گرفتند.
شواهدی با کیفیت پائین مبنی بر تفاوت در زمان سپری شده تا بهبودی وجود داشت که به نفع گروه NPWT گزارش شد: نسبت خطر تعدیل‌شده: 3.2، 95% فاصله اطمینان (CI): 1.7 تا 6.2. دوره پیگیری مطالعه حداقل 12 ماه بود. هیچ شواهدی دال بر تفاوت در تعداد کل زخم‌های بهبود یافته (29/30 در هر گروه) در طول دوره پیگیری وجود نداشت؛ این یافته همچنین شواهدی با کیفیت پائین داشت.
شواهدی با کیفیت پائین مبنی بر تفاوت در زمان لازم برای آماده‌سازی زخم برای جراحی وجود داشت که به نفع NPWT بود (نسبت خطر: 2.4؛ 95% CI؛ 1.2 تا 4.7).
داده‌های محدودی در مورد عوارض جانبی جمع‌آوری شدند: اینها شواهدی را با کیفیت پائین مبنی بر عدم-تفاوت در نمرات درد و امتیازات Euroqol (EQ-5D) در هشت هفته پس از جراحی ارائه دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.