سوال مطالعه مروری
آیا اعمال محدودیت در مصرف مایعات (یعنی تجویز مقدار کمتری از مایعات خوراکی یا وریدی) در نوزادانی که به دلیل تاخیر در پاک‌سازی مایعات طبیعی ریه جنین (وضعیتی به نام «تاکی‌پنه گذرای نوزادی» (transient tachypnea of the newborn; TTN)) هنگام تولد تنفس سریع دارند، مدت زمان درمان را با اکسیژن کاهش می‌دهد؟
پیشینه
تاکی‌پنه گذرا (تنفس سریع غیر-طبیعی) نوزادی با نرخ تنفس بالا (بیش از 60 تنفس در دقیقه) و علائمی از دیسترس تنفسی (اشکال و دشواری در تنفس) تشخیص داده می‌شود. این وضعیت معمولا طی دو ساعت اول تولد در نوزادانی ظاهر می‌شود که در سن بارداری 34 هفته یا پس از آن به دنیا می‌آیند. اگرچه تاکی‌پنه گذرای نوزادی معمولا بدون درمان بهبود می‌یابد، ممکن است با خس‌خس سینه (wheezing) در اواخر دوران کودکی مرتبط باشد. ایده زیربنایی برای اعمال محدودیت در مصرف مایعات در مدیریت تاکی‌پنه گذرای نوزادی شامل کاهش مایعات موجود در حفره‌های کوچک درون ریه‌ها به نام آلوئول و بهبود در مشکلات تنفسی است. در روزهای نخست پس از تولد، این نوزادان ممکن است مایعات را مستقیما از طریق دهان (آغوز یا شیر)، معده (شیر یا محلول‌های حاوی محلول دکستروز)، یا از طریق وریدها (محلول‌های حاوی محلول دکستروز) دریافت کنند. این مرور، شواهد موجود را در مورد مزایا و آسیب‌های اعمال محدودیت در مصرف مایعات در مدیریت تاکی‌پنه گذرای نوزادی گزارش کرده و آنها را منتقدانه تجزیه‌وتحلیل می‌کند.
ویژگی‌های مطالعه
چهار مطالعه (در مجموع 317 نوزاد) را شناسایی و وارد کردیم که به مقایسه اعمال محدودیت در مصرف مایعات و تجویز استاندارد مایعات پرداختند. هیچ مطالعه در حال انجامی را پیدا نکردیم؛ با این حال، یک کارآزمایی در انتظار طبقه‌بندی است. شواهد تا 6 دسامبر 2019 به‌روز است.
نتایج کلیدی
شواهد بسیار محدود موجود نمی‌توانند به سوال مطالعه مروری ما پاسخ دهند. فقط دو مطالعه کوچک (172 نوزاد) مدت زمان درمان را با اکسیژن - پیامد اولیه این مرور - گزارش کردند و مطمئن نیستیم که اعمال محدودیت در مصرف مایعات طول مدت درمان را کاهش می‌دهد یا افزایش. در سه مطالعه بروز نیاز به استفاده از دستگاه تنفسی گزارش شد، و در مورد وجود تفاوت بین تجویز محدود شده و استاندارد مایعات اطمینانی نداریم. طول مدت بستری در بیمارستان برای نوزادان در گروه اعمال محدودیت در مصرف مایعات 22 ساعت کمتر بود؛ با این حال، این یافته فقط در یک کارآزمایی (80 نوزاد) با کیفیت پائین روش‌شناسی گزارش شد، و در مورد این یافته نامطمئن هستیم.
قطعیت شواهد
قطعیت شواهد در سطح بسیار پائین برای همه آنالیزها بود، زیرا فقط تعداد اندکی از مطالعات این مداخله را بررسی کردند، کودکان اندکی در این مطالعات وارد شدند، و همه مطالعات می‌توانستند طراحی بهتری داشته باشند. بنابراین، مطمئن نیستیم که محدود کردن مصرف مایعات پیامدهای نوزادان مبتلا به TTN را بهبود می‌بخشد یا خیر.
شواهد محدودی برای اثبات مزایا و مضرات اعمال محدودیت در مصرف مایعات در مدیریت TTN پیدا کردیم. با توجه به قطعیت بسیار پائین شواهد موجود، تعیین اینکه اعمال محدودیت در مصرف مایعات برای مدیریت TTN بی‌خطر است یا اثربخش، ممکن نیست. با این حال، با توجه به سادگی مداخله، انجام یک کارآزمایی با طراحی خوب قابل توجیه است.
تاکی‌پنه گذرای نوزادی (transient tachypnea of the newborn; TTN) در اثر تاخیر در پاک‌سازی مایع ریه هنگام تولد ایجاد می‌شود. TTN معمولا طی دو ساعت نخست زندگی در نوزادان ترم و نارس دیررس (late preterm) ظاهر می‌شود و مشخصه آن، تاکی‌پنه و علائم دیسترس تنفسی است. اگرچه این وضعیت اغلب خود-محدود شونده است، برای نظارت و تأمین پشتیبانی تنفسی، ورود بیماران به یک واحد نوزادان غالبا لازم می‌شود. محدود کردن مصرف مایعات در این نوزادان در روزهای نخست زندگی می‌تواند میزان پاک‌سازی مایعات ریه را بهبود ببخشد، بنابراین باعث کاهش تلاش لازم برای تنفس، بهبود دیسترس تنفسی، و کاهش بالقوه طول مدت تاکی‌پنه می‌شود.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی مایع-درمانی محدود شده در مقایسه با مایع-درمانی استاندارد در کاهش مدت زمان تجویز اکسیژن و نیاز به ونتیلاسیون غیر-تهاجمی یا تهاجمی میان نوزادان مبتلا به TTN.
در تاریخ 6 دسامبر 2019، از استراتژی استاندارد جست‌وجوی گروه نوزادان در کاکرین برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 12؛ 2019)، در کتابخانه کاکرین؛ OVID MEDLINE(R) و مقالات الکترونیکی Epub Ahead of Print, In-Process و دیگر Non-Indexed Citations؛ Daily and Versions(R)؛ و Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL) استفاده کردیم. هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، شبه-RCTها و کارآزمایی‌های خوشه‌ای را با محوریت محدود کردن مصرف مایعات در نوزادان ترم و نارس مبتلا به TTN یا سازگاری تأخیری در طول هفته اول پس از تولد وارد کردیم.
برای هر یک از کارآزمایی‌های وارد شده، دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج (به‌عنوان مثال تعداد شرکت‌کنندگان، وزن هنگام تولد، سن بارداری، مدت زمان اکسیژن-درمانی، نیاز به ﻓﺸﺎر ﻣﺜﺒﺖ مداوم راه‌های ﻫﻮاﯾﯽ [continuous positive airway pressure; CPAP]، نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی، مدت زمان استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی و غیره) و خطر سوگیری (bias) (مثلا کافی بودن تصادفی‌سازی، کورسازی، کامل کردن دوره پیگیری) را ارزیابی کردند. پیامد اولیه مورد نظر در این مرور طول مدت نیاز به دریافت اکسیژن-درمانی مکمل طی چند ساعت یا چند روز بود. از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی قطعیت شواهد استفاده کردیم.
چهار کارآزمایی که 317 نوزاد را وارد کردند، معیارهای ورود ما را داشتند. در سه کارآزمایی نوزادان نارس دیررس (late preterm) و ترم مبتلا به TTN، و در کارآزمایی چهارم فقط نوزادان ترم مبتلا به TTN وارد شدند. نوزادان در زمان ورود به مطالعه از روش‌های مختلف حمایت تنفسی استفاده می‌کردند، از جمله هوای اتاق، اکسیژن، یا CPAP بینی. پس از ورود نوزادان در گروه محدودیت مایعات، 15 تا 20 میلی‌لیتر/کیلوگرم/روز کمتر از مایعات در مقایسه با گروه کنترل برای مدت زمان‌های متفاوت دریافت کردند. دو مطالعه دارای خطر بالای سوگیری انتخاب، و سه مورد از چهار مطالعه خطر بالای سوگیری عملکرد داشتند. فقط یک مطالعه خطر پائین سوگیری تشخیص داشته، و دو مورد در معرض خطر بالا و دیگری در معرض خطر نامشخص سوگیری تشخیص قرار داشتند.
به دلیل عدم دقت تخمین‌ها و خطر نامشخص سوگیری، سطح قطعیت شواهد برای تمام پیامدها بسیار پائین بود. دو کارآزمایی طول مدت اولیه اکسیژن-درمانی مکمل را گزارش کردند. ما مطمئن نیستیم که محدودیت مصرف مایعات باعث کاهش در مدت زمان دریافت اکسیژن-درمانی مکمل می‌شود یا افزایش (تفاوت میانگین [MD]: 12.95- ساعت، 95% فاصله اطمینان [CI]: 32.82- تا 6.92؛ I² = 98%؛ 172 نوزاد). به‌طور مشابه، عدم اطمینان برای پیامدهای ثانویه مختلف از جمله بروز هیپرناترمی (سطح سدیم سرم > 145 میلی‌اکی‌والان/لیتر، خطر نسبی [RR]: 4.0؛ 95% CI؛0.46 تا 34.54؛ انجام تست ناهمگونی قابل اجرا نیست؛ 1 کارآزمایی، 100 نوزاد)، هیپوگلیسمی (سطح گلوکز خون < 40 میلی‌گرم/دسی‌لیتر؛ RR: 1.0؛ 95% CI؛ 0.15 تا 6.82؛ انجام تست ناهمگونی قابل اجرا نیست؛ 2 کارآزمایی، 164 نوزاد)، ونتیلاسیون داخل تراشه (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.24 تا 2.23؛ I² = 0%؛ 3 کارآزمایی، 242 نوزاد)، نیاز به ونتیلاسیون غیر-تهاجمی (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.14 تا 1.17؛ انجام تست ناهمگونی قابل اجرا نیست؛ 2 کارآزمایی، 150 نوزاد)، مدت اقامت در بیمارستان (MD؛ 0.92- روز؛ 95% CI؛ 1.53- تا 0.31-؛ انجام تست ناهمگونی قابل اجرا نیست؛ 1 کارآزمایی، 80 نوزاد)، و کاهش وزن تجمعی در 72 ساعت اول زندگی (%) (MD: 0.24؛ 95% CI؛ 1.60- تا 2.08؛ I² = 89%؛ 2 کارآزمایی، 156 نوزادان) دیده شد. هیچ کارآزمایی در حال انجامی را شناسایی نکردیم؛ با این حال، یک کارآزمایی در انتظار طبقه‌بندی است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.