پیشینه
القا با توالی سریع (rapid sequence induction; RSI) روشی است که پزشکان در بخش مراقبت‌های ویژه، عمدتا متخصصان بی‌هوشی و پزشکان بخش اورژانس، آن را به‌کار می‌برند؛ از این روش هنگامی استفاده می‌شود که بخواهند مجرای تنفسی تمیزی را برای بی‌هوشی عمومی فراهم کنند. این کار در شرایطی انجام می‌شود که ممکن است بیمار با استفراغ، محتویات معده خود را به مجرای تنفسی و ریه‌های خود وارد کند. ورود محتویات معده به ریه‌ها می‌تواند عفونت ریه و در موارد شدید، مرگ بیمار، را در پی داشته باشد. فشار کریکوئید روشی است که در آن بر یک ناحیه از بافت استخوان‌مانند در گردن فشار وارد می‌کنند تا مری (لوله‌ای که دهان را به معده متصل می‌سازد) صاف شود. این اقدام به منظور پیشگیری از استفراغ محتویات معده صورت می‌گیرد. استفاده از فشار کریکوئید برای این منظور بسیار رایج است. با این حال، روشی بحث‌برانگیز تلقی می‌شود، زیرا برخی پزشکان و محققان به اثربخش بودن آن باور ندارند. همچنین این روش ممکن است با دید پزشک از مجرای تنفسی بیمار تداخل پیدا کند.
ویژگی‌های مطالعه
استراتژی جست‌وجوی ما برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) طراحی شد که در آن RSI برای بی‌خطر کردن راه هوایی مصنوعی در بی‌هوشی عمومی با یا بدون اعمال فشار کریکوئید انجام شد. استفراغ یا برگشت محتویات معده در طول بی‌هوشی باید با نگاه مستقیم به راه هوایی یا با روش‌های مختلف آزمایشگاهی و تصویربرداری (رادیولوژی) ارزیابی می‌شد. همچنین تعیین کردیم که اعمال فشار کریکوئید باعث بروز آسیب شد یا خیر.
یافته‌های کلیدی
بانک‌های اطلاعاتی را تا ماه می 2015 جست‌وجو کردیم. فقط یک RCT معیارهای ورود ما را برآورده کرد، اما متاسفانه این کارآزمایی هیچ نتیجه مرتبط بالینی را ارائه نداد. یک کارآزمایی دیگر را در گروه در حال انجام طبقه‌بندی کردیم. محققان، پروتکل برنامه‌ریزی شده خود را برای کارآزمایی بالینی گزارش کرده‌اند، که در آن فشار کریکوئید اعمال‌شده با استفاده از نیروی اندازه‌گیری شده، با فشار کریکوئید بدون اندازه‌گیری نیروی اعمال‌شده مقایسه می‌شود. تعداد بیمارانی که استفراغ می‌کنند باید کنترل شود.
کیفیت شواهد
این مرور سیستماتیک هیچ شواهدی را در مورد اثربخشی و خطرات فشار کریکوئید حین RSI برای لوله‌گذاری درون نای نشان نمی‌دهد. بنابراین، در مورد اینکه این روش را باید در عملکرد بالینی ادامه دهیم یا خیر، نمی‌توانیم اظهارنظر چندانی کنیم. یک مطالعه در حال انجام این امید را زنده نگه می‌دارد که در آینده اطلاعات مفیدی در این زمینه به دست خواهد آمد.
در حال حاضر هیچ اطلاعاتی از RCTهای منتشر شده در مورد معیارهای پیامد مرتبط بالینی با توجه به اعمال فشار کریکوئید در طول RSI در زمینه لوله‌گذاری داخل نای وجود ندارد. با این حال، بر اساس یافته‌های منابع علمی غیر-RCT، فشار کریکوئید ممکن است برای انجام RSI به صورت بی‌خطر ضروری نباشد، و بنابراین برای ارزیابی درست بی‌خطری (safety) و اثربخشی فشار کریکوئید، انجام RCTهایی که به خوبی طراحی و انجام شوند، لازم است.
القا با توالی سریع (rapid sequence induction; RSI) برای لوله‌گذاری درون نای (endotracheal intubation) روشی است که به‌طور گسترده‌ای در بی‌هوشی، پزشکی اورژانس و مراقبت‌های ویژه به منظور ایمن‌ساختن مجرای تنفسی در بیماران در معرض خطر آسپیراسیون ریوی به کار می‌رود. فشار کریکوئید (cricoid pressure) به‌طور مفهومی برای کاهش خطر آسپیراسیون با فشرده کردن مری استفاده می‌شود.
شناسایی و ارزیابی همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که شامل شرکت‌کنندگان تحت مدیریت الکتیو یا اورژانسی مجرای تنفسی از طریق RSI بوده و به مقایسه شرکت‌کنندگان دارای فشار کریکوئید با شرکت‌کنندگانی پرداختند که فشار کریکوئید در مورد آنها اعمال نشد.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ 2015، شماره 4)، MEDLINE از طریق OvidSP (1946 تا می 2015)، EMBASE از طریق OvidSP (1980 تا می 2015)، ISI Web of Science (از 1940 تا می 2015) و CINAHL از طریق EBSCOhost (1982 تا می 2015) را جست‌وجو کردیم.
همه RCTهایی را وارد کردیم که افراد تحت RSI را که فشار کریکوئید، چه متناوب یا مداوم، برای آنها اعمال شد، با افرادی مقایسه کردند که تحت RSI بدون فشار کریکوئید، در زمینه لوله‌گذاری داخل نای، با استفاده از روش لارنگوسکوپی مستقیم قرار گرفتند. هم موارد الکتیو و هم اورژانسی را در نظر گرفتیم. شرکت‌کنندگان کورسازی شده و نشده را وارد کردیم. شرکت‌کنندگان (مرد یا زن) تحت هر نوع پروسیجری قرار داشتند که در آن بی‌هوشی عمومی با استفاده از RSI یا مدیریت اضطراری مجرای تنفسی با استفاده از RSI و لوله‌گذاری درون نای انجام شد. انتظار ما این بود که بازوی کنترل در غیاب فشار کریکوئید در هر مرحله‌ای از RSI حضور داشته باشد. پیامد اولیه مورد نظر، ارائه گزارش از تعداد رویدادها یا شیوع آسپیراسیون، تعیین‌شده به وسیله: الف) آسپیراسیون اثبات شده معده، به وسیله مشاهده چشمی از محتویات معده آسپیره‌شده روی لارنگوسکوپ؛ ب) تشخیص پپسین (pepsin) در ترشحات نای با استفاده از روش Ufberg؛ ج) تغییرات رادیوگرافیک پس از بی‌هوشی که مطرح‌کننده پنومونی آسپیراسیون باشد یا د) هر ترکیبی از الف تا ج، بود. پیامدهای ثانویه مورد نظر عبارت بودند از اختلال در مشاهده مجاری تنفسی توسط لارنگوسکوپیست معالج، نیروی اعمال شده حین فشار کریکوئید، جهت نیروی اعمال شده برای فشار کریکوئید، عوامل خطر مستقل برای آسپیراسیون و اینکه فردی که فشار کریکوئید را اعمال می‌کند قبلا این کار را در زمینه مدیریت اضطراری راه هوایی انجام داده یا خیر.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم عناوین و چکیده‌های همه مطالعات به‌دست‌آمده را از جست‌وجو با استفاده از کلماتی مانند «فشار کریکوئید»، «انتوباسیون سریع توالی»، «مدیریت اضطراری راه هوایی» و «آسپیراسیون» غربالگری کردند. دو نویسنده مستقلا با استفاده از فرم تعیین واجد شرایط بودن مطالعه که برای این مرور تنظیم کردیم، در خصوص گنجاندن مطالعات در مرور، تصمیم‌گیری کردند. همچنین تصمیمات مربوط به ورود و حذف مطالعات را مطابق با بیانیه موارد ترجیحی گزارش برای مرورهای سیستماتیک و متاآنالیزها (preferred reporting items for systematic reviews and meta-analyses; PRISMA) گزارش کردیم. فرض کردیم مطالعاتی که استفاده از RSI را در عنوان، چکیده یا روش‌شناسی خود توصیف نکردند، از روش جایگزین برای القای بی‌هوشی یا مدیریت اضطراری راه‌های هوایی استفاده کرده و بنابراین آنها را حذف کردیم. داده‌های استخراج‌شده از مطالعات وارد شده عبارت بودند از: ویژگی‌های مطالعه، جمعیت‌شناسی شرکت‌کنندگان، جزئیات مداخله و مقایسه به علاوه معیارهای پیامدها و نتایج. با نویسندگان اولیه مطالعاتی با داده‌های گمشده یا گزارش‌نشده اما بالقوه مرتبط تماس گرفتیم تا آنها را به دست آوریم.
از 493 رکوردی که از بانک‌های اطلاعاتی به عنوان نتیجه جست‌وجو (به استثنای موارد تکراری) شناسایی کردیم، 70 چکیده/عنوان را جزو مطالعات بالقوه مرتبط قرار دادیم. بررسی مستقل این 70 عنوان و چکیده، 29 مطالعه بالقوه مرتبط را شناسایی کرد. از 29 مطالعه بالقوه مرتبط، یک مطالعه معیارهای ورود را داشت. این مطالعه، یک RCT بود که به مقایسه شرکت‌کنندگان تحت RSI و لوله‌گذاری درون نای در زمینه جراحی الکتیو با بی‌هوشی عمومی پرداخت. چهل شرکت‌کننده انتخاب شدند، که از میان آنان 20 نفر تحت فشار کریکوئید و 20 نفر نیز تحت فشار کریکوئید شبیهسازی شده قرار گرفتند. پیامدهای اصلی گزارششده عبارت بودند از فشار شریانی سیستولیک و ضربان قلب پس از لارنگوسکوپی و لوله‌گذاری درون نای. این پیامدها را برای اهداف این مرور سیستماتیک، مناسب و مرتبط ندانستیم. این جست‌وجو همچنین یک مطالعه را شناسایی کرد که به طور بالقوه می‌توانست در به‌روزرسانی آینده مرور سیستماتیک گنجانده شود، اما در زمان جست‌وجو فقط یک پروپوزال برای کارآزمایی موجود بود و در این زمان هیچ پیامد گزارش شده‌ای نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.