در کل تعداد چهار مطالعه را با 296 شرکت‌کننده وارد کردیم.

سه مطالعه با 206 شرکت‌کننده کوئتیاپین (quetiapine)، یک آنتی‌سایکوتیک آتیپکال (نسل دوم) را با دارونما (placebo) مقایسه کردند. یک مطالعه از طراحی متقاطع (cross-over) و دو مطالعه از طراحی گروه موازی (parallel-group) استفاده کردند. طول دوره مطالعه هشت یا 12 هفته بود. کوئتیاپین در تمام مطالعات با دوز قبل از خواب میان 50 و 300 میلی‌گرم/روز استفاده شد. همه مطالعات دارای یک یا چند منبع سوگیری عمده بالقوه بودند که آنها را در کل در معرض خطر متوسط سوگیری ارزیابی کردیم. پیامدهای اولیه در این مرور عبارت بودند از تسکین درد به میزان 50% یا بیشتر که توسط شرکت‌کننده گزارش شد، برداشت کلی بیمار از تغییر (PGIC) در حد بهبودی زیاد یا بسیار زیاد، خروج از درمان به دلیل بروز عوارض جانبی (تحمل‌پذیری) و بروز عوارض جانبی جدی (بی‌خطری (safety)).

شواهد دسته دوم نشان داد که کوئتیاپین از نظر آماری نسبت به دارونما در تعداد شرکت‌کنندگان با کاهش درد به میزان 50% یا بیشتر برتری نداشت (شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ مطالعه‌ای داده‌های مربوط به PGIC را گزارش نکرد. نسبت بیشتری از شرکت‌کنندگانی که کوئتیاپین مصرف کردند، کاهش درد را 30% یا بیشتر گزارش کردند (تفاوت خطر (risk difference; RD): 0.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.00 تا 0.23؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان جهت حصول یک مزیت بیشتر (number needed to treat for an additional benefit; NNTB): 8؛ 95% CI؛ 5 تا 100) (شواهد با کیفیت بسیار پائین). نسبت بیشتری از شرکت‌کنندگانی که کوئتیاپین مصرف کردند، بهبودی مرتبط را از نظر بالینی در کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مقایسه با دارونما گزارش کردند (RD: 0.18؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.31؛ NNTB: 5؛ 95% CI؛ 3 تا 20) (شواهد با کیفیت بسیار پائین). کوئتیاپین از نظر آماری در کاهش مشکلات خواب (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.67-؛ 95% CI؛ 1.10- تا 0.23-)، افسردگی (SMD: -0.39؛ 95% CI؛ 0.74- تا 0.04-) و اضطراب (SMD: -0.40؛ 95% CI؛ 0.69- تا 0.11-) برتر از دارونما بود (شواهد با کیفیت بسیار پائین). کوئتیاپین از نظر آماری در کاهش خطر خروج از مطالعه به دلیل فقدان اثربخشی برتر از دارونما ظاهر شد (RD: -0.14؛ 95% CI؛ 0.23- تا 0.05-) (شواهد با کیفیت بسیار پائین). تفاوتی با اهمیت آماری میان کوئتیاپین و دارونما از لحاظ نسبت شرکت‌کنندگانی که به دلیل عوارض جانبی از مطالعه خارج شدند (تحمل‌پذیری) (شواهد با کیفیت بسیار پائین)، از لحاظ فراوانی عوارض جانبی جدی (بی‌خطری) (شواهد با کیفیت بسیار پائین) و نسبت شرکت‌کنندگانی که سرگیجه و خواب‌آلودگی را به عنوان یک عارضه جانبی گزارش کردند (شواهد با کیفیت بسیار پائین)، وجود نداشت. در تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان گروه کوئتیاپین افزایش وزن قابل‌توجهی مشاهده شد (RD: 0.08؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.15؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان جهت حصول یک آسیب بیشتر (number needed to treat for an additional harm; NNTH): 12؛ 95% CI؛ 6 تا 50) (شواهد با کیفیت بسیار پائین). به دلیل محدودیت‌های طراحی مطالعه، غیر مستقیم بودن (بیماران مبتلا به بیماری‌های عمده پزشکی و اختلالات روانی حذف شدند) و عدم دقت (کمتر از 400 بیمار آنالیز شدند)، کیفیت شواهد را با سه سطح کاهش به رتبه بسیار پائین تنزل دادیم.

یک مطالعه طراحی موازی با 90 شرکت‌کننده، کوئتیاپین (50 تا 300 میلی‌گرم/روز قابل انعطاف هنگام خواب) را با آمی‌تریپتیلین (amitriptyline) (10 تا 75 میلی‌گرم/روز انعطاف‌پذیر هنگام خواب) مقایسه کرد. این مطالعه دارای سه خطر عمده سوگیری بود و آن را به‌طور کلی در معرض خطر متوسط سوگیری قرار دادیم. به دلیل غیر مستقیم بودن (بیماران مبتلا به بیماری‌های عمده پزشکی و اختلالات روانی حذف شدند) و عدم دقت (کمتر از 400 بیمار آنالیز شدند)، کیفیت شواهد را با دو سطح کاهش به رتبه پائین تنزل دادیم. شواهد دسته سوم نشان داد که هیچ تفاوتی با اهمیت آماری میان دو دارو وجود ندارد. بین هر دو دارو از نظر کاهش میانگین نمرات درد، خستگی، مشکلات خواب، افسردگی، اضطراب و محدودیت‌های کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و نسبت شرکت‌کنندگانی که سرگیجه، خواب‌آلودگی و افزایش وزن را به‌عنوان عارضه جانبی گزارش کردند، تفاوتی با اهمیت آماری وجود نداشت (شواهد با کیفیت پائین). در مقایسه با آمی‌تریپتیلین، شرکت‌کنندگان بیشتری به دلیل عوارض جانبی مطالعه را ترک کردند (شواهد با کیفیت پائین). بروز عارضه جانبی جدی گزارش نشد (شواهد با کیفیت پائین).

هیچ مطالعه‌ای را مرتبط با دیگر آنتی‌سایکوتیک‌ها به جز کوئتیاپین برای درمان فیبرومیالژی پیدا نکردیم.