سوال مطالعه مروری
برای یافتن مطالعات از افراد مبتلا به نوروبلاستوما پُر-خطر جست‌وجو کردیم که شیمی‌درمانی (که سلولهای بنیادی را از بین می‌برد) با دوز بالا و سپس پیوند سلولهای بنیادی خون‌ساز اتولوگ (از همان فرد) (پیش-سازهای سلولهای خونی) (برای نجات و جایگزینی سلولهای بنیادی کشته‌شده) را دریافت کردند. شواهد مربوط به تاثیر ایمونوتراپی حاوی آنتی‌بادی ضد-GD2 را در مقایسه با درمان استاندارد در چنین افرادی بر بقای کلی، مرگ‌ومیر ناشی از درمان، بقای بدون پیشرفت بیماری، بقای بدون بروز رویداد، سمیّت زودرس، سمیّت دیررس غیر-خونی، و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت آنها بررسی کردیم.
پیشینه
نوروبلاستوما شکل نادری از سرطان است که عمدتا کودکان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. بیماری پُر-خطر با متاستاز در زمان تشخیص بیماری و دیگر ویژگی‌های تومور اولیه مشخص می‌شود که منجر به افزایش خطر برای یک پیامد ضعیف می‌شود. آنتی‌ژن کربوهیدرات GD2 در سطح سلولی سلولهای تومور نوروبلاستوما بیان شده و بنابراین یک هدف امیدوارکننده برای ایمونوتراپی حاوی آنتی‌بادی ضد-GD2 است.
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا 20 سپتامبر 2018 به‌روز است. یک کارآزمایی تصادفی شده (نوعی مطالعه که در آن شرکت‌کنندگان با استفاده از روش تصادفی به یکی از دو یا چند گروه درمانی اختصاص داده می‌شوند) تکی را با 113 فرد اختصاص داده شده به ایمونوتراپی شامل ایزوترتینوئین، فاکتور محرک کولونی گرانولوسیت-ماکروفاژ (GM-CSF)، اینترلوکین-2، و ch14.18، یک نوع متمایز از آنتی‌بادی ضد-GD2 که به نام دینوتوکسیماب (dinutuximab) نیز شناخته می‌شود، وارد کردیم. 113 بیمار دیگر برای دریافت درمان استاندارد شامل ایزوترتینوئین اختصاص داده شدند.
نتایج کلیدی
نتایج در مورد بقای کلی و بقای بدون بروز رویداد، گروه ایمونوتراپی حاوی دینوتوکسیماب را مورد حمایت قرار داد. دیگر پیامدها از جمله پیامدهای مربوط به عوارض جانبی به اندازه کافی گزارش نشدند؛ قبل از اینکه بتوان نتیجه‌گیری قطعی در مورد این پیامدها انجام داد، انجام تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد را در سطح متوسط ارزیابی کردیم.
پایه شواهد از ایمونوتراپی حاوی دینوتوکسیماب در مقایسه با درمان استاندارد در زمینه بقای کلی و بقای بدون بروز رویداد در افراد مبتلا به نوروبلاستوما پُر-خطر که از قبل با HSCT اتولوگ درمان شدند، حمایت می‌کند. داده‌های تصادفی‌سازی‌شده در مورد عوارض جانبی وجود ندارند، بنابراین پیش از نتیجه‌گیری قطعی در مورد این پیامد، انجام تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
نوروبلاستوما (neuroblastoma) یک بیماری بدخیم نادر است که عمدتا کودکان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تومورها عموما در بافت مدولاری آدرنال ایجاد شده، و توده شکمی شایع‌ترین تظاهر آن است. بیماری پُر-خطر با متاستاز و دیگر ویژگی‌های تومور اولیه مشخص می‌شود که منجر به افزایش خطر برای وقوع یک پیامد نامطلوب می‌شود. آنتی‌ژن کربوهیدرات GD2 در سطح سلولی سلولهای تومور نوروبلاستوما بیان شده و بنابراین یک هدف امیدوارکننده برای ایمونوتراپی حاوی آنتی‌بادی ضد-GD2 است.
ارزیابی اثربخشی درمان تثبیت ایمونوتراپی حاوی آنتی‌بادی ضد-GD2 پس از شیمی‌درمانی با دوز بالا (high-dose chemotherapy; HDCT) و پیوند سلولهای بنیادی خون‌ساز (haematopoietic stem cell transplantation; HSCT) اتولوگ در مقایسه با درمان استاندارد پس از HDCT و HSCT اتولوگ در افراد مبتلا به نوروبلاستوما پُر-خطر. پیامدهای اولیه، بقای کلی و مورتالیتی مرتبط با درمان بودند. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از بقای بدون پیشرفت بیماری (progression-free survival)، بقای بدون بروز رویداد (event-free survival)، سمیّت زودرس (early toxicity)، سمیّت دیررس (late toxicity) غیر-خونی، و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی CENTRAL (2018، شماره 9)، MEDLINE (PubMed)، و Embase (Ovid) را در 20 سپتامبر 2018 جست‌وجو کردیم. در 28 اکتبر 2018، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوهای بیشتر شامل فهرست منابع مطالعات مروری اخیر و مقالات مرتبط هم‌چنین تماس با کارشناسان در این زمینه بودند. هیچ محدودیتی در سال انتشار یا زبان نگارش مقاله وجود نداشت.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده برای ارزیابی ایمونوتراپی حاوی آنتی‌بادی ضد-GD2 پس از HDCT و HSCT اتولوگ در افراد مبتلا به نوروبلاستوما پُر-خطر.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب کرده، داده‌های مرتبط با مطالعه و ویژگی‌های شرکت‌کننده را خلاصه کرده، خطر سوگیری (bias) را بررسی و قطعیت شواهد را با استفاده از رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردند. هر گونه اختلافی با بحث و گفت‌وگو حل شد، و داوری شخص ثالث غیر-ضروری بود. آنالیزها را بر اساس دستورالعمل‌های کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات انجام دادیم. برای قضاوت در مورد کیفیت شواهد، از پنج حیطه GRADE، یعنی محدودیت‌های مطالعه، سازگاری تاثیر مداخله، عدم-دقت، غیر-مستقیم بودن، و سوگیری انتشار استفاده کردیم.
یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را شناسایی کردیم که شامل 226 بیمار مبتلا به نوروبلاستوما پُر-خطر بود که پیش از این با HSCT اتولوگ درمان شدند. این مطالعه 113 شرکت‌کننده را به صورت تصادفی برای دریافت ایمونوتراپی شامل ایزوترتینوئین (isotretinoin)، فاکتور محرک کولونی گرانولوسیت-ماکروفاژ (granulocyte-macrophage colony-stimulating factor; GM-CSF)، اینترلوکین-2، و ch14.18، یک نوع آنتی‌بادی ضد-GD2 که تحت عنوان دینوتوکسیماب (dinutuximab) نیز شناخته می‌شود، اختصاص داد. از سوی دیگر، 113 شرکت‌کننده دیگر را برای دریافت درمان استاندارد شامل ایزوترتینوئین تصادفی‌سازی کرد.
نتایج در مورد بقای کلی، گروه ایمونوتراپی حاوی دینوتوکسیماب را ترجیح داد (نسبت خطر (HR): 0.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.31 تا 0.80؛ P = 0.004). نتایج در مورد بقای بدون بروز رویداد نیز در گروه ایمونوتراپی حاوی دینوتوکسیماب بهتر بود (HR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.92؛ P = 0.020). داده‌های تصادفی‌سازی شده در مورد عوارض جانبی به‌طور جداگانه گزارش نشدند. این مطالعه بقای بدون پیشرفت بیماری، سمیّت دیررس غیر-خونی، و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را به عنوان نقاط پایانی جداگانه گزارش نکرد. کیفیت این شواهد را در سطح متوسط درجه‌بندی کردیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.