ما 39 مطالعه را انتخاب کردیم که 3520 شرکت‌کننده را تصادفی‌سازی کردند؛ تعداد شرکت‌کنندگان آنالیز شده بر اساس پیامد و نقاط زمانی پیگیری متغیر بودند. مطالعات بر اساس 14 مقایسه جداگانه تقسیم‌بندی شدند ولی انجام متاآنالیز (meta-analysis) فقط در سه گروه امکان‌پذیر بود.

شواهدی را با کیفیت پائین یافتیم که آمی‌فوستین (amifostine)، در مقایسه با دارونما یا کنترل عدم-درمان، ممکن است خطر زروستومیای متوسط تا شدید (درجه 2 یا بالاتر در مقیاس 0 تا 4) را در پایان پرتودرمانی (خطر نسبی (RR): 0.35؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.67؛ 0.001 = P؛ 3 مطالعه؛ 119 شرکت‌کننده)، و تا سه ماه پس از پرتودرمانی (RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.48 تا 0.92؛ 0.01 = P؛ 5 مطالعه؛ 687 شرکت‌کننده) کاهش دهد، اما شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهد این تاثیر تا 12 ماه پس از پرتودرمانی پایدار باقی بماند (RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.40 تا 1.23؛ 0.21 = P؛ 7 مطالعه؛ 682 شرکت‌کننده). شواهدی را با کیفیت بسیار پائین یافتیم که آمی‌فوستین، نرخ ترشح غیر-تحریکی بزاق را تا 12 ماه پس از پرتودرمانی، هر دو بر اساس میلی‌گرم بزاق در عرض 5 دقیقه (تفاوت میانگین (MD): 0.32؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.55؛ 0.006 = P؛ 1 مطالعه؛ 27 شرکت‌کننده)، و بروز تولید بیش از 0.1 گرم بزاق را در عرض 5 دقیقه (RR: 1.45؛ 95% CI؛ 1.13 تا 1.86؛ 0.004 = P؛ 1 مطالعه؛ 175 شرکت‌کننده) افزایش داد. با این حال، هنگام نرخ بزاق تحریک شده، شواهد کافی مبنی بر وجود تفاوت وجود نداشت. شواهد کافی (با کیفیت بسیار پائین) وجود نداشت که نشان دهد آمی‌فوستین، اثرات درمان سرطان را از نظر معیارهای بقا به خطر می‌اندازد. شواهدی با کیفیت بسیار پائین در مورد منفعت اندک آمی‌فوستین از نظر کیفیت زندگی (مقیاس 10-نقطه‌ای) در 12 ماه پس از پرتودرمانی وجود داشت (MD: 0.70؛ 95% CI؛ 0.20 تا 1.20؛ 0.006 = P؛ 1 مطالعه؛ 180 شرکت‌کننده)، اما شواهد کافی در پایان و تا سه ماه پس از پرتودرمانی به دست نیامد. مطالعه دیگر، شواهدی را از تفاوت در 6، 12، 18 و 24 ماه پس از پرتودرمانی نشان نداد. شواهدی با کیفیت پائین وجود داشت که آمی‌فوستین با افزایش در موارد زیر مرتبط است: استفراغ (RR: 4.90؛ 95% CI؛ 2.87 تا 8.38؛ P < 0.00001؛ 5 مطالعه؛ 601 شرکت‌کننده)؛ هیپوتانسیون (RR: 9.20؛ 95% CI؛ 2.84 تا 29.83؛ 0.0002 = P؛ 3 مطالعه؛ 376 شرکت‌کننده)؛ حالت تهوع (RR: 2.60؛ 95% CI؛ 1.81 تا 3.74؛ P < 0.00001؛ 4 مطالعه؛ 556 شرکت‌کننده)؛ و پاسخ آلرژیک (RR: 7.51؛ 95% CI؛ 1.40 تا 40.39؛ 0.02 = P؛ 3 مطالعه؛ 524 شرکت‌کننده).

برای اینکه مشخص کنیم پیلوکارپین (pilocarpine) نسبت به کنترل دارونما یا عدم-درمان برای پیامدهای زیر بهتر است یا بدتر، شواهد کافی را در دست نداشتیم (که کیفیت بسیار پائینی داشتند): زروستومیا، نرخ ترشح بزاق، بقا، و کیفیت زندگی. برخی از شواهد با کیفیت پائین وجود داشت که پیلوکارپین با افزایش تعریق مرتبط است (RR: 2.98؛ 95% CI؛ 1.43 تا 6.22؛ 0.004 = P؛ 5 مطالعه؛ 389 شرکت‌کننده).

برای تعیین اینکه پالفرمین (palifermin) بهتر از دارونما عمل می‌کند یا بدتر، شواهد کافی را در اختیار نداشتیم: زروستومیا (کیفیت پائین)؛ بقا (کیفیت متوسط)؛ و هرگونه عوارض جانبی.

همچنین شواهد کافی برای تعیین اثرات مداخلات زیر به دست نیامد: بی‌پریدن (biperiden) به‌همراه پیلوکارپین، داروهای چینی، بتانکول (bethanechol)، بزاق مصنوعی، سلنیوم، دهان‌شویه ضد-عفونی‌کننده، لوسیون ضد-میکروب، پولاپریزینک (polaprezinc)، مایع شست‌وشوی آزولن (azulene rinse)، و ونالوت دپوت (Venalot Depot) (ترکیب کومارین و تروکسروتین).