چرا افراد پس از جراحی دچار تهوع و استفراغ می‌شوند؟
احساس بیماری (حالت تهوع) یا بیمار شدن (استفراغ) یک تاثیر ناخواسته شایع بیهوشی عمومی است - دارویی که باعث می‌شود افراد بیهوش و غیر-پاسخگو شوند تا حین جراحی جابه‌جا نشده یا احساس درد نکنند.
بیشترین اثرات ناخواسته بیهوشی عمومی، از جمله تهوع یا استفراغ، بلافاصله اتفاق افتاده و پس از چند ساعت متوقف می‌شوند، اگرچه برخی از افراد ممکن است تا یک روز بعد از جراحی هم احساس تهوع داشته باشند. اگر تهوع و استفراغ در بیماران ادامه پیدا کند، ممکن است مجبور شوند بیش از حد انتظار در بیمارستان بمانند و احتمالا دچار اثرات یا عوارض ناخواسته دیگری نیز خواهند شد.
زنان، همچنین افرادی که از داروهای مسکّن اوپیوئیدی استفاده می‌کنند، کسانی که مبتلا به بیماری حرکت (motion sickness) هستند، و همچنین کسانی که پس از جراحی‌های قبلی خود نیز حالت تهوع داشته‌اند، بیشتر احتمال دارد که پس از جراحی با تهوع دست‌وپنجه نرم کنند.
نقش داروها در پیشگیری از وقوع تهوع و استفراغ
برای پیشگیری از وقوع تهوع و استفراغ، داروهایی به نام ضد-استفراغ برای بیماران تجویز می‌شوند. این داروها ممکن است قبل یا در طول بیهوشی داده شوند.
داروهای ضد-استفراغ بر اساس عملکرد آنها در شش کلاس اصلی دسته‌بندی می‌شوند. ترکیب داروها از کلاس‌های مختلف دارویی، بعضی اوقات باعث بهتر شدن کارآیی آنها می‌شود.
چرا ما این مرور کاکرین را انجام دادیم؟
ما می‌خواستیم دریابیم که کدام داروها برای پیشگیری از وقوع تهوع و استفراغ پس از جراحی بهترین اثربخشی را داشته و کمترین عوارض ناخواسته را ایجاد می‌کنند. برخی از اثرات ناخواسته داروهای ضد-استفراغ شامل سردرد، یبوست، اختلالات حرکتی مانند لرزش، خواب‌آلودگی، ضربان قلب نامنظم، و عفونت زخم است.
ما چه کاری را انجام دادیم؟
ما به دنبال مطالعاتی بودیم که به بررسی تجویز داروهای ضد-استفراغ در بزرگسالان تحت بیهوشی عمومی برای پیشگیری از وقوع تهوع و استفراغ پس از آن پرداختند.
برای یافتن مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای جستوجو کردیم، که در آنها درمان‌ها به‌طور تصادفی به بیماران اختصاص یافتند. این نوع مطالعه معمولا معتبرترین شواهد را در مورد تأثیرات یک درمان ارائه می‌دهد.
تاریخ جستوجو
شواهدی را وارد کردیم که تا نوامبر 2017 منتشر شدند؛ در اپریل 2020، 39 مطالعه دیگر را پیدا کردیم، که هنوز در تجزیهوتحلیل گنجانده نشده‌اند.
آنچه ما یافتیم
ما 585 مطالعه را با حضور 97,516 بیمار پیدا کردیم که قبل یا حین بیهوشی عمومی به آنها داروهای ضد-استفراغ داده شد. افرادی که در این مطالعات شرکت کردند، بیشتر احتمال داشت که پس از بیهوشی دچار تهوع و استفراغ شوند، زیرا 83% آنها زن بوده و 88% از داروهای مسکّن اوپیوئیدی استفاده کردند. اغلب مطالعات در آسیا، اروپا، و آمریکای شمالی انجام شدند.
این مطالعات تعداد افرادی را که طی 24 ساعت اول پس از جراحی تهوع یا استفراغ داشته یا تعداد موارد اثرات ناخواسته گزارش شده، یا هر دو این پیامدها، را ارزیابی کردند. در اکثر مطالعات، داروها (به تنهایی یا به صورت ترکیبی) با درمان ساختگی (دارونما (placebo)) مقایسه شدند.
تمامی داروهای ضد-استفراغ را با استفاده از یک روش ریاضی به نام متاآنالیز شبکه‌ای (network meta-analysis)، با یکدیگر مقايسه کردیم.
نتایج اصلی ما چه بودند و این نتایج تا چه اندازه قابل اعتماد هستند؟
در مقایسه با درمان دارونما، 10 دارو از 28 داروی تکی و 29 مورد از 36 ترکیب دارویی، مانع از وقوع تهوع و استفراغ در افراد طی 24 ساعت اول پس از جراحی (282 مطالعه) شد. ترکیبات داروهای ضد-استفراغ معمولا بهتر از داروهای تکی است که به تنهایی تجویز می‌شوند. با این حال، آپریپیتانت (aprepitant)، کاسوپیتانت (casopitant) و فوساپرپیتانت (fosaprepitant) به اندازه اکثر ترکیبات ضد-استفراغ عمل می‌کنند. داروی تکی که در رتبه‌بندی همه داروها بهترین عملکرد را داشت فوساپرپیتانت بود و به دنبال آن کاسوپیتانت، آپریپیتانت، راموسترون (ramosetron)، گرانیسترون (granisetron)، دگزامتازون (dexamethasone)، تروپیسترون (tropisetron)، اوندانسترون (ondansetron)، دولاسترون (dolasetron)، و دروپریدول (droperidol) قرار گرفتند.
ما اطمینان داریم که آپریپیتانت، راموسترون، گرانیسترون، دگزامتازون و اوندانسترون از تهوع و استفراغ افراد پیشگیری می‌کنند. ما نسبت به عملکرد فوساپرپیتانت و دروپریدول اطمینان متوسطی داریم، اما با در دسترس بودن شواهد بیشتر این یافته ممکن است تغییر کند. ما در مورد چگونگی عملکرد کاسوپیتانت، تروپیسترون و دولاسترون مطمئن نیستیم.
برخی از مطالعات اثرات ناخواسته جدی، و تهدید کننده حیات را بررسی نکردند. ما مطمئن نیستیم که چند مورد از این اثرات هنگام مصرف داروی ضد-استفراغ گزارش شده و اینکه تأثیرات ناخواسته جدی و تهدید کننده حیات با نرخ مشابهی رخ می‌دهند یا خیر یا در مقایسه با دارونما کاهش می‌یابند یا خیر (28 مطالعه).
از میان بهترین داروهایی که دارای شواهد معتبری برای پیشگیری از بروز تهوع و استفراغ هستند، گرانیسترون و اوندانسترون احتمالا تفاوتی اندک تا عدم تفاوت در وقوع اثرات ناخواسته در مقایسه با دارونما ایجاد کردند، در حالی که دگزامتازون و دروپریدول ممکن است اثرات ناخواسته کمتری نسبت به دارونما ایجاد کنند. ما در مورد اثرات ناخواسته با آپریپیتانت و راموسترون اطمینان نداریم (61 مطالعه). ما هیچ مطالعه‌ای را در مورد اثرات ناخواسته فوساپرپیتانت پیدا نکردیم.
اعتماد ما در مورد اثرات ناخواسته سایر داروهای ضد-استفراغ کمتر است، زیرا در این باره شواهد قابل اعتماد اندکی را پیدا کردیم. نتایج ما برای عوارض ناخواسته، ممکن است با در دسترس قرار گرفتن شواهد بیشتر تغییر کنند.
نتیجه‌گیری‌ها
برای افرادی که در معرض خطر بیشتری هستند، دریافتیم که برخی از داروهای ضد-استفراغ برای پیشگیری از وقوع تهوع و استفراغ پس از بیهوشی عمومی عملکرد خوبی دارند. بهترین داروهای ضد-استفراغ با شواهد قابل اعتماد، آپریپیتانت، راموسترون، گرانیسترون، دگزامتازون، و اوندانسترون، و به دنبال آنها فوساپرپیتانت و دروپریدول بودند.
با این حال، شواهد قابل اعتماد کافی را در مورد اثرات ناخواسته احتمالی این داروها برای رتبه‌بندی قابل اعتماد آنها بر اساس میزان تحمل‌شان پیدا نکردیم.
ما شواهدی را با قطعیت بالا یافتیم که در مقایسه با دارونما، پنج داروی تکی (آپریپیتانت، راموسترون، گرانیسترون، دگزامتازون، و اوندانسترون) استفراغ را کاهش می‌دهند، و شواهدی با قطعیت متوسط نشان دادند که احتمال دارد دو داروی تکی دیگر (فوساپرپیتانت و دروپرویدول) استفراغ را کاهش دهند. چهار مورد از شش کلاس دارویی (آنتاگونیست گیرنده 5-HT₃، آنتاگونیست گیرنده D₂، آنتاگونیست گیرنده NK₁، و کورتیکواستروئیدها) با حداقل یک دارو با مزایای مهم برای پیشگیری از استفراغ نشان داده شدند. ترکیبات دارویی عموما در پیشگیری از استفراغ موثرتر از داروهای تکی بودند. آنتاگونیست‌های گیرنده NK₁ موثرترین کلاس دارویی بودند و اثربخشی قابل مقایسه با اکثر ترکیبات دارویی داشتند. آنتاگونیست‌های گیرنده 5-HT₃ بهترین گروه دارویی مورد مطالعه بودند. برای اکثر داروهای تکی مورد نظر مستقیم، فقط شواهدی را با قطعیت بسیار پائین تا پائین برای پیامدهای ایمنی مانند بروز SAE، وقوع هر نوعی از AE، و عوارض جانبی مخصوص کلاس دارویی پیدا کردیم.
مصرف دوزهای توصیه شده و بالای گرانیسترون، دگزامتازون، اندانسترون و دروپریدول نسبت به دوزهای پائین آنها برای پیشگیری از استفراغ موثرتر بودند. به دلیل تعداد محدود مطالعات، وابستگی به دوز از عوارض جانبی به ندرت دیده شد، به جز برای تاثیر آرام‌بخشی دوزهای توصیه شده و بالای اندانسترون.
نتایج این مرور عمدتا برای بیمارانی قابل استفاده است که در معرض خطر بالاتر تهوع و استفراغ قرار دارند (یعنی زنان سالم که تحت بیهوشی استنشاق قرار می‌گیرند و اوپیوئیدها را حول‌وحوش زمان جراحی دریافت می‌کنند). کیفیت کلی مطالعه محدود بود، اما ارزیابی قطعیت از برآوردهای اثر این محدودیت را در نظر می‌گیرد. انجام هیچ مطالعه اثربخشی دیگری مورد نیاز نیست زیرا شواهدی با قطعیت متوسط تا بالا برای هفت داروی تکی با مزایای مرتبط برای پیشگیری از استفراغ وجود دارد. با این حال، برای بررسی عوارض جانبی بالقوه این داروها و بررسی جمعیت بیماران با خطر بالاتر (به عنوان مثال افراد مبتلا به دیابت و بیماری قلبی)، انجام مطالعات بیشتر لازم است.
تهوع و استفراغ پس از جراحی (postoperative nausea and vomiting; PONV) یک عارضه جانبی شایع بیهوشی و جراحی است. تا 80% بیماران ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند. این پیامدها یکی از دلایل عمده نارضایتی بیمار است و ممکن است به افزایش مدت اقامت در بیمارستان و هزینه‌های بیشتر مراقبت، همراه با عوارض شدیدتر منجر شود. بسیاری از داروهای ضد-استفراغ برای پروفیلاکسی این وضعیت موجود است. آنها مکانیسم‌های مختلفی برای عملکرد و عوارض جانبی دارند، اما هنوز در مورد اینکه کدام داروها با کمترین عوارض جانبی بیشترین اثربخشی را نشان می‌دهند، تردید وجود دارد.
• مقایسه اثربخشی و ایمنی مداخلات مختلف دارویی پروفیلاکتیک (داروهای ضد-استفراغ) در برابر عدم درمان، دارونما (placebo)، یا در برابر یکدیگر (به عنوان پروفیلاکسی تک-دارویی یا ترکیبی) برای پیشگیری از حالت تهوع و استفراغ پس از جراحی در بزرگسالانی که تحت هر نوع جراحی با بیهوشی عمومی قرار می‌گیرند
• ایجاد رتبه‌بندی مفید بالینی از داروهای ضد-استفراغ (پروفیلاکسی تک-دارویی و ترکیبی) بر اساس کارآیی و ایمنی
• شناسایی بهترین دوز یا محدوده دوز داروهای ضد-استفراغ از نظر اثربخشی و ایمنی
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین؛ MEDLINE؛ Embase؛ Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL)؛ ClinicalTrials.gov، پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP) و فهرست منابع مرورهای سیستماتیک مرتبط را جستوجو کردیم. اولین جستوجو در نوامبر 2017 انجام و در اپریل 2020 به‌روز شد. در به روزرسانی جستوجو، 39 مطالعه واجد شرایط یافت شد که در تجزیهوتحلیل گنجانده نشدند (در انتظار طبقه‌بندی).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که به مقایسه اثربخشی یا عوارض جانبی داروهای ضد-استفراغ تکی با هر دوز یا به صورت ترکیبی در برابر یکدیگر یا در مقابل کنترل غیر-فعال در بزرگسالانی پرداختند که تحت جراحی با بیهوشی عمومی قرار گرفتند. تمام داروهای ضد-استفراغ متعلق به یکی از کلاس‌های زیر بودند: آنتاگونیست‌های گیرنده 5-HT₃، آنتاگونیست‌های گیرنده D₂، آنتاگونیست‌های گیرنده NK₁، کورتیکواستروئیدها، آنتی‌هیستامین‌ها، و آنتی‌کولینرژیک‌ها. هیچ محدودیتی از نظر زبان مطالعه اعمال نشد. مطالعاتی که فقط به صورت چکیده بودند، از مطالعه حذف شدند.
یک تیم از 11 نویسنده به‌طور مستقل کارآزمایی‌ها را برای ورود و خطر سوگیری (bias) ارزیابی کرده و در نهایت داده‌ها را استخراج کردند. ما متاآنالیزهای جفتی را برای داروهای مورد نظر مستقیم (آمیسولپراید (amisulpride)، آپریپتانت (aprepitant)، کاسوپیتانت (casopitant)، دگزامتازون (dexamethasone)، دیمن‌هیدرینات (dimenhydrinate)، دولاسترون (dolasetron)، دروپریدول (droperidol)، فوساپرپیتانت (fosaprepitant)، گرانیسترون (granisetron)، هالوپریدول (haloperidol)، مکلیزین (meclizine)، متیل‌پردنیزولون (methylprednisolone)، متوکلوپرامید (metoclopramide)، اوندانسترون (ondansetron)، پالونوسترون (palonosetron)، پرفنازین (perphenazine)، پرومتازین (promethazine)، راموسترون (ramosetron)، رولاپیتانت (rolapitant)، اسکوپولامین (scopolamine)، و تروپیسترون (tropisetron)، در مقایسه با دارونما (کنترل غیر-فعال)، انجام دادیم. ما متاآنالیزهای شبکه‌ای (network meta-analyses; NMAs) را برای تخمین تأثیرات نسبی و رتبه‌بندی (با دارونما به عنوان مرجع) همه داروهای تکی موجود و ترکیبی از آنها انجام دادیم. پیامدهای اولیه، استفراغ طی 24 ساعت پس از جراحی، عوارض جانبی جدی (serious adverse events; SAEs)، و هرگونه عارضه جانبی (adverse event; AE) بودند. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از عوارض جانبی خاص کلاس دارویی (مانند سردرد)، مورتالیتی، استفراغ زودرس و دیررس، حالت تهوع، و پاسخ درمانی کامل. متاآنالیز شبکه‌ای زیرگروه را با دوز داروها به عنوان متغیر تعدیل کننده با استفاده از دامنه‌های دوز بر اساس توصیه‌های اجماع قبلی انجام دادیم. قطعیت شواهد اثرات درمانی NMA را برای همه پیامدهای اولیه و عوارض جانبی خاص دارو، طبق درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) (CINeMA, Confidence in Network Meta-Analysis) به دست آوردیم. ارزیابی GRADE را به مقایسه مستقیم داروهای تکی با دارونما محدود کردیم.
ما 585 مطالعه (97,516 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده) را انتخاب کردیم. اکثر این مطالعات کوچک بودند (میانه حجم نمونه: 100)؛ آنها بین سال‌های 1965 و 2017 منتشر شده و در درجه اول در آسیا (51%)، اروپا (25%) و آمریکای شمالی (16%) انجام شدند. میانگین سنی کل جمعیت 42 سال گزارش شد. بیشتر شرکت‌کنندگان زن بودند (83%)، دارای وضعیت I و II جسمانی انجمن متخصصان بیهوشی آمریکا (70%) بودند، حول‌وحوش زمان جراحی اوپیوئید دریافت کردند (88%)، و تحت جراحی زنان و زایمان (32%) یا دستگاه گوارش (19%) تحت بیهوشی عمومی با استفاده از داروهای بیهوشی فرار (88%) قرار گرفتند.
در این مرور، 44 داروی تکی و 51 ترکیب دارویی مقایسه شدند. بیشتر مطالعات فقط داروهای تکی (72%) را بررسی کرده و شامل بازوی کنترل غیر-فعال (66%) بودند. سه داروی تکی که بیش از همه در این مرور بررسی شدند، اوندانسترون (246 مطالعه)، دگزامتازون (120 مطالعه)، و دروپریدول (97 مطالعه) بودند.
تقریبا همه مطالعات (89%) حداقل یک پیامد اثربخشی مرتبط را گزارش کردند. با این حال، فقط 56% مطالعات حداقل یک پیامد ایمنی مرتبط را گزارش کردند.
در مجموع، 157 مطالعه (27%) با خطر کلی پائین سوگیری، 101 مطالعه (17%) با خطر کلی بالای سوگیری، و 327 مطالعه (56%) با خطر کلی نامشخص سوگیری ارزیابی شدند.
استفراغ طی 24 ساعت پس از جراحی
اثرات نسبی برگرفته از NMA برای استفراغ طی 24 ساعت پس از جراحی (282 RCT؛ 50,812 شرکت‌کننده، 28 داروی تکی، و 36 ترکیب دارویی) نشان می‌دهد که 29 مورد از 36 ترکیب دارویی و 10 مورد از 28 داروی تکی در مقایسه با دارونما از نظر بالینی یک مزیت مهم دارند (یعنی حد بالایی 95% فاصله اطمینان (CI) کمتر از خطر نسبی (RR) برابر با 0.8). ترکیبات دارویی به‌طور کلی در پیشگیری از استفراغ موثرتر از داروهای تکی بودند. با این حال، آنتاگونیست‌های گیرنده NK₁ تکی اثرات درمانی مشابهی را با بسیاری از ترکیبات دارویی نشان دادند. شواهدی با اطمینان بالا نشان می‌دهد که داروهای تکی زیر استفراغ را کاهش می‌دهند (با توجه به کاهش اثر): آپریپیتانت (RR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.38، شواهد با قطعیت بالا، رتبه 3/28 از داروهای تکی)؛ راموسترون (RR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.59، شواهد با قطعیت بالا، رتبه 5/28)؛ گرانیسترون (RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.54، شواهد با قطعیت بالا، رتبه 6/28)؛ دگزامتازون (RR: 0.51؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.57، شواهد با قطعیت بالا، رتبه 8/28)؛ و اوندانسترون (RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.60، شواهد با قطعیت بالا، رتبه 13/28). شواهدی با قطعیت متوسط نشان می‌دهد که داروهای تکی زیر احتمالا استفراغ را کاهش می‌دهند: فوساپرپیتانت (RR: 0.06؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.21، شواهد با قطعیت متوسط، رتبه 1/28) و دروپریدول (RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.69، شواهد با قطعیت متوسط، رتبه 20/28).
دوزهای توصیه شده و بالا از گرانیسترون، دگزامتازون، اوندانسترون و دروپریدول از نظر بالینی فایده مهمی را نشان دادند، اما دوزهای پائین هیچ فایده مهم بالینی نداشتند. آپریپیتانت عمدتا در دوزهای بالا، راموسترون در دوزهای توصیه شده، و فوساپرپیتانت در دوزهای 150 میلی‌گرمی (دوز توصیه شده در دسترس نیست) استفاده شد.
فراوانی SAEها
بیست‌وهشت RCT در NMA برای SAEها گنجانده شدند (10,766 شرکت‌کننده، 13 داروی تکی، و هشت ترکیب دارویی). قطعیت شواهد برای SAEها هنگام استفاده از یکی از بهترین و مطمئن‌ترین داروهای ضد-استفراغ (آپریپیتانت، راموسترون، گرانیسترون، دگزامتازون، اوندانسترون، و دروپریدول در مقایسه با دارونما) از بسیار پائین تا پائین بود. دروپریدول (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.08 تا 9.71، با قطعیت پائین، رتبه 6/13) ممکن است باعث کاهش SAE شود. ما در مورد اثرات آپریپیتانت (RR: 1.39؛ 95% CI؛ 0.26 تا 7.36، قطعیت بسیار پائین، رتبه 11/13)، راموسترون (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.05 تا 15.74، قطعیت بسیار پائین، رتبه 7/13)، گرانیسترون (RR: 1.21؛ 95% CI؛ 0.11 تا 13.15، قطعیت بسیار پائین، رتبه 10/13)، دگزامتازون (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 0.28 تا 4.85، قطعیت بسیار پائین، رتبه 9/13) و اوندانسترون (RR: 1.62؛ 95% CI؛ 0.32 تا 8.10، قطعیت بسیار پائین، رتبه 12/13) نامطمئن هستیم. هیچ مطالعه‌ای برای گزارش SAEهای ناشی از فوساپرپیتانت در دسترس نبود.
فراوانی هر نوعی از AE
شصت‌ویک RCT در NMA برای AEها گنجانده شدند (19,423 شرکت‌کننده، 15 داروی تکی، و 11 ترکیب دارویی). سطح قطعیت شواهد برای AEها هنگام استفاده از یکی از بهترین و مطمئن‌ترین داروهای ضد-استفراغ (آپریپیتانت، راموسترون، گرانیسترون، دگزامتازون، اوندانسترون، و دروپریدول در مقایسه با دارونما) از بسیار پائین تا متوسط گزارش شد. گرانیسترون (RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.05، قطعیت متوسط، رتبه 7/15) احتمالا هیچ تاثیری روی AE ندارد. دگزامتازون (RR: 0.77؛ 95% CI؛ 0.55 تا 1.08، قطعیت پائین، رتبه 2/15) و دروپریدول (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.81 تا 0.98، قطعیت پائین، رتبه 6/15) ممکن است AE را کاهش دهند. اوندانسترون (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.01، قطعیت پائین، رتبه 9/15) ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر روی بروز AE داشته باشد. ما در مورد اثرات آپریپیتانت (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.78 تا 0.97، قطعیت بسیار پائین، رتبه 3/15) و راموسترون (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.65 تا 1.54، قطعیت بسیار پائین، رتبه 11/15) بر AE اطمینان نداریم. هیچ مطالعه‌ای برای گزارش AEهای ناشی از فوساپرپیتانت در دسترس نبود.
عوارض جانبی خاص کلاس دارویی
برای عوارض جانبی خاص کلاس دارویی (سردرد، یبوست، عفونت زخم، نشانه‌های اکسترا-پیرامیدال، آرام‌بخشی، آریتمی، و طولانی شدن QT)، قطعیت شواهد در مورد بهترین و معتبرترین داروهای ضد-استفراغ عمدتا از بسیار پائین تا پائین بود. موارد استثنا این بود که در مقایسه به دارونما، اوندانسترون احتمالا باعث افزایش سردرد (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.28، قطعیت متوسط، رتبه 18/23) و شاید منجر به کاهش آرام‌سازی شود (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.79 تا 0.96، قطعیت متوسط، رتبه 5/24). اثر دوم محدود به دوزهای توصیه شده و بالای اوندانسترون است. دروپریدول در مقایسه با دارونما احتمالا سردرد را کاهش می‌دهد (RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.86، قطعیت متوسط، رتبه 5/23). ما شواهدی با قطعیت بالا داریم که دگزامتازون در مقایسه با دارونما تأثیری در آرام‌بخشی ندارد (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.09، قطعیت بالا، رتبه 16/24). هیچ مطالعه‌ای عوارض جانبی خاص کلاس دارویی فوساپرپیتانت را ارزیابی نکرد.
جهت و بزرگی برآوردهای تأثیر شبکه‌ای همراه با سطح قطعیت شواهد برای تمام پیامدهای از پیش تعریف شده مربوط به GRADE و تمام داروهای مورد نظر مستقیم در مقایسه با دارونما به صورت گرافیکی در http://doi.org/10.5281/zenodo.4066353 خلاصه می‌شوند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.