ทำไมคนถึงอาเจียนหลังการผ่าตัด?
รู้สึกไม่สบาย (คลื่นไส้) หรือไม่สบาย (อาเจียน) เป็นผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์จากการดมยาสลบ ซึ่งเป็นยาที่ทำให้คนหมดสติและไม่ตอบสนอง จึงไม่เคลื่อนไหวหรือรู้สึกเจ็บปวดระหว่างการผ่าตัด
ผลที่ไม่พึงประสงค์ส่วนใหญ่ของการดมยาสลบรวมถึงอาการคลื่นไส้หรืออาเจียน จะเกิดขึ้นทันทีและหยุดหลังจากเวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง แม้ว่าบางคนอาจรู้สึกไม่สบายต่อไปอีกถึงหนึ่งวัน หากคนมีอาการคลื่นไส้หรืออาเจียน อาจต้องอยู่ในโรงพยาบาลนานกว่าที่คาดไว้ และอาจได้รับผลกระทบหรือภาวะแทรกซ้อนอื่น ๆ
สตรีมีแนวโน้มที่จะอาเจียนหลังการผ่าตัด เช่นเดียวกับผู้ที่รับประทานยาแก้ปวดกลุ่มโอปิออยด์ ผู้ที่มีอาการเมารถและผู้ที่เคยอาเจียนหลังจากการผ่าตัดครั้งก่อน
ยาเพื่อป้องกันไม่ให้อาเจียน
มีการให้ยาที่เรียกว่ายาต้านอาการอาเจียน (antiemetics) เพื่อป้องกันไม่ให้คลื่นไส้หรือาเจียน ยาเหล่านี้อาจให้ก่อนหรือระหว่างการระงับความรู้สึก
ยาแก้อาเจียน แบ่งออกเป็น 6 กลุ่มหลักโดยพิจารณาจากการออกฤทธิ์ของยา บางครั้งการให้ยาหลาย ๆ กลุ่มร่วมกันก็ทำให้ได้ผลดีขึ้น
ทำไมเราถึงทำการทบทวนวรรณกรรมนี้
เราต้องการค้นหาว่ายาชนิดใดได้ผลดีที่สุดในการป้องกันไม่ให้อาเจียนหลังการผ่าตัดและทำให้เกิดผลที่ไม่พึงประสงค์น้อยที่สุด ผลที่ไม่พึงประสงค์บางอย่างของยาแก้อาเจียน ได้แก่ ปวดศีรษะท้องผูก ความผิดปกติของการเคลื่อนไหว เช่นอาการสั่น ความง่วงนอน การเต้นของหัวใจผิดปกติ และการติดเชื้อที่บาดแผล
ผู้วิจัยได้ทำอะไร
เราสืบค้นการศึกษาเกี่ยวกับการใช้ยาแก้อาเจียนในผู้ใหญ่ที่มีการดมยาสลบเพื่อป้องกันไม่ให้อาเจียนในภายหลัง
เรามองหาการศึกษาแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม ซึ่งการรักษาที่ได้รับนั้นได้รับการตัดสินแบบสุ่ม การศึกษาประเภทนี้ให้หลักฐานที่เชื่อถือได้มากที่สุดเกี่ยวกับผลของการรักษา
เวลาที่สืบค้น
เรารวมหลักฐานที่เผยแพร่จนถึงเดือนพฤศจิกายน 2017 ในเดือนเมษายน 2020 เราพบการศึกษาอีก 39 รายการซึ่งยังไม่รวมอยู่ในการวิเคราะห์
สิ่งที่เราพบ
เราพบการศึกษา 585 รายการ ใน 97,516 คนที่ได้รับยาแก้อาเจียนก่อนหรือระหว่างการดมยาสลบ คนที่รวมอยู่ในการศึกษามีแนวโน้มที่จะอาเจียนหลังการดมยาสลบมาก เนื่องจาก 83% เป็นผู้หญิงและ 88% กำลังรับประทานยาแก้ปวด opioid การศึกษาส่วนใหญ่ดำเนินการในเอเชีย ยุโรป และอเมริกาเหนือ
การศึกษาเหล่านี้วัดจำนวนคนที่อาเจียนใน 24 ชั่วโมงแรกหลังการผ่าตัดหรือรายงานผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์หรือทั้งสองอย่าง การศึกษาส่วนใหญ่เปรียบเทียบยา (ให้อย่างเดียวหรือให้ร่วมกัน) กับการรักษาหลอก (ยาหลอก)
เราเปรียบเทียบการรักษาทั้งหมดเข้าด้วยกันโดยใช้วิธีการทางคณิตศาสตร์ที่เรียกว่าการวิเคราะห์อภิมานเครือข่าย (network meta-analysis)
ผลลัพธ์หลักของเราคืออะไรและผลลัพธ์เหล่านี้น่าเชื่อถือเพียงใด
เมื่อเปรียบเทียบกับการรักษาด้วยยาหลอก พบว่า ยาจำนวน 10 ใน 28 ยาเดี่ยว และยาจำนวน 29 จาก 36 ยารวม ป้องกันไม่ให้อาเจียนใน 24 ชั่วโมงแรกหลังการผ่าตัด (282 การศึกษา) การให้ยาแก้อาเจียนร่วมกัน มักได้ผลดีกว่าการให้ยาเพียงอย่างเดียว อย่างไรก็ตามยา aprepitant, casopitant และ fosaprepitant ออกฤทธิ์ได้ดีเช่นเดียวกับการให้ยาแก้อาเจียนร่วมกันหลายตัวในส่วนใหญ่ ยาเดี่ยวที่ได้ผลดีที่สุดจากการจัดอันดับยาทั้งหมด คือ fosaprepitant ตามด้วย casopitant, aprepitant, ramosetron, granisetron, dexamethasone, tropisetron, ondansetron, dolasetron และ droperidol
เรามั่นใจว่า aprepitant, ramosetron, granisetron, dexamethasone และ ondansetron ป้องกันไม่ให้อาเจียน เราเชื่อมั่นระดับปานกลางว่า fosaprepitant และ droperidol ออกฤทธิ์ได้ดี แต่การค้นพบนี้อาจเปลี่ยนแปลงได้เมื่อมีหลักฐานเพิ่มเติม เราไม่แน่ใจว่า casopitant, tropisetron และ dolasetron ออกฤทธิ์ได้ดีเพียงใด
ไม่ใช่ทุกการศึกษาที่พิจารณาถึงผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ที่ร้ายแรงและคุกคามชีวิต เราไม่แน่ใจว่ามีรายงานผลกระทบเหล่านี้มากน้อยเพียงใดเมื่อใช้ยาแก้อาเจียน และผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ที่ร้ายแรงถึงชีวิตจะเกิดขึ้นในอัตราที่ใกล้เคียงกันหรือลดลงเมื่อเทียบกับยาหลอก (28 การศึกษา)
ยาที่ดีที่สุดพร้อมหลักฐานที่เชื่อถือได้มากที่สุดในการป้องกันการอาเจียนนั่นคือ granisetron และ ondansetron อาจทำให้เกิดผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์เพียงเล็กน้อยหรือไม่แตกต่างกันเมื่อเทียบกับยาหลอกในขณะที่ dexamethasone และ droperidol อาจทำให้เกิดผลที่ไม่พึงประสงค์น้อยกว่ายาหลอก เราไม่แน่ใจเกี่ยวกับผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์จาก aprepitant และ ramosetron (61 การศึกษา) เราไม่พบการศึกษาเกี่ยวกับผลกระทบที่ไม่ต้องการสำหรับยา fosaprepitant
เราไม่ค่อยมั่นใจเกี่ยวกับผลที่ไม่พึงประสงค์ของยาแก้อาเจียนอื่น ๆ เนื่องจากเราพบหลักฐานที่เชื่อถือได้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผลลัพธ์ของเราสำหรับผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์อาจมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลงเมื่อมีหลักฐานเพิ่มเติม
บทสรุป
สำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงสูง เราพบว่ายาแก้อาเจียนบางชนิดทำงานได้ดีเพื่อป้องกันไม่ให้อาเจียนหลังจากการดมยาสลบ ยาแก้อาเจียนที่ดีที่สุดที่มีหลักฐานที่เชื่อถือได้ ได้แก่ aprepitant, ramosetron, granisetron, dexamethasone, and ondansetronตามด้วย fosaprepitant และ droperidol
อย่างไรก็ตามเราไม่พบหลักฐานที่เชื่อถือได้เพียงพอเกี่ยวกับผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ที่อาจเกิดขึ้นในการจัดอันดับยาเหล่านี้ได้อย่างน่าเชื่อถือตามความสามารถในการทนต่อยาได้ดีเพียงใด
เราพบหลักฐานที่มีความเชื่อมั่นสูงว่า ยาเดี่ยว 5 ชนิด (aprepitant, ramosetron, granisetron, dexamethasone และ ondansetron) ช่วยลดอาการอาเจียน และมีหลักฐานที่เชื่อมั่นระดับปานกลาง ว่ายาตัวเดียวอีก 2 ชนิด (fosaprepitant และ droperidol) อาจช่วยลดอาการอาเจียนเมื่อเทียบกับยาหลอก ดังนั้นสารจาก 4 ใน 6 กลุ่ม (5-HT₃ receptor antagonists, D₂ receptor antagonists, NK₁ receptor antagonists, and corticosteroids) จึงมียาอย่างน้อยหนึ่งตัว ที่มีประโยชน์สำคัญในการป้องกันการอาเจียน โดยทั่วไปการใช้ยาร่วมกันมีประสิทธิผลมากกว่ายาเดี่ยวในการป้องกันการอาเจียน NK₁ receptor antagonists เป็นกลุ่มยาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดและมีประสิทธิภาพเทียบเท่ากับยาที่ใช้ร่วมกันเป็นส่วนใหญ่ 5-HT₃ receptor antagonists เป็นกลุ่มของสารที่ศึกษาได้ดีที่สุด สำหรับยาเดี่ยวที่น่าสนใจส่วนใหญ่ เราพบเพียงหลักฐานความเชื่อมั่นในระดับต่ำถึงต่ำมากสำหรับผลลัพธ์ด้านความปลอดภัย เช่น การเกิด SAEs, AE ใด ๆ และผลข้างเคียงเฉพาะกลุ่มของสาร
Granisetron, dexamethasone, ondansetron และ droperidol ในขนาดที่แนะนำและขนาดสูงมีประสิทธิผลมากกว่าการใช้ยาในขนาดต่ำเพื่อป้องกันการอาเจียน ผลข้างเคียงที่เกี่ยวข้องกับขนาดยาพบได้น้อยเนื่องจากการศึกษามีจำนวนจำกัด ยกเว้นผลการระงับประสาทที่น้อยกว่าของ ondansetron ในขนาดที่แนะนำและขนาดสูง
ผลของการทบทวนสามารถนำไปใช้ในผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงสูงต่อการเกิดอาการคลื่นไส้และอาเจียนได้เป็นหลัก (เช่น สตรีที่มีสุขภาพดีได้รับการดมยาสลบและได้รับ opioids ก่อน ระหว่าง และหลังผ่าตัด) คุณภาพการศึกษาโดยรวมมีข้อจำกัด แต่การประเมินความเชื่อมั่นของผลการศึกษาจะพิจารณาข้อจำกัดนี้ ไม่จำเป็นต้องมีการศึกษาประสิทธิผลเพิ่มเติมเนื่องจากมีหลักฐานความเชื่อมั่นในระดับปานกลางถึงสูง สำหรับยาเดี่ยว 7 ชนิดที่มีประโยชน์ในการป้องกันการอาเจียน อย่างไรก็ตามจำเป็นต้องมีการศึกษาเพิ่มเติมเพื่อตรวจสอบผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้นของยาเหล่านี้และเพื่อตรวจสอบในผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงสูง (เช่น ผู้ป่วยโรคเบาหวานและโรคหัวใจ)
อาการคลื่นไส้อาเจียนหลังผ่าตัด (Postoperative nausea and vomiting: PONV) เป็นผลข้างเคียงที่พบบ่อยของการดมยาสลบและการผ่าตัด ผู้ป่วยมากถึง 80% อาจได้รับผลกระทบ ผลลัพธ์เหล่านี้เป็นสาเหตุสำคัญของความไม่พอใจของผู้ป่วยและอาจนำไปสู่การนอนโรงพยาบาลเป็นเวลานาน และค่าใช้จ่ายในการดูแลที่สูงขึ้น พร้อมกับภาวะแทรกซ้อนที่รุนแรงขึ้น มียาแก้อาเจียนหลายชนิดสำหรับใช้ในการป้องกัน ยาเหล่านี้มีกลไกการออกฤทธิ์และผลข้างเคียงที่หลากหลาย แต่ยังมีความไม่เชื่อมั่นว่ายาชนิดใดมีประสิทธิผลสูงสุดและมีผลข้างเคียงน้อยที่สุด
• เพื่อเปรียบเทียบประสิทธิภาพและความปลอดภัยของวิธีการป้องกันทางเภสัชวิทยาต่างๆ (ยาแก้อาเจียน) เทียบกับการไม่รักษา ยาหลอก หรือยาอื่น ๆ (การรักษาด้วยวิธีเดียวหรือการใช้วิธีป้องกันแบบหลายชนิดร่วมกัน) สำหรับการป้องกันอาการคลื่นไส้ อาเจียนหลังการผ่าตัดในผู้ใหญ่ที่ได้รับการผ่าตัดทุกประเภทภายใต้การดมยาสลบ
• เพื่อสร้างการจัดอันดับยาแก้อาเจียนที่มีประโยชน์ทางการแพทย์ (การรักษาด้วยวิธีเดียวและการป้องกันร่วมกัน) โดยพิจารณาจากประสิทธิภาพและความปลอดภัย
• เพื่อระบุขนาดยาที่ดีที่สุดหรือช่วงขนาดของยาแก้อาเจียนในแง่ของประสิทธิภาพและความปลอดภัย
เราสืบค้นหลักฐานจาก Cochrane Central Register of Controlled Trials, MEDLINE, Embase, the Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL), ClinicalTrials.gov, and the WHO International Clinical Trials Registry Platform (WHO ICTRP), ClinicalTrials.gov และเอกสารอ้างอิงของ การทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบที่เกี่ยวข้อง การสืบค้นครั้งแรกดำเนินการในเดือนพฤศจิกายน 2017 และอัปเดตในเดือนเมษายน 2020 ในการอัปเดตการค้นหาพบการศึกษาที่เข้าเกณฑ์ 39 รายการซึ่งไม่รวมอยู่ในการวิเคราะห์ (อยู่ในรายการรอการจัดประเภท)
การทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม (RCTs) เปรียบเทียบประสิทธิผลหรือผลข้างเคียงของยาแก้อาเจียนตัวเดียว ในขนาดใด ๆ หรือการใช้ร่วมกัน หรือกับการควบคุมที่ไม่ได้ยา ในผู้ใหญ่ที่ได้รับการผ่าตัดทุกประเภทภายใต้การดมยาสลบ ยาแก้อาเจียนทั้งหมดเป็นหนึ่งในกลุ่มสารต่อไปนี้: 5-HT₃ receptor antagonists, D₂ receptor antagonists, NK₁ receptor antagonists, corticosteroids, antihistamines, and anticholinergics. ไม่มีข้อจำกัดด้านภาษา ไม่รวมสิ่งพิมพ์ที่เป็นบทคัดย่อ
ทีมทบทวนวรรณกรรม 11 คน ทำงานอย่างอิสระในการประเมินการทดลองเพื่อคัดเข้าการศึกษา และประเมินความเสี่ยงของอคติ และคัดลอกข้อมูล เราทำ pair-wise meta-analysis สำหรับยาที่น่าสนใจโดยตรง (amisulpride, aprepitant, casopitant, dexamethasone, dimenhydrinate, dolasetron, droperidol, fosaprepitant, granisetron, haloperidol, meclizine, methylprednisolone, metoclopramide, ondansetronine, palronetronine Rolapitant, scopolamine และ tropisetron) เทียบกับยาหลอก (กลุ่มควบคุม) เราทำ network meta-analysis (NMA) เพื่อประมาณผลและการจัดอันดับ (โดยใช้ยาหลอกเป็นกลุ่มควบคุม) ของยาเดี่ยวและชุดยาที่ให้แบบร่วมกันที่มีอยู่ทั้งหมด ผลลัพธ์หลัก คือ การอาเจียนภายใน 24 ชั่วโมงหลังผ่าตัด เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ที่ร้ายแรง (serious adverse events: SAEs) และเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ใด ๆ (adverse event: AE) ผลลัพธ์รอง ได้แก่ ผลข้างเคียงเฉพาะกลุ่มยา (เช่นปวดศีรษะ) การเสียชีวิต การอาเจียนในช่วงต้นและช่วงปลาย คลื่นไส้และการตอบสนองอย่างสมบูรณ์ เราทำการวิเคราะห์ subgroup network meta-analysis โดยมีขนาดยาเป็นตัวแปร โดยใช้ช่วงขนาดยาตามคำแนะนำที่เป็นเอกฉันท์ก่อนหน้านี้ เราประเมินความเชื่อมั่นของหลักฐานของผลการรักษาโดย NMA สำหรับผลลัพธ์หลักทั้งหมดและผลข้างเคียงเฉพาะกลุ่มยา ตาม GRADE (CINeMA, Confidence in Network Meta-Analysis) เราจำกัดการประเมิน GRADE ไว้เฉพาะยาเดี่ยวที่สนใจโดยตรงเมื่อเทียบกับยาหลอก
เรารวบรวมการศึกษา 585 รายการ (ผู้เข้าร่วมที่สุ่ม 97,516 คน) การศึกษาเหล่านี้ส่วนใหญ่มีขนาดเล็ก (ค่ามัธยฐานของขนาดตัวอย่างเท่ากับ 100); ตีพิมพ์เผยแพร่ระหว่างปี 1965 ถึง 2017 และดำเนินการในเอเชียเป็นหลัก (51%) ยุโรป (25%) และอเมริกาเหนือ (16%) อายุเฉลี่ยของประชากรโดยรวมคือ 42 ปี ผู้เข้าร่วมส่วนใหญ่เป็นสตรี (83%) มีสถานะทางกายภาพของ American Society of Anesthesiologists (ASA) I และ II (70%) ได้รับ opioids ระหว่างการผ่าตัด (88%) และได้รับการผ่าตัดทางนรีเวช (32%) หรือการผ่าตัดระบบทางเดินอาหาร (19%) ภายใต้ การดมยาสลบ โดยใช้ยาระงับความรู้สึกที่ระเหยได้ (88%)
ในการทบทวนวรรณกรรมนี้มีการเปรียบเทียบยาเดี่ยว 44 ตัวและชุดยาที่ใช้ยาหลายตัวร่วมกัน 51 ชุด การศึกษาส่วนใหญ่ศึกษาเฉพาะยาเดี่ยว (72%) และรวมถึงกลุ่มควบคุมที่ไม่ได้ยา (66%) ยาเดี่ยวที่ได้รับการตรวจสอบมากที่สุด 3 ชนิดในการศึกษานี้ ได้แก่ ondansetron (246 การศึกษา), dexamethasone (120 การศึกษา) และ droperidol (97 การศึกษา)
การศึกษาเกือบทั้งหมด (89%) รายงานอย่างน้อย 1 ผลลัพธ์ที่เกี่ยวข้องกับการทบทวนวรรณกรรมนี้ อย่างไรก็ตาม มีเพียง 56% เท่านั้นที่รายงานผลลัพธ์ด้านความปลอดภัยที่เกี่ยวข้องอย่างน้อยหนึ่งรายการ
โดยรวมแล้ว การศึกษา 157 รายการ (27%) ได้รับการประเมินว่ามีความเสี่ยงต่อการเกิดอคติโดยรวมต่ำ การศึกษา 101 รายการ (17%) มีความเสี่ยงต่อการเกิดอคติโดยรวมสูง และ 327 การศึกษา (56%) ความเสี่ยงโดยรวมของอคติที่ไม่ชัดเจน
การอาเจียนภายใน 24 ชั่วโมงหลังผ่าตัด
ผลสัมพัทธ์จาก NMA สำหรับการอาเจียนภายใน 24 ชั่วโมง (282 RCTs ผู้เข้าร่วม 50,812 คน ยาเดี่ยว 28 ตัวและชุดยา 36 ชุด) ชี้ให้เห็นว่า 29 จาก 36 ชุดยาและ 10 ใน 28 ยาเดี่ยวแสดงให้เห็นประโยชน์ที่สำคัญทางการคลินิก (หมายถึงค่าบนสุดของช่วงความเชื่อมั่น 95% (CI) ต่ำกว่าอัตราส่วนความเสี่ยง (RR) ที่ 0.8) เมื่อเทียบกับยาหลอก โดยทั่วไปการใช้ยาร่วมกันมีประสิทธิผลมากกว่ายาเดี่ยวในการป้องกันการอาเจียน อย่างไรก็ตาม ยา NK₁ receptor antagonists ตัวเดียว มีผลการรักษาคล้ายกับยาชุดส่วนใหญ่ หลักฐานที่มีความเชื่อมั่นสูง แสดงให้เห็นว่ายาเดี่ยวต่อไปนี้ช่วยลดอาการอาเจียน (จัดอันดับโดยประสิทธิภาพน้อยลง): aprepitant (RR 0.26, 95% CI 0.18 ถึง 0.38, ความเชื่อมั่นสูง, อันดับ 3/28 ของยาเดี่ยว); ramosetron (RR 0.44, 95% CI 0.32 ถึง 0.59 ความเชื่อมั่นสูง อันดับ 5/28); granisetron (RR 0.45, 95% CI 0.38 ถึง 0.54 ความเชื่อมั่นสูง อันดับ 6/28); dexamethasone (RR 0.51, 95% CI 0.44 ถึง 0.57 ความเชื่อมั่นสูง อันดับ 8/28); และ ondansetron (RR 0.55, 95% CI 0.51 ถึง 0.60 ความเชื่อมั่นสูง อันดับ 13/28) หลักฐานความเชื่อมั่นระดับปานกลาง แสดงให้เห็นว่ายาเดี่ยวต่อไปนี้อาจช่วยลดอาการอาเจียน: fosaprepitant (RR 0.06, 95% CI 0.02 ถึง 0.21, ความเชื่อมั่นปานกลาง อันดับ 1/28) และ droperidol (RR 0.61, 95% CI 0.54 ถึง 0.69, ความเชื่อมั่นปานกลาง อันดับ 20/28).
Granisetron, dexamethasone, ondansetron และ droperidol ในขนาดที่แนะนำและขนาดสูง แสดงให้เห็นถึงประโยชน์ที่สำคัญทางคลินิก แต่ขนาดที่ต่ำ แสดงให้เห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่สำคัญทางคลินิก Aprepitant ส่วนใหญ่จะใช้ในขนาดสูง ramosetron ในขนาดที่แนะนำและ fosaprepitant ในขนาด 150 มก. (ไม่มีคำแนะนำขนาดยา)
ความถี่ของ SAE
RCTs 28 รายการรวมอยู่ใน NMA for SAEs (ผู้เข้าร่วม 10,766 คน ยาเดี่ยว 13 ตัวแ ละยารวมกัน 8 ชนิด) ความเชื่อมั่นของหลักฐานสำหรับ SAE เมื่อใช้ยาต้านการอาเจียนที่ดีที่สุดและน่าเชื่อถือที่สุดตัวหนึ่ง (aprepitant, ramosetron, granisetron, dexamethasone, ondansetron และ droperidol เมื่อเทียบกับยาหลอก) อยู่ในช่วงตั้งแต่ต่ำมากไปจนถึงต่ำ Droperidol (RR 0.88, 95% CI 0.08 ถึง 9.71 ความเชื่อมั่นต่ำ, อันดับ 6/13) อาจลด SAE ได้ เราไม่แน่ใจเกี่ยวกับผลของ aprepitant (RR 1.39, 95% CI 0.26 ถึง 7.36, ความเชื่อมั่นต่ำมาก, อันดับ 11/13), ramosetron (RR 0.89, 95% CI 0.05 ถึง 15.74, ความเชื่อมั่นต่ำมาก, อันดับ 7/13) , granisetron (RR 1.21, 95% CI 0.11 ถึง 13.15, ความเชื่อมั่นต่ำมาก, อันดับ 10/13), dexamethasone (RR 1.16, 95% CI 0.28 ถึง 4.85, ความเชื่อมั่นต่ำมาก, อันดับ 9/13) และ ondansetron (RR 1.62 , 95% CI 0.32 ถึง 8.10, ความเชื่อมั่นต่ำมาก, อันดับ 12/13) ไม่มีการศึกษาที่รายงาน SAE สำหรับ fosaprepitant
ความถี่ของ AE
RCTs 61 รายการรวมอยู่ใน NMA for any AE (ผู้เข้าร่วม 19,423 คน ยาเดี่ยว 15 ตัว และยารวมกัน 11 ชนิด) ความเชื่อมั่นของหลักฐานสำหรับ AE ใด ๆ เมื่อใช้ยาต้านการอาเจียนที่ดีที่สุดและน่าเชื่อถือที่สุดตัวหนึ่ง (aprepitant, ramosetron, granisetron, dexamethasone, ondansetron และ droperidol เมื่อเทียบกับยาหลอก) อยู่ในช่วงตั้งแต่ต่ำมากไปจนถึงปานกลาง Granisetron (RR 0.92, 95% CI 0.80 ถึง 1.05 ความเชื่อมั่นปานกลาง, อันดับ 7/15) อาจไม่มีผลหรือมีผลเล็กน้อยต่อ AE ใด ๆ Dexamethasone (RR 0.77, 95% CI 0.55 ถึง 1.08 ความเชื่อมั่นต่ำ, อันดับ 2/15) และ droperidol (RR 0.89, 95% CI 0.81 ถึง 0.98 ความเชื่อมั่นต่ำ, อันดับ 6/15) อาจลด AE ใด ๆ Ondansetron (RR 0.95, 95% CI 0.88 ถึง 1.01 ความเชื่อมั่นต่ำ, อันดับ 9/15) อาจมีผลเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยต่อ AE ใด ๆ เราไม่แน่ใจเกี่ยวกับผลของ aprepitant (RR 0.87, 95% CI 0.78 ถึง 0.97 ความเชื่อมั่นต่ำมาก, อันดับ 3/15) และ ramosetron (RR 1.00, 95% CI 0.65 ถึง 1.54 ความเชื่อมั่นต่ำมาก, อันดับ 11/15) ใน AE ใด ๆ ไม่มีการศึกษาที่รายงาน AE สำหรับ fosaprepitant
ผลข้างเคียงเฉพาะระดับ
สำหรับผลข้างเคียงเฉพาะระดับ (ปวดศีรษะ ท้องผูก แผลติดเชื้ออาการ extrapyramidal การกดประสาท หัวใจเต้นผิดจังหวะ และการยืดออกของคลื่นไฟฟ้าหัวใจ QT) ของสารที่เกี่ยวข้อง ความเชื่อมั่นของหลักฐานสำหรับยาแก้อาเจียนที่ดีที่สุดและน่าเชื่อถือที่สุดส่วนใหญ่อยู่ในระดับต่ำมากถึงต่ำ ข้อยกเว้นคือ ondansetron อาจเพิ่มอาการปวดศีรษะ (RR 1.16, 95% CI 1.06 ถึง 1.28, ความเชื่อมั่นปานกลาง, อันดับ 18/23) และอาจช่วยลดการกดประสาท (RR 0.87, 95% CI 0.79 ถึง 0.96, ความเชื่อมั่นปานกลาง, อันดับ 5/24) เมื่อเทียบ กับยาหลอก ผลประการหลัง จำกัดอยู่ เฉพาะ ondansetron ขนาดที่แนะนำและสูง Droperidol อาจช่วยลดอาการปวดศีรษะ (RR 0.76, 95% CI 0.67 ถึง 0.86 ความเชื่อมั่นปานกลาง, อันดับ 5/23) เมื่อเทียบกับยาหลอก เรามีหลักฐานที่มีความเชื่อมั่นสูงว่า dexamethasone (RR 1.00, 95% CI 0.91 ถึง 1.09 ความเชื่อมั่นสูง, อันดับ 16/24) ไม่มีผลต่อการกดประสาทเมื่อเทียบกับยาหลอก ไม่มีการศึกษาใดที่ประเมินผลข้างเคียงเฉพาะระดับของ osaprepitant
ทิศทาง และขนาดของผลกระทบโดยการประมาณจากการวิเคราะห์อภิมานเครือข่าย พร้อมกับระดับความเชื่อมั่นของหลักฐาน ได้ถูกสรุปเป็นภาพกราฟิกสำหรับผลลัพธ์ที่เกี่ยวข้องกับ GRADE ที่กำหนดไว้ล่วงหน้าและยาทั้งหมดที่สนใจโดยตรงเมื่อเทียบกับยาหลอกใน http://doi.org/10.5281/zenodo.4066353
ผู้แปล ศ.นพ.ภิเศก ลุมพิกานนท์ ภาควิชาสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น 8 พฤศจิกายน 2020