ภาวะขาดน้ำคือเมื่อร่างกายมีน้ำลดลงทำให้เกิดผิวแห้ง, ปวดหัว, ตาโหล, เวียนศีรษะ, สับสนและอาจทำให้เสียชีวิตได้ เด็กที่มีภาวะขาดน้ำจาก Gastroenteritis ต้องได้รับการรักษาด้วยสารน้ำ ซึ่งอาจให้ทางปากหรือใส่ท่อผ่านทางจมูกหรือให้ทางหลอดเลือดดำ จากการทบทวนการทดลอง 17 เรื่อง (บางเรื่องได้รับทุนจากบริษัทยา) พบว่าการทดลองยังไม่มีคุณภาพสูง อย่างไรก็ตามมีหลักฐานที่แนะนำว่าไม่มีความแตกต่างที่สำคัญทางคลินิกระหว่างการให้สารน้ำทางปากหรือให้ทางหลอดเลือดดำ ในเด็กทุก 25 คนที่ได้รับการรักษาด้วยสารน้ำทางปาก มีเด็กหนึ่งคนล้มเหลวและต้องให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ นอกจากนี้ ปัจจุบันองค์การอนามัยโลกให้คำแนะนำในการให้สารละลายความเข้มข้นต่ำ แสดงว่าการให้สารน้ำทางปากมีความล้มเหลวในการรักษาไม่่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญจากการให้ทางหลอดเลือดดำ การให้สารน้ำทางปากเป็นการรักษาแรกในเด็กที่มีภาวะขาดน้ำเล็กน้อยถึงปานกลาง การให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำใช้เมื่อล้มเหลวในการให้ทางปาก หลักฐานแสดงว่าอาจมีความเสี่ยงสูงของภาวะ paralytic ileus จากการให้สารน้ำทางปาก ในขณะที่การให้ทางหลอดเลือดดำเสียงต่อ phlebitis (การอักเสบของหลอดเลือดดำ)
แม้ไม่มีความแตกต่างที่สำคัญทางคลินิกระหว่าง ORT และ IVT, กลุ่ม ORT ไม่มีความเสี่ยงที่สูงขึ้นของ paralytic ileus, และกลุ่ม IVT มีความเสี่ยงของการรักษาทางหลอดเลือดดำ ในเด็กทุก 25 คน (95% CI 14 ถึง 100) ที่ได้รับการรักษาด้วยสารน้ำทางปาก มีเด็กหนึ่งคนล้มเหลวและต้องได้รับ IVT
ภาวะขาดน้ำเป็นภาวะแทรกซ้อนรุนแรงของ gastroenteritis การให้สารน้ำทางปากเป็นวิธีการรักษาที่มีประสิทธิผลและราคาไม่แพง แต่แพทย์บางคนมักใช้วิธีให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ
เพื่อเปรียบเทียบการรักษาภาวะขาดน้ำโดยให้สารน้ำทางปากเปรียบเทียบกับทางหลอดเลือดดำในเด็กที่มี acute gastroenteritis
เราค้นหาจาก Cochrane Infectious Diseases Group Specialized Register (มีนาคม 2006), CENTRAL (Cochrane Library 2006, Issue 1), MEDLINE (1966 ถึง มีนาคม 2006), EMBASE (1974 ถึง มีนาคม 2006), LILACS (1982 ถึง มีนาคม 2006) และรายการอ้างอิง เรายังติดต่อผู้วิจัย, บริษัทยา และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง
Randomized และ quasi-randomized controlled trials เปรีบยเทียบการให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ (IVT) กับทางปาก (ORT) ในเด็กอายุน้อยกว่าหรือเท่ากับ 18 ปีที่มี acute gastroenteritis
ผู้ประพันธ์สองคนดึงข้อมูลและประเมินคุณภาพโดยใช้คะแนน Jadad อย่างอิสระต่อกัน ตัวแปรแบบ dichotomous นำเสนอโดย risk difference (RD) และ number needed to treat (NNT) ส่วนตัวแปรแบบ continuous นำเสนอโดย mean difference (MD) เราใช้ meta-regression ในการวิเคราะห์กลุ่มย่อย
การศึกษาในการทบทวนนี้มีการทดลองสิบเจ็ดเรื่อง (ผู้เข้าร่วม 1811 คน) มีคุณภาพต่ำถึงปานกลาง มีความล้มเหลวในการรักษาด้วย ORT (RD 4%, 95% CI 1 ถึง 7, random-effects model; 1811 คน, การทดลอง 18 เรื่อง; NNT = 25) เด็กหกคน ที่เสียชีวิตอยู่ในกลุ่ม IVT และ สองคนอยู่ในกลุ่ม ORT (การทดลอง 4 เรื่อง) ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในตัวแปร น้ำหนักที่เพิ่มขึ้น (ผู้เข้าร่วมการศึกษา 369 คน การทดลอง 6 เรื่อง) ระดับโซเดี่ยมในเลือดต่ำ (ผู้เข้าร่วมการศึกษา 248 คน การทดลอง 2 เรื่อง) หรือ ระดับโซเดี่ยมในเลือดสูง (ผู้เข้าร่วมการศึกษา 1062 คน การทดลอง 10 เรื่อง) ระยะเวลาที่มีท้องเสีย (ผู้เข้าร่วมการศึกษา 960 คน การทดลอง 8 เรื่อง) หรือจำนวนสารน้ำที่ได้รับในหกชั่วโมง (ผู้เข้าร่วมการศึกษา 985 คน การทดลอง 8 เรื่อง) และใน 24 ชั่วโมง (ผู้เข้าร่วมการศึกษา 835 คน การทดลอง 7 เรื่อง) ระยะเวลารักษาในโรงพยาบาลในกลุ่ม ORT (WMD -1.20 วัน, 95% CI -2.38 ถึง -0.02 ผู้เข้าร่วมการศึกษา 526 คน การทดลอง 6 เรื่อง) ภาวะหลอดเลือดดำอักเสบพบมากกว่าในกลุ่ม IVT (NNT 50, 95% CI 25 ถึง 100) และภาวะ paralytic ileus พบมากกว่าในกลุ่ม ORT (NNT 33, 95% CI 20 ถึง 100, fixed-effect model) แต่ไม่มีนัยสำคัญระหว่าง ORT ที่ใช้สารละลายความเข้มข้นต่ำตามคำแนะนำของ WHO กับ IVT (ผู้เข้าร่วมการศึกษา 729 คน การทดลอง 6 เรื่อง)
ผู้แปล เพียงจิตต์ ธารไพรสสาณฑ์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น 11 กุมภาพันธ์ 2020