เราคัดเลือกงานวิจัยเชิงทดลองที่มีการสุ่มจำนวน 5 การทดลองและงานวิจัยเชิงทดลองที่ไม่มีการสุ่มจำนวน 1 การทดลอง จำนวนผู้เข้าร่วมการศึกษาของงานวิจัยที่ผ่านเกณฑ์การคัดเลือกทั้งหมดมีจำนวน 357 คน ส่วนใหญ่อยู่ในช่วงวัยผู้ใหญ่ตอนต้นและเป็นผู้ชายที่มีอาการข้อระหว่างปลายกระดูกไหปลาร้ากับกระดูกสะบักเคลื่อนหลุดแบบเฉียบพลัน ยังมีข้อจำกัดเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของข้อค้นพบจากงานวิจัยที่ผ่านเกณฑ์การคัดเลือกเนื่องจากการมีความเสี่ยงในการเกิดอคติอย่างสูงในด้านการออกแบบงานวิจัย และการขาดการปกปิดอย่างสม่ำเสมอ อุปกรณ์ที่ใช้ในการตรึงข้อต่อระหว่างปลายกระดูกไหปลาร้ากับกระดูกสะบัก ได้แก่ การใช้แผ่นโลหะแบบตะขอ (Hook plate), วัสดุที่ร้อยแขวนผ่านรูที่ทำขึ้นเพื่อยึดตรึง, สกรู, หมุด หรือลวด (ปกติเป็นแบบเกลียว) เปรียบเทียบกับการใช้ผ้าคล้องแขนหรืออุปกรณ์ที่คล้ายกัน ในทุกการวิจัยพบว่า หลังการผ่าตัดแล้ว แขนข้างที่ถูกผ่าก็ได้รับการพยุงด้วยผ้าคล้องแขนหรืออุปกรณ์ที่คล้ายกันหลังการผ่าตัด มีการฟื้นฟูสมรรถภาพโดยการออกกำลังกายที่เหมือนกันทั้งสองกลุ่ม เราปรับลดระดับของหลักฐานลงอย่างน้อยสองระดับในทุกผลลัพธ์ สำหรับความเสี่ยงในการเกิดอคติขั้นร้ายแรงในเรื่องการปกปิดและข้อค้นพบที่ยังไม่ชัดเจน

หลักฐานที่มีคุณภาพต่ำจากงานวิจัยจำนวน 2 ชิ้น แสดงให้เห็นว่า ยังไม่มีหลักฐานที่จะยืนยันถึงความแตกต่างระหว่างคู่เปรียบเทียบในแง่ของความสามารถในการทำงานที่อาศัยข้อไหล่ในหนึ่งปี ซึ่งประเมินโดยใช้แบบสอบถาม Disability of the Arm,Shoulder, and Hand (DASH) (0 (สามารถทำงานได้เป็นอย่างดี) ถึง 100 (ขาดความสามารถในการทำงาน)) ซึ่งพบว่าค่าเฉลี่ยของคะแนนของแต่ละกลุ่มแตกต่างกัน 0.73 คะแนน, 95% CI อยู่ระหว่าง -2.70 ถึง 4.16; จำนวนตัวอย่าง 112 คน ผลลัพธ์เหล่านี้ได้ผลสอดคล้องกับการวัดความสามารถในการทำงานด้วยวิธีการประเมินแบบอื่น ๆ ที่ติดตามผลจนถึงหนึ่งปีหรือนานกว่านั้น ซึ่งรวมถึงผลจากงานวิจัยจำนวน 3 งานวิจัย ซึ่งใช้เครื่องมือประเมินคะแนนความสามารถที่ไม่ผ่านการตรวจสอบคุณภาพของเครื่องมือ หลักฐานที่มีคุณภาพต่ำรายงานว่า การรักษาแบบประคับประคองอาจให้ผลการรักษาที่ดีหลังได้รับการรักษาไปแล้ว 6 สัปดาห์ ซึ่งประเมินได้ว่ามีการฟื้นตัวที่เร็วกว่า หลักฐานคุณภาพต่ำมากจากงานวิจัยจำนวน 1 งานวิจัย พบว่า ไม่มีความแตกต่างกันระหว่างคู่เปรียบเทียบในเรื่องอาการปวดที่หนึ่งปี: อัตราส่วนความเสี่ยง (RR) 1.32, 95% CI 0.54 ถึง 3.19; ผู้เข้าร่วมงานวิจัยจำนวน 79 คน มีหลักฐานที่มีคุณภาพต่ำมากรายงานว่า การผ่าตัดอาจไม่สามารถลดความเสี่ยงของการเกิดความล้มเหลวในการรักษา ซึ่งมักจะส่งผลให้เกิดการผ่าตัดซ้ำได้ โดยมีจำนวนคนที่เกิดความล้มเหลวในการรักษาของแต่ละกลุ่มดังนี้ 14 จากทั้งหมด 168 คน เปรียบเทียบกับ 15 จากทั้งหมด 174 คน; RR 0.99, 95% CI 0.51 ถึง 1.94; ผู้เข้าร่วมงานวิจัยจำนวน 342 คน, การศึกษาจำนวน 6 การศึกษา สาเหตุหลักของความล้มเหลวในการรักษาคือภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัดปลูกถ่ายในกลุ่มที่รักษาด้วยการผ่าตัด และอาการที่ยังเหลืออยู่ซึ่งส่วนใหญ่คือความรู้สึกไม่สุขสบายเนื่องจากการเคลื่อนหลุดของข้อระหว่างปลายกระดูกไหปลาร้ากับกระดูกสะบักในกลุ่มที่ได้รับการรักษาแบบประคับประคอง

มีหลักฐานคุณภาพต่ำจากการศึกษา 2 การศึกษาว่า อาจมีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มในการกลับไปทำกิจกรรมเดิมก่อนการผ่าตัด (เช่น การเล่นกีฬา หรือ การทำงาน) ที่หนึ่งปี: โดยมีจำนวนคนที่สามารถกลับไปทำกิจกรรมเดิมก่อนการผ่าตัดดังนี้ 57 จากทั้งหมด 67 คน เปรียบเทียบกับ 62 จากทั้งหมด 70 คน; RR 0.96, 95% CI 0.85 ถึง 1.10; ผู้เข้าร่วมงานวิจัย 137 คน, การศึกษาจำนวน2 การศึกษา ผลการศึกษาจากหลักฐานที่มีคุณภาพต่ำจำนวน 4 การศึกษา ซึ่งให้ผลสอดคล้องกัน แสดงให้เห็นถึงการฟื้นตัวที่เร็วกว่าในผู้เข้าร่วมวิจัยที่ได้รับการรักษาแบบประคับประคองเมื่อเปรียบเทียบกับผู้ที่ได้รับการผ่าตัด มีหลักฐานที่มีคุณภาพต่ำพบว่ามีความแตกต่างอย่างไม่มีนัยสำคัญทางคลินิกระหว่างกลุ่ม เมื่อเปรียบเทียบค่าคะแนนคุณภาพชีวิตที่ 1 ปี ซึ่งประเมินโดยใช้แบบประเมินจำนวน 36 ข้อ และ 12 ข้อ ของ Short Form Health Survey (SF-36 หรือ SF-12) (ซึ่งมีค่าคะแนน 0 ถึง 100 คะแนน โดยที่คะแนนเท่ากับ 100 หมายถึง มีคุณภาพชีวิตที่ดีที่สุด) ทั้งในองค์ประกอบทางกายภาพ (ผลต่างค่าเฉลี่ย (MD) เท่ากับ −0.63 คะแนน, 95% CI −2.63 ถึง 1.37; ผู้เข้าร่วมงานวิจัยจำนวน 122 คน, การศึกษาจำนวน 2 การศึกษา) หรือองค์ประกอบทางจิตใจ (ผลต่างค่าเฉลี่ย (MD) เท่ากับ 0.47 คะแนน, 95% CI −1.51 ถึง 2.44; ผู้เข้าร่วมงานวิจัยจำนวน 122 คน) มีหลักฐานที่มีคุณภาพต่ำมากและมีความแตกต่างกันทางคลินิกในแง่การเกิดความเสี่ยงของผลลัพธ์การรักษาที่ไม่พึงประสงค์หลังการผ่าตัดที่มากขึ้น: 45/168 เปรียบเทียบกับ 16/174; RR 2.82, 95% CI 1.65 ถึง 4.82; ผู้เข้าร่วมงานวิจัยจำนวน 342 คน, การศึกษาจำนวน 6 การศึกษา; I² = 48% ผลข้างเคียงที่พบบ่อย คือ ภาวะแทรกซ้อนจากอุปกรณ์ที่ใช้ยึดตรึง หรือ ความรู้สึกไม่สบาย (18.5%) และการติดเชื้อ (8.7%) ในกลุ่มที่รับการผ่าตัดและอาการที่เหลืออยู่ซึ่งส่วนใหญ่เป็นความไม่สุขสบาย (7.1%) ในกลุ่มที่ได้รับการรักษาแบบประคับประคอง ภาวะแทรกซ้อนจากการผ่าตัดส่วนใหญ่เกิดขึ้นในการศึกษาเก่า ๆ ที่ทำการศึกษาโดยใช้อุปกรณ์ที่ถือว่าล้าสมัยในปัจจุบัน ซึ่งเป็นที่ทราบกันว่าอุปกรณ์เหล่านี้มีความเสี่ยงอย่างมากที่จะก่อให้เกิดภาวะแทรกซ้อน หลักฐานคุณภาพต่ำมากจากการศึกษาจำนวน 1 การศึกษา (ผู้เข้าร่วมวิจัย 70 คน) รายงานว่า น่าสงสัยว่ามีความแตกต่างระหว่างกลุ่มเกี่ยวกับความไม่พอใจของผู้ป่วยเรื่องความสวยงามของแผล

เป็นที่น่าสังเกตว่า หลักฐานที่เรื่องของความสามารถในการทำงานที่อาศัยข้อไหล่ เช่น การกลับไปทำกิจกรรมเดิมก่อนผ่าตัด และคุณภาพชีวิต ที่มาจากการศึกษาที่พึ่งมีการเผยแพร่จำนวน 2 การศึกษา ซึ่งเปรียบเทียบผลของอุปกรณ์ที่ใช้ในปัจจุบันในกลุ่มผู้เข้าร่วมการศึกษาซึ่งมีการกำหนดคำนิยามไว้อย่างชัดเจน ซึ่งถือว่าเป็นตัวแทนของประชากรโดยทั่วไปซึ่งมีความไม่ชัดเจนว่าจะเลือกรับการรักษาโดยการผ่าตัดมากกว่ มีข้อมูลไม่เพียงพอสำหรับการวิเคราะห์กลุ่มย่อยเพื่อทดสอบว่าประเภทของการบาดเจ็บเกี่ยวข้องกับการฟื้นตัวของเอ็นหรือไม่