زمانی که منیزیم پس‌از توقف انقباضات زایمان زودرس به زنان داده می‌شود، زایمان زودرس را کاهش نمی‌دهد یا پیامد را برای نوزاد بهبود نمی‌بخشد.
نوزادانی که نارس متولد می‌شوند، پیش‌از هفته 37 بارداری، ممکن است زنده نمانند یا در صورت زنده ماندن بعدا دچار مشکلات سلامت و تکامل شوند. زنانی که زایمان زودرس آنها با درمان توکولیتیک (دارودرمانی برای کاهش انقباضات رحمی) متوقف شده است، همچنان در معرض خطر بالای زایمان زودرس قرار دارند. انواع مختلفی از عوامل (توکولیتیک‌ها) برای متوقف کردن انقباضات رحمی استفاده می‌شوند. این داروها شامل بتامیمتیک‌ها، مسدود کننده‌های کانال کلسیم، سولفات منیزیم، و آنتاگونیست‌های گیرنده اکسی‌توسین هستند. از داروهای نگهدارنده توکولیتیک بعدی حمایت شده است. از منیزیم خوراکی و داخل وریدی برای پیشگیری از انقباضات زودهنگام بیشتر استفاده شده است.
ما چهار کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را شامل 422 زن وارد کردیم. کارآزمایی‌ها هیچ تفاوتی را میان درمان نگهدارنده با منیزیم و دارونما (placebo) یا دیگر درمان‌ها (ریتودرین (ritodrine) یا تربوتالین (terbutaline)) در پیشگیری از زایمان زودرس یا مرگ‌ومیرهای پری‌ناتال نشان ندادند. کارآزمایی‌ها برای بررسی فواید یا مضرات مهم درمان نگهدارنده با منیزیم بسیار کوچک بودند. منیزیم نسبت به توکولیتیک‌های جایگزین (بتامیمتیک‌ها) با احتمال کمتری منجر به بروز عوارض جانبی، به‌ویژه تپش قلب یا تاکی‌کاردی شد، اگرچه اسهال احتمال بیشتری داشت. این یافته براساس تعداد اندک مطالعات و با کیفیت پائین است، و هیچ‌یک از آنها به رشد و تکامل بعدی نوزادان توجه نکردند.
شواهد کافی برای نشان دادن تفاوت میان درمان نگهدارنده با منیزیم در مقایسه با دارونما یا عدم درمان، یا درمان‌های جایگزین (ریتودرین یا تربوتالین) در پیشگیری از زایمان زودرس پس‌از وقوع یک اپیزود از تهدید به زایمان زودرس، وجود ندارد.
درمان نگهدارنده با منیزیوم (magnesium channel blockers) یکی از انواع درمان‌های توکولیتیک (tocolytic) است که ممکن است پس‌از وقوع یک اپیزود از تهدید به زایمان زودرس (threatened preterm labour) (معمولا با دوز اولیه درمان توکولیتیک درمان می‌شود) در تلاش برای پیشگیری از شروع انقباضات زودهنگام (نارس) بیشتر، استفاده شود.
ارزیابی اینکه درمان نگهدارنده با منیزیم در پیشگیری از زایمان زودرس پس‌از توقف موارد تهدید به زایمان زودرس اولیه، موثر است یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (31 ژانویه 2013) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از درمان منیزیم برای زنان پس‌از بروز موارد تهدید به زایمان زودرس.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی مطالعات برای ورود پرداختند، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کرده، و استخراج داده‌ها را انجام دادند. ما ورود داده‌ها را بررسی کردیم.
چهار کارآزمایی را شامل 422 زن وارد کردیم. سه کارآزمایی دارای خطر بالای سوگیری بودند و هیچ‌یک شامل پیگیری طولانی مدت نوزادان نبود. هنگامی که درمان نگهدارنده با منیزیم با دارونما (placebo) یا عدم درمان، یا درمان‌های جایگزین (ریتودرین (ritodrine) یا تربوتالین (terbutaline)) مقایسه شد، هیچ تفاوتی در بروز زایمان زودرس یا مرگ‌ومیر پری‌ناتال مشاهده نشد. خطر نسبی (RR) برای زایمان زودرس (کمتر از 37 هفته) در مقایسه میان منیزیم و دارونما یا عدم درمان برابر با 1.05 (95% فاصله اطمینان (CI):0.80 تا 1.40؛ دو کارآزمایی، 99 زن)، و برای منیزیم در مقایسه با درمان‌های جایگزین معادل 0.99 (95% CI؛ 0.57 تا 1.72؛ دو کارآزمایی، 100 زن) بود. RR برای مرگ‌ومیر پری‌ناتال در مقایسه میان منیزیم و دارونما یا عدم درمان برابر با 5.00 (95% CI؛ 0.25 تا 99.16؛ یک کارآزمایی، 50 نوزاد)، و برای منیزیم در مقایسه با درمان‌های جایگزین معادل 5.00 (95% CI؛ 0.25 تا 99.16؛ یک کارآزمایی، 50 نوزاد) گزارش شد.
زنانی که از داروهای منیزیم استفاده کردند، نسبت به زنانی که در گروه درمان‌های جایگزین بودند، کمتر احتمال داشت عوارض جانبی را گزارش کنند (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.47 تا 0.96، سه کارآزمایی، 237 زن)، از جمله تپش قلب یا تاکی‌کاردی (RR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.52، سه کارآزمایی، 237 زن). با این حال، زنانی که منیزیم دریافت کردند، بیشتر دچار اسهال شدند (RR: 6.79؛ 95% CI؛ 1.26 تا 36.72، سه کارآزمایی، 237 زن).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.