عوارض تنفسی پس از جراحی پیوند بای‌پس عروق کرونر (coronary artery bypass graft; CABG) باعث افزایش مدت زمان بستری در بیمارستان شده و با هزینه‌های بالای مراقبت سلامت همراه است. CABG ممکن است عملکرد ریه‌ها را مختل کرده، و باعث کلاپس قسمت‌هایی از ریه شود که ممکن است منجر به بروز پنومونی (pneumonia) شود. باد کردن دوباره نواحی کلاپس شده ریه توسط یک دستگاه - اسپیرومتر انگیزشی (incentive spirometer) - انجام می‌شود، که می‌تواند نوعی الگوی تنفسی را تقویت کند که از کلاپس مجدد این نواحی پیشگیری کرده و آنها را باز کند. این دستگاه به‌تنهایی یا در ترکیب با سایر روش‌های فیزیوتراپی استفاده می‌شود.
این بهروزرسانی 592 شرکت‌کننده را از هفت مطالعه وارد کرد (دو مطالعه جدید و یک مطالعه که در مرور قبلی سال 2007 خارج شده بود). شواهدی را از چهار کارآزمایی کوچک یافتیم که اسپیرومتری انگیزشی هیچ مزیتی نسبت به فیزیوتراپی استاندارد پس از جراحی، یا آموزش پیش از جراحی در پیشگیری از عوارض تنفسی و پنومونی، بهبود عملکرد ریه، یا کوتاه شدن مدت زمان بستری در بیمارستان در بیماران تحت CABG ندارد. برای اینکه بدانیم استفاده از اسپیرومتری انگیزشی در این زمینه نقشی دارد یا خیر، انجام کارآزمایی‌های بزرگ‌تر و با طراحی بهتر لازم است.
مرور به‌روز شده ما حاکی از آن است که هیچ شواهدی در رابطه با مزیت IS در کاهش عوارض ریوی و کاهش تاثیرات منفی بر عملکرد ریوی در بیماران تحت CABG وجود ندارد. با توجه به تعداد متوسط بیماران مورد مطالعه، کاستی‌های روش‌شناسی و گزارش‌دهی ضعیف کارآزمایی‌های وارد شده، این نتایج هنوز هم باید با احتیاط تفسیر شوند. برای اینکه بدانیم استفاده از IS به دنبال CABG ممکن است برای بیماران مزیتی به همراه داشته باشد یا خیر، انجام یک کارآزمایی با قدرت و توان مناسب و با روش‌شناسی بالا مورد نیاز است.
اسپیرومتری انگیزشی (incentive spirometry; IS) یک روش درمانی است که در آن از یک دستگاه مکانیکی برای کاهش عوارض ریوی در طول مراقبت‌های پس از جراحی استفاده می‌شود. این یک بهروزرسانی از مرور کاکرین است که برای اولین بار در سال 2007 منتشر شد.
به‌روز کردن مرور سیستماتیکی که قبلا منتشر شده برای مقایسه تاثیرات IS در پیشگیری از بروز عوارض ریوی پس از جراحی در بزرگسالان تحت پیوند بای‌پس عروق کرونر (coronary artery bypass graft; CABG).
ما CENTRAL و DARE را در کتابخانه کاکرین (شماره 2 از 4 شماره در سال 2011)؛ MEDLINE OVID (1948 تا می 2011)؛ EMBASE (1980 تا هفته 20 سال 2011)؛ LILACS (1982 تا جولای 2011)؛ Physiotherapy Evidence Database (PEDro) (1980 تا جولای 2011)؛ Allied & Complementary Medicine (AMED) (1985 تا می 2011)؛ CINAHL (1982 تا می 2011) جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای که به مقایسه IS با هر نوعی از فیزیوتراپی پروفیلاکتیک به منظور پیشگیری از بروز عوارض ریوی پس از جراحی در بزرگسالان تحت CABG پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را با استفاده از دستورالعمل‌های کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک ارزیابی کرده و داده‌ها را از کارآزمایی‌های وارد شده استخراج کردند. برای پیامدهای پیوسته، از روش واریانس معکوس ژنریک (generic inverse variance method) برای انجام متاآنالیز و برای داده‌های دو-حالتی از نسبت شانس پتو (Peto Odds Ratio) استفاده کردیم.
این بهروزرسانی 592 شرکت‌کننده را از هفت مطالعه وارد کرد (دو مطالعه جدید و یک مطالعه که در مرور قبلی در سال 2007 خارج شده بود). هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین گروه‌ها از نظر بروز هرگونه عارضه ریوی و ظرفیت عملکردی بین درمان با IS و درمان با فیزیوتراپی، تکنیک‌های تنفس با فشار مثبت (شامل فشار مثبت مداوم راه هوایی (continuous positive airway pressure; CPAP)، فشار مثبت راه هوایی دو-سطحی (bilevel positive airway pressure; BiPAP) و تنفس متناوب با فشار مثبت (intermittent positive pressure breathing; IPPB))، تکنیک چرخه فعال تنفس (active cycle of breathing techniques; ACBT) یا آموزش بیمار پیش از جراحی وجود نداشت. عملکرد ریوی و اکسیژناسیون شریانی در بیماران تحت درمان با IS در مقایسه با تنفس با فشار مثبت بدتر شد. بر اساس این مطالعات هیچ بهبودی در قدرت عضلانی بین گروه‌هایی که IS را با فشار تنفس دمی حداکثری و فشار تنفس بازدم حداکثری دریافت کردند، وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.