همانند دندان‌های طبیعی، ایمپلنت‌های دندانی ممکن است به‌علت بیماری لثه (پری‌ایمپلنتایتیس (peri-implantitis)) از دست بروند. این مرور به مؤثرترین درمان‌ها برای توقف پری‌ایمپلنتایتیس پرداخت.
9 مطالعه در این مرور وارد و هشت روش متفاوت درمانی را ارزیابی کردند. در یک مطالعه کوچک با مدت زمان کوتاه (4 ماه) نشان داده شد که استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های موضعی علاوه بر تمیز کردن دستی عمیق ایمپلنت‌های مبتلا به بیماری، عمق پاکت را در اطراف ایمپلنت‌ها تا 0.6 میلی‌متر بیشتر در بیماران مبتلا به اشکال شدید پری‌ایمپلنتایتیس کاهش می‌دهد. در مطالعه کوچک دیگری به مدت 4 سال، نشان داده شد که قراردادن یک جایگزین استخوانی مشتق از حیوانات با یک مانع قابل جذب، عمق پاکت را 1.4 میلی‌متر بیشتر نسبت به استخوان مصنوعی کاهش می‌دهد. اکثر کارآزمایی‌هایی که درمان‌های پیچیده‌تر و گران‌قیمت‌تر را آزموده بودند، هیچ‌گونه مزایای قابل توجه آماری یا بالینی را نسبت به تمیز کردن مکانیکی عمیق اطراف ایمپلنت‌های متاثر نشان ندادند. در نتیجه، در حال حاضر، شواهد بسیار کمی برای تعیین مؤثرترین راه برای درمان پری‌ایمپلنتایتیس وجود دارد. این بدان معنی نیست که مداخلات مورد استفاده کنونی مؤثر نیستند.
هیچ شواهد قابل اعتمادی در مورد مؤثرترین مداخله برای درمان پری‌ایمپلنتایتیس وجود ندارد. این بدان معنی نیست که مداخلات مورد استفاده کنونی مؤثر نیستند.
یک کارآزمایی کوچک با خطر سوگیری نامشخص نشان داد استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های موضعی علاوه بر دبریدمان دستی ساب‌جینجیوال، با بهبود 0.6 میلی‌متر بیشتر برای PAL و PPD طی یک دوره 4 ماهه در بیماران مبتلا به اشکال شدید پری‌ایمپلنتایتیس در ارتباط بود. یکی دیگر از کارآزمایی‌های کوچک با خطر سوگیری بالا نشان داد که پس از 4 سال، استفاده از Bio-Oss همراه با موانع قابل جذب در مقایسه با هیدروکسی‌آپاتیت نانوکریستالین منجر به بهبود PAL و PPD حدود 1.4 میلی‌متر در نقص‌های زیراستخوانی اطراف ایمپلنت می‌شود. هیچ شواهدی از چهار کارآزمایی وجود ندارد که درمان‌های پیچیده‌تر و گران‌قیمت‌تر نسبت به درمان‌های کنترل که اساسا شامل دبریدمان ساده مکانیکی ساب‌جینجیوال بود، منفعت بیش‌تری داشتند. پیگیری طولانی‌تر از 1 سال، عود پری‌ایمپلنتایتیس را تا 100% موارد درمان‌شده برای برخی از مداخلات مورد آزمون نشان داد. از آن‌جا که این بیماری می‌تواند مزمن باشد، درمان مجدد ممکن است لازم شود. RCTهای بزرگ‌تر و با طراحی بهتر با پیگیری بیش از 1 سال مورد نیاز است.
یکی از عوامل کلیدی برای موفقیت بلندمدت ایمپلنت‌های دهانی نگهداری بافت‌های سالم اطراف آن‌ها است. تجمع پلاک باکتریایی باعث تغییرات التهابی در بافت‌های نرم اطراف ایمپلنت‌های دهانی می‌شود و ممکن است منجر به تخریب پیشرونده (پری‌ایمپلنتایتیس) و در نهایت شکست ایمپلنت شود. راهبردهای درمانی متفاوتی برای پیشنهاد شده، اما مشخص نیست که کدام مؤثرترین است.
شناسایی مؤثرترین مداخلات درمانی برای درمان پری‌ایمپلنتایتیس در اطراف ایمپلنت‌های دندانی ادغام شده در استخوان (osseointegrated).
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین، CENTRAL؛ MEDLINE و EMBASE را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوی دستی شامل مجلات متعدد دندان‌پزشکی بود. ما مخازن کتابشناختی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) پیدا شده و مقالات مروری مربوطه را برای یافتن مطالعات خارج از مجلات جست‌وجو شده به‌صورت دستی بررسی کردیم. ما به نویسندگان تمام RCTهای شناسایی‌شده، بیش از 55 تولیدکننده ایمپلنت دندانی و یک گروه بحث اینترنتی برای پیداکردن RCTهای منتشرنشده یا در حال انجام نامه نوشتیم. هیچ‌گونه محدودیتی از نظر زبان اعمال نشد. آخرین جست‌وجوی الکترونیکی در تاریخ 9 جون 20111 انجام شد.
همه RCTهایی که عوامل یا مداخلاتی را برای درمان پری‌ایمپلنتایتیس در اطراف ایمپلنت‌های دندانی مقایسه کرده بودند.
غربالگری مطالعات واجد شرایط، ارزیابی کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی‌ها و استخراج داده‌ها به‌صورت تکراری و مستقل توسط دو نویسنده مرور انجام شد. ما برای اطلاعات از دست‌رفته با نویسندگان تماس گرفتیم. نتایج به‌صورت مدل‌های اثرات تصادفی با استفاده از تفاوت میانگین برای پیامدهای پیوسته و نسبت‌های خطر برای پیامدهای دو حالتی با 95% فاصله اطمینان (CI) بیان شدند. ناهمگونی مطالعات با توجه به هر دو عامل بالینی و روش‌شناختی مورد بررسی قرار گرفت.
پانزده کارآزمایی واجد شرایط شناسایی شدند، اما شش مورد کنار گذاشته شدند. مداخله‌های زیر در 9 مطالعه واردشده مقایسه شدند: مداخلات متفاوت غیرجراحی (پنج کارآزمایی)؛ درمان‌های کمکی برای مداخلات غیرجراحی (یک کارآزمایی)؛ مداخلات متفاوت جراحی (دو کارآزمایی)؛ درمان‌های کمکی برای مداخلات جراحی (یک کارآزمایی). پیگیری در بازه زمانی 3 ماه تا 4 سال انجام شده بود. هیچ مطالعه‌ای در معرض خطر پائین سوگیری (bias) نبود.
تفاوت‌های معنی‌دار آماری که در دو کارآزمایی کوچک تکی مشاهده شده بودند، دارای خطر سوگیری نامشخص یا بالا تشخیص داده شدند. پس از 4 ماه، آنتی‌بیوتیک‌های موضعی کمکی برای دبریدمان دستی در بیمارانی که حداقل 50 درصد از استخوان اطراف ایمپلنت‌ها را از دست داده بودند، بهبود را در میانگین سطوح چسبندگی پروپینگ (PAL) معادل 0.61 میلی‌متر (95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 0.82) و کاهش را در عمق پروبینگ پاکت‌ها (PPD) معادل 0.59 میلی‌متر (95% CI؛ 0.39 تا 0.79) نشان داد. پس از 4 سال، بیمارانی با نقص‌های زیراستخوانی اطراف ایمپلنت > 3 میلی‌متر که با Bio-Oss و موانع قابل جذب درمان شدند، به 1.4 میلی‌متر بیشتر از PAL (95% CI؛ 0.24 تا 2.56) و 1.4 میلی‌متر PPD بیشتر (95% CI؛ 0.81 تا 1.99) نسبت به بیماران تحت درمان با هیدروکسی‌آپاتیت نانوکریستالین دست یافتند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.