سوال مطالعه مروری
این مرور، که توسط گروه سلامت دهان کاکرین تهیه شد، به دنبال ارزیابی تاثیرات استفاده از ایمپلنت‌هایی است که با جراحی در استخوان در دهان قرار می‌گیرند تا دندان‌ها را در طول درمان با بریس‌های ارتودنسی تثبیت کرده و ایمپلنت‌ها را با روش‌های مرسوم مقایسه می‌کنند. همچنین تاثیرات تکنیک‌های مختلف انکوریج جراحی را ارزیابی می‌کنند.
پیشینه
درمان ارتودنسی برای اصلاح دندان‌های کج یا بیرون‌زده، با حرکت دادن دندان‌های آسیب‌دیده به سوی موقعیت صحیح، استفاده می‌شود. دندان‌ها با استفاده از بریس صاف می‌شوند. گاهی حرکت ناخواسته دیگر دندان‌ها به دلیل استفاده از بریس ایجاد شده و با چیزی که به آن انکوریج (anchorage)، یا روش‌هایی برای تثبیت این دندان‌ها معروف است، کنترل می‌شود. به‌طور معمول، محل‌های انکوریج (anchorage) یا تکیه‌گاه، داخل دهان (intraoral) با استفاده از دندان‌ها برای مثال، یا به جای آن از بیرون دهان (extraoral) با استفاده از وسایل هدگیر متصل به سر یا گردن هستند. گاهی اگر از وسایلی مانند هدگیر استفاده شود، مشکلاتی در مورد بی‌میلی بیماران به پوشیدن آنها ایجاد می‌شود یا گزارش شده که باعث آسیب می‌شود.
به عنوان جایگزینی برای این روش‌های متداول، تکنیک‌های جراحی برای قرار دادن مینی-اسکروها (mini-screws) یا انواع دیگر ایمپلنت‌ها در استخوان در دهان ایجاد شده‌اند تا ساختار محکمی برای انکوریج (تثبیت) به منظور پیشگیری از حرکت ناخواسته دندان‌ها در طول درمان‌های ارتودنسی فراهم کنند.
این نوع دستگاه‌ها به‌طور فزاینده ای محبوب شده‌اند، اما تاثیرات آنها به‌طور کامل ارزیابی نشده است.
ویژگی‌‌های مطالعه
شواهدی که این مرور بر مبنای آن قرار دارد، تا 28 اکتبر 2013 به‌روز است. این بهروزرسانی یک مرور موجود را به‌روز می‌کند که شامل یک مطالعه است. سیزده مطالعه در این مرور وارد شدند (561 شرکت‌کننده). این مطالعات در اروپا، هند، چین، کره جنوبی و ایالات متحده آمریکا انجام شدند. آنها بیشتر در محیط‌های دانشگاهی یا بیمارستان‌های آموزشی و یکی در یک مطب تخصصی ارتودنسی صورت گرفتند. اکثر مطالعات شامل تعداد مشابهی از مرد و زن بودند، با این حال در پنج مطالعه تعداد زنان بیشتر از مردان بوده و در دو فقط زنان وارد شدند. محدوده سنی شرکت‌کنندگان از نوجوانان و بزرگسالان جوان تا بزرگسالان تا سن 54 سالگی متفاوت بود. همه شرکت‌کنندگان در مطالعات نیاز به یک دوره درمان ارتودنسی با کنترل انکوریج اضافی داشتند. هیچ یک از مطالعات، عوارض جانبی را گزارش نکردند.
نتایج کلیدی
هنگامی که دستگاه‌های انکوریج کاشته‌شده با جراحی با دستگاه‌های انکوریج متداول مقایسه شدند، در ایجاد ثبات برای پیشگیری از حرکت ناخواسته دندان‌ها در طول درمان ارتودنسی بهتر عمل کردند. اطلاعات محدودی در مورد پیامدهای گزارش شده توسط بیمار، مانند درد و میزان قابل قبول بودن دستگاه‌ها، وجود داشت. هیچ اطلاعاتی در مورد عوارض جانبی گزارش نشد.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد برای پیامدهای مهم در این مرور از کیفیت متوسط تا پائین متغیر بود. نواقص اصلی همه مطالعات مربوط به مسائل مربوط به طراحی و نحوه انجام آنها با گزارش‌دهی ناکافی و با کیفیت پائین از روش‌ها و نتایج مطالعه بودند.
شواهدی با کیفیت متوسط وجود دارد که تقویت مجدد انکوریج با انکوریج جراحی نسبت به انکوریج متداول موثرتر بوده، و نتایج حاصل از کاشت‌های مینی-اسکرو (mini-screw implants) به ویژه امیدوارکننده هستند. در حالی که انکوریج جراحی با خطرات ذاتی و مسائل مربوط به انطباق با هدگیر خارج دهانی (extraoral headgear) مرتبط نیست، هیچ یک از مطالعات واردشده در مورد آسیب‌های ناشی از انکوریج جراحی یا متداول گزارشی را ندادند.
اصطلاح تکیه‌گاه موقتی یا انکوریج (anchorage) در درمان ارتودنسی به روش‌های کنترل حرکت ناخواسته دندان اشاره دارد. این امر توسط محل‌های تکیه‌گاه یا انکور (anchor) داخل دهان، مانند دندان‌ها و کام، یا از بیرون دهان (هدگیر، headgear) فراهم می‌شود. اخیرا، روش‌های جدیدی برای ایجاد انکوریج با استفاده از ایمپلنت‌های ارتودنسی که از طریق جراحی در استخوان دهان قرار می‌گیرند، توسعه یافته‌اند. این روش، انکوریج جراحی (surgical anchorage) نامیده می‌شود. این یک بهروزرسانی از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2007 منتشر شد.
ارزیابی تاثیرات تکنیک‌های انکوریج جراحی در مقایسه با انکوریج متداول در پیشگیری از حرکت ناخواسته دندان در بیماران تحت درمان ارتودنسی با ارزیابی حرکت مزیودیستال (mesiodistal) دندان‌های مولر اول فک بالا. هدف ثانویه، مقایسه تاثیرات یک نوع انکوریج جراحی با دیگری بود.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا 28 اکتبر 2013)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، 2013، شماره 9)؛ MEDLINE از طریق Ovid (1946 تا 28 اکتبر 2013) و EMBASE از طریق Ovid (1980 تا 28 اکتبر 2013) را جست‌وجو کردیم. مجلات کلیدی بین‌المللی ارتودنسی و دندان‌پزشکی را به صورت دستی جست‌وجو کرده و بانک اطلاعاتی کارآزمایی ClinicalTrials.gov و پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO) را برای یافتن مطالعات در حال انجام و منتشرنشده بررسی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که به مقایسه انکوریج جراحی با انکوریج متداول در بیماران ارتودنسی پرداختند. کارآزمایی‌هایی که دو نوع انکوریج جراحی را با هم مقایسه کردند نیز وارد شدند.
حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم و دو بار داده‌ها را استخراج کرده و ارزیابی خطر سوگیری (bias) را انجام دادند. ما با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم تا جنبه‌های طراحی و اجرای مطالعه را روشن کرده، و داده‌های گزارش‌نشده را به دست آوریم.
چهارده مطالعه جدید در این بهروزرسانی اضافه شدند که در مجموع 15 مطالعه داده‌ها را از 561 بیمار تصادفی‌سازی شده گزارش کردند. مطالعات در اروپا، هند، چین، کره جنوبی و ایالات متحده آمریکا انجام شدند. طیف سنی بیماران عموما محدود به نوجوانان یا بزرگسالان جوان بود، با این حال شرکت‌کنندگان در دو مطالعه از طیف سنی بسیار وسیع‌تری (12 تا 54 سال) حضور داشتند. توزیع مردان و زنان در هشت مطالعه مشابه بود، با غلبه بیماران زن در هفت مطالعه.
هشت مطالعه را با خطر بالای سوگیری؛ شش مطالعه را با خطر نامشخص سوگیری؛ و یک مطالعه را با خطر پائین سوگیری ارزیابی کردیم.
ده مطالعه با 407 بیمار تصادفی‌سازی شده و 390 بیمار آنالیز شده، انکوریج جراحی را با انکوریج متداول برای پیامد اولیه حرکت مزیودیستال مولر اول فوقانی مقایسه کردند. یک متاآنالیز مدل اثرات تصادفی (random-effects model) را برای هفت مطالعه انجام دادیم که این پیامد را به‌طور کامل گزارش کردند. شواهدی قوی مبنی بر تاثیر انکوریج جراحی بر این پیامد وجود داشت. انکوریج جراحی در مقایسه با انکوریج متداول، در تقویت مجدد انکوریج به میزان 1.68 میلی‌متر (95% فاصله اطمینان (CI): 2.27- میلی‌متر تا 1.09- میلی‌متر؛ هفت مطالعه، 308 شرکت‌کننده آنالیز شده)، با شواهدی با کیفیت متوسط، موثرتر بود (یک مطالعه با خطر بالای سوگیری، پنج مطالعه در معرض خطر سوگیری نامشخص، یک مطالعه با خطر پائین سوگیری). با این حال، این نتیجه باید با احتیاط تفسیر شود، زیرا درجه قابل توجهی از ناهمگونی (heterogeneity) برای این مقایسه وجود داشت. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت در طول کلی دوره درمان میان انکوریج جراحی و متداول وجود نداشت (0.15- سال؛ 95% CI؛ 0.37- سال تا 0.07 سال؛ سه مطالعه، 111 بیمار آنالیز شده)، با شواهدی با کیفیت پائین (یک مطالعه با خطر بالای سوگیری، و دو مطالعه در معرض خطر سوگیری نامشخص). اطلاعات در مورد پیامدهای گزارش شده توسط بیمار مانند درد و قابلیت پذیرش درمان، محدود و غیرقطعی بودند.
هنگامی که مقایسه مستقیم میان دو نوع انکوریج جراحی انجام شد، شواهدی وجود نداشت که نشان دهد هر یک از تکنیک‌ها بهتر از دیگری است.
هیچ یک از مطالعات واردشده عوارض جانبی را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.