سوال مطالعه مروری
مشخص نیست که پروسیجر وییل حفظ کننده پیلور منجر به نرخ بالاتر عود تومور می‌شود یا خیر، زیرا این پروسیجر کمتر گسترده است و بنابراین ممکن است کمتر رادیکال باشد؛ اما هم‌چنین مشخص نیست کیفیت زندگی پس از حذف بخش پائین معده کاهش می‌یابد یا خیر. عدم قطعیت دیگر این است که دو روش با نرخ‌های متفاوت یا انواع عوارض مرتبط هستند.
پیشینه
سرطان پانکراس عامل اصلی مرگومیر ناشی از سرطان است. دو پروسیجر جراحی می‌تواند منجر به درمان شود: جراحی ویپل کلاسیک، که در آن بخشی از پانکراس، کیسه صفرا، دوازدهه، پیلور (قسمت خروجی معده) و قسمت دیستال (پائین) معده خارج می‌شوند، و دیگری، پانکراتیکودئودنکتومی حفظ کننده پیلور، یا جراحی ویپل حفظ کننده پیلور، که در آن معده و پیلور خارج نمی‌شوند.
ویژگی‌های مطالعه
در این مرور هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با مجموع 512 شرکت‌کننده وارد کردیم. کارآزمایی‌های وارد شده تفاوت‌های زیادی را در حجم نمونه و هم‌چنین کیفیت بالینی و روش‌شناسی نشان داد.
نتایج کلیدی
هیچ تفاوت مرتبطی را از نظر عوارض اصلی، بقای طولانی‌مدت یا مرگومیر ناشی از عوارض پس از عمل شناسایی نکردیم، اما زمان جراحی، از دست دادن خون حین عمل و نیاز به ترانسفیوژن خون به‌نظر می‌رسد در گروه درمان شده با جراحی ویپل حفظ کننده پیلور کمتر اتفاق افتد. نتیجه‌گیری ما این است که، در حال حاضر، بین دو پروسیجر جراحی برای درمان سرطان پانکراس یا پری‌آمپولری هیچ تفاوت معنی‌داری وجود ندارد.
کیفیت شواهد
کیفیت مجموعه شواهد هم‌چنان پائین است؛ زیرا تمام کارآزمایی‌ها معایبی را از لحاظ کیفیت روش‌شناسی یا گزارش‌دهی نشان داده‌اند.
شواهد موجود نشان می‌دهد که تفاوت معنی‌داری در میزان مرگومیر، موربیدیتی و بقا بین دو نوع جراحی وجود ندارد. با این حال، برخی از معیارهای پیامد حول‌وحوش جراحی به‌طور قابل توجهی به نفع پروسیجر PPW بود. با توجه به ناهمگونی بالینی و روش‌شناسی، در آینده انجام RCTهای با کیفیت بالا از مداخلات پیچیده جراحی مبتنی بر پارامترهای پیامدهای تعریف شده مورد نیاز است.
سرطان پانکراس چهارمین عامل اصلی مرگومیر ناشی از سرطان در مردان و زنان است. درمان استاندارد تومورهای قابل برداشت شامل عمل ویپل کلاسیک (classic Whipple; CW) یا پانکراتیکودئودنکتومی حفظ کننده پیلور (pylorus-preserving pancreaticoduodenectomy; PPW) است. مشخص نیست کدام یک از این روش‌ها از نظر بقا، مرگومیر پس از جراحی، عوارض و کیفیت زندگی مطلوب‌تر است.
هدف از این مرور سیستماتیک، مقایسه اثربخشی تکنیک‌های CW و PPW برای درمان جراحی سرطان سر پانکراس و منطقه پری‌آمپولاری بود.
جست‌وجوها را در 28 مارچ 2006، 11 ژانویه 2011، 9 ژانویه 2014 و 18 آگوست 2015 برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) بدون محدودیت زبانی انجام دادیم. بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر را در 18 آگوست 2015 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، بانک اطلاعاتی مرورهای نظام‌مند کاکرین (CDSR) و بانک اطلاعاتی خلاصه‌های مرور اثرات (Database of Abstracts of Reviews of Effects; DARE) از کتابخانه کاکرین (2015، شماره 8)، MEDLINE (از 1946 تا آگوست 2015)، و EMBASE (از 1980 تا آگوست 2015). ما هم‌چنین چکیده مقالات Digestive Disease Week و United European Gastroenterology Week (از 1995 تا 2010) را جست‌وجو کردیم؛ این قسمت از جست‌وجو را برای به‌روز کردن نسخه 2014 و 2015 به‌روز نکردیم، زیرا جست‌وجوهای قبلی هیچ اطلاعات اضافی فراهم نکردند. دو کارآزمایی اضافی را هنگام به‌روز کردن سال 2015 شناسایی کردیم.
کارآزمایی‌های مقایسه کننده CW در برابر PPW شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به کارسینومای پری‌آمپولاری یا پانکراس.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌هایی را از کارآزمایی‌های وارد شده استخراج کردند. از مدل اثرات تصادفی برای تجمیع داده‌ها استفاده کردیم. پیامدهای باینری را با استفاده از نسبت‌های شانس (ORs)، پیامدهای پیوسته تجمعی را با استفاده از تفاوت‌های میانگین (MDs) و نسبت‌های خطر (HRs) برای متاآنالیز بقا محاسبه کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت روش‌شناسی و خطر سوگیری (bias) مطالعات وارد شده را بر اساس استانداردهای سازمان همکاری کاکرین ارزیابی کردند.
هشت RCT را با مجموع 512 شرکت‌کننده وارد کردیم. ارزیابی انتقادی ما ناهمگونی گسترده‌ای را با توجه به کیفیت روش‌شناسی و پارامترهای پیامدها نشان داد. مرگومیر پس از جراحی (OR: 0.64؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 1.54؛ P = 0.32)، بقای کلی (HR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.16؛ P = 0.29)، و موربیدیتی تفاوت‌های قابل توجهی را نشان ندادند، به جز تاخیر در تخلیه معده، که به‌طور قابل توجهی در CW دیده شد (OR: 3.03؛ 95% CI؛ 1.05 تا 8.70؛ P = 0.04). علاوه بر این، ما متذکر می‌شویم که زمان جراحی (MD: -45.22 دقیقه؛ 95% CI؛ 74.67- تا 15.78- ؛ P = 0.003)، از دست رفتن خون حین جراحی (MD: -0.32 لیتر؛ 95% CI؛ 0.62- تا 0.03- ؛ P = 0.03) و ترانسفیوژن سلول قرمز خون (MD: -0.47 واحد؛ 95% CI؛ 0.86- تا 0.07؛ P = 0.02) در گروه PPW به‌طور قابل توجهی کاهش یافته بود. همه نتایج قابل توجه براساس معیار درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)، کیفیت پائینی داشتند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.