پیشینه
مصاحبه انگیزشی نوعی مشاوره است که می‌تواند برای کمک به افراد برای ترک سیگار استفاده شود. هدف از آن، کمک به افراد است که دلایلی را که ممکن است در مورد ترک سیگار نامطمئن باشند، کشف کنند و راه‌هایی بیابند که تمایل و توانایی بیشتری را برای ترک سیگار پیدا کنند. مشاوران به جای اینکه به فرد بگویند چرا و چگونه باید رفتار خود را تغییر دهند، سعی می‌کنند به افراد کمک کنند تا رفتار خود را تغییر دهند و اعتماد به نفس آنها را افزایش دهند که می‌توانند موفق شوند. این مرور به بررسی این موضوع می‌پردازد که مصاحبه انگیزشی در مقایسه با عدم-درمان، یا دیگر انواع درمان ترک سیگار، به افراد بیشتری در ترک سیگار کمک می‌کند یا خیر. هم‌چنین بررسی می‌کند که مصاحبه انگیزشی طولانی‌تر، با جلسات مشاوره بیشتر، نسبت به مصاحبه انگیزشی کوتاه‌تر با جلسات کمتر، به افراد بیشتری برای ترک سیگار کمک می‌کند یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
این مطالعه مروری 37 کارآزمایی را با بیش از 15,000 فرد سیگاری وارد کرد. مطالعات با حضور انواع مختلف افراد از جمله افراد دارای مشکلات سلامت یا مشکلات مصرف مواد مخدر، جوانان، افراد بی‌خانمان و افرادی که دستگیر شده یا در زندان بودند، انجام شدند. برخی افراد احساس کردند که آماده ترک سیگار هستند و برخی دیگر این کار را نکردند. مصاحبه انگیزشی در یک تا 12 جلسه ارائه شد و از پنج دقیقه تا هشت ساعت طول کشید. مطالعات، حداقل به مدت شش ماه به طول انجامیدند. شواهد تا آگوست 2018 به‌روز است.
نتایج کلیدی
اطلاعات کافی برای تصمیم‌گیری در مورد اینکه مصاحبه انگیزشی نسبت به درمان ترک سیگار به افراد بیشتری برای ترک سیگار کمک می‌کند یا خیر، وجود نداشت. افراد دریافت‌کننده مصاحبه انگیزشی به جای نوع دیگری از درمان برای ترک سیگار، اندکی بیشتر احتمال داشت سیگار را ترک کنند، اما یافته‌های ما نشان می‌دهد که هنوز این شانس وجود دارد که مصاحبه انگیزشی بتواند شانس فرد را برای ترک سیگار در مقایسه با دیگر درمان‌های ترک سیگار کاهش دهد. این بدان معناست که انجام تحقیقات بیشتری برای تصمیم‌گیری در مورد اینکه مصاحبه انگیزشی نسبت به دیگر انواع درمان می‌تواند به افراد بیشتری در ترک سیگار کمک کند یا خیر، مورد نیاز است. استفاده از مصاحبه انگیزشی طولانی‌تر با جلسات درمانی بیشتر نسبت به مصاحبه انگیزشی کوتاه‌تر با جلسات کمتر ممکن است به افراد بیشتری کمک کند تا سیگار را ترک کنند، با این حال انجام تحقیقات بیشتری لازم است تا مطمئن شویم که این موضوع درست است.
ما هم‌چنین بررسی کردیم که مصاحبه انگیزشی برای ترک سیگار باعث افزایش بهزیستی (well-being) افراد می‌شود یا خیر. اکثر مطالعات، اطلاعاتی را در این زمینه ارائه ندادند، و بنابراین مطالعات بیشتری برای پاسخ به این سوال مورد نیاز است.
کیفیت شواهد
شواهدی با کیفیت بسیار پائین وجود دارد که بررسی می‌کنند مصاحبه انگیزشی در مقایسه با عدم-درمان، کمک می‌کند تا افراد بیشتری سیگار کشیدن را ترک کنند یا خیر. این بدان معنی است که تشخیص اینکه مصاحبه انگیزشی به افراد کمک می‌کند تا سیگار را ترک کنند یا خیر، دشوار بوده و انجام مطالعات بیشتری مورد نیاز است. سطح کیفیت شواهد هم‌چنین برای تمام سوالات دیگری که در مورد ترک سیگار پرسیدیم پائین بود، به این معنی که ممکن است یافته‌های ما با انجام تحقیقات جدید تغییر کنند. کیفیت پژوهش در سطح پائین رتبه‌بندی شد، زیرا مشکلاتی در طراحی مطالعات وجود داشت، یافته‌های مطالعات با یکدیگر بسیار متفاوت بوده و داده‌های کافی وجود نداشتند، و تعیین اینکه مصاحبه انگیزشی یا مصاحبه انگیزشی شدیدتر کمک می‌کنند افراد سیگار را ترک کنند یا خیر، دشوار است.
شواهد کافی برای نشان دادن اینکه MI در مقایسه با عدم-مداخله، به عنوان کمک‌کننده برای دیگر انواع حمایت رفتاری برای ترک سیگار، یا در مقایسه با دیگر انواع حمایت رفتاری برای ترک سیگار، به افراد کمک می‌کند تا سیگار را ترک کنند یا خیر، وجود ندارد. هم‌چنین مشخص نیست که MI شدیدتر موثرتر از MI با شدت کمتر است یا خیر. به دلیل نگرانی‌ها در مورد وجود سوگیری در کارآزمایی‌ها، عدم-دقت و سوگیری انتشار، برآوردها از تاثیر درمان قطعیت پائین یا بسیار پائینی داشتند. در نتیجه، کارآزمایی‌های آینده ممکن است این نتیجه‌گیری‌ها را تغییر دهند. تقریبا هیچ شواهدی به دست نیامد مبنی بر اینکه دریافت MI برای ترک سیگار باعث بهبود بهزیستی ذهنی می‌شود یا خیر.
مصاحبه انگیزشی (motivational interviewing; MI) یک سبک مشاوره بیمار-محور است که برای کمک به افراد برای کشف و حل دو-سوگرایی (ambivalence) در مورد تغییر رفتار طراحی شده است. این روش به عنوان درمانی برای سوء‌مصرف الکل ایجاد شد، اما ممکن است به افراد کمک کند تا تلاش موفقیت‌آمیزی برای ترک سیگار انجام دهند.
ارزیابی اثربخشی MI برای ترک سیگار در مقایسه با عدم-درمان، علاوه بر شکل دیگری از درمان ترک سیگار، و مقایسه با دیگر انواع درمان ترک سیگار. ما هم‌چنین بررسی کردیم که MI شدیدتر، موثرتر از MI با شدت کمتر برای ترک سیگار است یا خیر.
پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات کاکرین را برای یافتن مطالعات با استفاده از عبارت motivat* NEAR2 (مصاحبه* یا تقویت* یا جلسه* یا مشاوره* یا عمل* یا رفتار*) (interview* OR enhanc* OR session* OR counsel* OR practi* OR behav*) در عنوان یا چکیده، یا motivation* به عنوان کلمه کلیدی جست‌وجو کردیم. هم‌چنین برای شناسایی مطالعات منتشر نشده، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی را جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو: آگوست 2018.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که در آن MI یا انواع آن برای کمک به ترک سیگار به افراد سیگاری ارائه شد. کارآزمایی‌هایی را حذف کردیم که ترک سیگار را به عنوان یک پیامد ارزیابی نکردند، دوره پیگیری کمتر از شش ماه داشتند، و با اجزای بیشتری از مداخله غیر-MI بودند که بین بازوها همسان‌سازی نشدند. کارآزمایی‌ها را در زنان باردار حذف کردیم، زیرا این موارد در جاهای دیگر پوشش داده شدند.
روش‌های استاندارد کاکرین را دنبال کردیم. ترک سیگار پس از حداقل شش ماه، با استفاده از دقیق‌ترین تعریف موجود، بر اساس قصد درمان (intention-to-treat) اندازه‌گیری شد. خطرهای نسبی (RR) و 95% فواصل اطمینان (CIs) را برای ترک سیگار برای هر مطالعه، در جایی که امکان‌پذیر بود، محاسبه کردیم. مطالعات واجد شرایط را با توجه به نوع مقایسه گروه‌بندی کردیم. در جایی که مناسب بود، متاآنالیزها را با استفاده از مدل‌های اثرات-تصادفی منتل-هنزل (Mantel-Haenszel) انجام دادیم. ما داده‌های مربوط به پیامدهای سلامت روان و کیفیت زندگی را استخراج کرده و به صورت نقل قول (narrative) خلاصه کردیم.
تعداد 37 مطالعه واجد شرایط را شناسایی کردیم که شامل بیش از 15,000 شرکت‌کننده سیگاری بودند. اکثر مطالعات شرکت‌کنندگانی را با ویژگی‌های خاص، اغلب از گروه‌هایی از افرادی که نسبت به جمعیت عمومی کمتر به دنبال حمایت برای ترک سیگار بودند، انتخاب کردند. اگرچه چند مطالعه شرکت‌کنندگانی را وارد کردند که قصد داشتند به زودی سیگار را ترک کنند یا قصد ترک سیگار را نداشتند، اکثر آنها جمعیتی را بدون توجه به قصد ترک سیگار انتخاب کردند. MI در یک تا 12 جلسه ارائه شد، که طول کل مدت MI بین پنج تا 315 دقیقه در مطالعات مختلف بود. چهار مورد از 37 مطالعه را در معرض خطر پائین سوگیری (bias)، و 11 مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری ارزیابی کردیم، اما محدود کردن تجزیهوتحلیل فقط به آن دسته از مطالعات با خطر پائین یا نامشخص سوگیری، نتایج را به‌طور قابل‌توجهی تغییر نداد، جدا از یک مورد - تجزیهوتحلیل مقایسه MI با شدت بالاتر و پائین‌تر.
شواهدی را با قطعیت پائین، ناشی از وجود خطر سوگیری و عدم-دقت، برای مقایسه تاثیر MI با عدم-درمان برای ترک سیگار یافتیم (RR = 0.84؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.12؛ I 2 = 0%؛ N تعدیل‌شده برابر با 684). یک مطالعه از این آنالیز حذف شد، زیرا شرکت‌کنندگان (مردان زندانی) با دیگر شرکت‌کنندگان در تجزیهوتحلیل قابل مقایسه نبودند، که منجر به ناهمگونی آماری قابل‌توجهی هنگام ادغام همه مطالعات شد (I2 = 87%). تقویت روش‌های ترک سیگار با MI، در مقایسه با استفاده از همان روش‌ها به‌تنهایی، RR برابر با 1.07 (95% CI؛ 0.85 تا 1.36؛ N = 4167؛ I2 = 47%)، و MI در مقایسه با دیگر اشکال حمایت از ترک سیگار، RR برابر با 1.24 (95% CI؛ 0.91 تا 1.69؛ I2 = 54%؛ N = 5192) ارائه کرد. به دلیل ناهمگونی و عدم-دقت، هر دوی این برآوردها را با قطعیت پائین در نظر گرفتیم. شواهدی با قطعیت پائین، مزایای MI با شدت بالاتر را در مقایسه با MI با شدت کمتر (RR: 1.23؛ 95% CI؛ 1.11 تا 1.37؛ N تعدیل شده برابر با 5620؛ I2 = 0%) تشخیص دادند. شواهد محدود شد زیرا سه مورد از پنج مطالعه در این مقایسه در معرض خطر سوگیری قرار داشتند. با خارج کردن آنها، RR برابر با 1.00 (95% CI؛ 0.65 تا 1.54؛ I2 = n/a؛ N = 482) به دست می‌آید، که تفسیر نتایج را تغییر می‌دهد.
پیامدهای سلامت روان و کیفیت زندگی فقط در یک مطالعه گزارش شدند که شواهد کمی را در مورد اینکه MI بهزیستی (well-being) روانی را بهبود می‌بخشد یا خیر، ارائه داد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.