تروما یکی از علل اصلی مرگ‌ومیر در تمام سنین است. برخی از بیماران مبتلا به ترومای بزرگ شکمی دچار وضعیتی می‌شوند که به عنوان «سه‌گانه کشنده (lethal triad)» شناخته می‌شود - اختلال در انعقاد، اسیدوز متابولیک، و هیپوترمی. این یک وضعیت تهدید کننده زندگی است که به‌طور قابل توجهی به بیماری و مرگ‌ومیر کمک می‌کند. برای پیشگیری از بروز این سه‌گانه کشنده، پزشکان باید خونریزی را کنترل کرده و از اتلاف بیشتر دمای بدن جلوگیری کنند.

مدیریت مرسوم ترومای بزرگ شکمی شامل جراحی برای ترمیم اندام‌های پاره‌شده یا بافت شکمی است. برای بیماران دچار تروما، جراحی فوری ممکن است خطری را ایجاد کند زیرا بیمار به دلیل از دست دادن خون در وضعیت ناپایدار قرار می‌گیرد.

جراحی کنترل آسیب (damage control surgery; DCS) یک روش جایگزین است، که شامل سه مرحله برای کمک به بیمار می‌شود. ابتدا، یک جراح پارگی‌های اصلی را ترمیم می‌کند، و بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه تحت مراقبت قرار می‌گیرد. هنگامی که بیمار پایدار شد، جراحان برای ترمیم هر یک از پارگی‌های کوچکتر باقی‌مانده، عمل جراحی را انجام می‌دهند. مزیت روش DCS آن است که جراحان فقط زمانی که بیمار پایدار است، جراحی را دقیق‌تر و در نتیجه طولانی‌تر انجام می‌دهند، بنابراین احتمال بروز یک پیامد نامطلوب، مانند مرگ در اثر از دست دادن شدید خون، کمتر می‌شود.

نویسندگان هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، منتشرشده یا در حال انتظاری، را پیدا نکردند که DCS را با ترمیم فوری و قطعی در بیماران مبتلا به ترومای شدید شکمی مقایسه کرده باشد. بنابراین شواهدی که از اثربخشی DCS در مقایسه با لاپاراتومی مرسوم حمایت می‌کنند، محدود است.