این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصیل کاکرین است که در شماره 11، سال 2010 (Derry 2010) منتشر شد. جست‌وجوهای جدید یک مطالعه بیشتر را برای گنجاندن شناسایی کردند؛ این مطالعه پاراستامول را با اتودولاک (etodolac) مقایسه کرده و به هیچ یک از آنالیزهای موجود در این مرور کمکی نکرد.
تک-دوز خوراکی پاراستامول 1000 میلی‌گرمی طی 2 ساعت، در 1 نفر از هر 5 نفر (19%) دریافت‌کننده پاراستامول، درد را از وضعیت متوسط یا شدید به هیچ کاهش داد، این میزان در دریافت‌کنندگان دارونما، حدود 1 نفر در هر 10 نفر (10%) است. تقریبا از هر 2 نفر، 1 بیمار (56%) که پاراستامول مصرف کرد، در مقایسه با حدود 1 نفر از هر 3 بیمار (36%) دریافت‌کننده دارونما، تا 2 ساعت از درد متوسط یا شدید به دردی که بدتر از درد خفیف نباشد، دست می‌یابند. داده‌های بسیار کمی برای ارزیابی اثربخشی مداخله پس از 2 ساعت در دسترس بود.
پاراستامول 1000 میلی‌گرم به همراه متوکلوپرامید 10 میلی‌گرم و سوماتریپتان خوراکی 100 میلی‌گرم سطوح مشابهی را از تسکین سردرد در 2 ساعت ارائه می‌دهند. اطلاعات کافی برای مقایسه پاراستامول، به‌تنهایی یا ترکیبی، با دیگر درمان‌های فعال وجود نداشت.
عوارض جانبی بین پاراستامول و دارونما تفاوت معنی‌داری ندارند. عوارض جانبی کمی جدی‌تر و/یا شدیدتر با سوماتریپتان 100 میلی‌گرم نسبت به پاراستامول 1000 میلی‌گرم به همراه متوکلوپرامید 10 میلی‌گرم رخ می‌دهد.
از نظر آماری، پاراستامول 1000 میلی‌گرم نسبت به دارونما در درمان میگرن حاد برتر است، اما NNT معادل 12 برای پاسخ بدون-درد در دو ساعت نشان می‌دهد که این یک درمان بالینی مفید نیست و برتری خاصی نسبت به دیگر آنالژزیک‌های رایج ندارد. با توجه به هزینه کم و در دسترس بودن گسترده پاراستامول، ممکن است یک داروی مفید انتخاب اول برای میگرن حاد در کسانی باشد که نمی‌توانند داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی (NSAIDs) یا آسپرین را تحمل کنند یا منع مصرف دارند. افزودن 10 میلی‌گرم متوکلوپرامید اثربخشی کوتاه-مدتی را معادل با 100 میلی‌گرم سوماتریپتان خوراکی می‌دهد. عوارض جانبی پاراستامول با دارونما تفاوتی نداشت؛ عوارض جانبی جدی و/یا شدید با سوماتریپتان کمی بیشتر از پاراستامول به همراه متوکلوپرامید بود.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصیل کاکرین است که در شماره 11، سال 2010 (Derry 2010) منتشر شد. میگرن یک وضعیت شایع، ناتوان‌کننده بوده و باری (burden) است بر دوش فرد بیمار، سیستم خدمات سلامت و جامعه. بسیاری از مبتلایان تصمیم می‌گیرند به دنبال کمک تخصصی پزشکی نباشند یا نمی‌توانند این کار را انجام دهند و به آنالژزیک‌های غیر-نسخه‌ای (over-the-counter) اعتماد می‌کنند. درمان هم‌زمان با یک داروی ضد-تهوع باید به کاهش حالت تهوع و استفراغ، که معمولا با سردردهای میگرنی همراه هستند، کمک کند.
تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری پاراستامول (استامینوفن)، به‌تنهایی یا در ترکیب با یک داروی ضد-تهوع، در مقایسه با دارونما (placebo) و دیگر مداخلات فعال در درمان سردردهای حاد میگرنی در بزرگسالان.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ و Oxford Pain Relief Database را تا 4 اکتبر 2010 برای انجام مرور اصیل، و تا 13 فوریه 2013 برای به‌روز کردن آن، جست‌وجو کردیم. دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ClinicalTrials.gov و gsk-clinicalstudyregister.com) نیز در هر دو زمان جست‌وجو شدند.
مطالعات تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، کنترل شده با دارونما (placebo) یا با درمان فعال را، با حداقل 10 شرکت‌کننده در هر بازوی درمان وارد کردیم، که از پاراستامول مصرف‌شده توسط خود بیمار برای درمان اپیزود سردرد میگرنی استفاده کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها را انجام دادند. تعداد شرکت‌کنندگانی که به هر کدام از پیامدها دست یافتند، برای محاسبه نسبت خطر (relative risk) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) یا اجتناب از آسیب (numbers needed to harm; NNH) در مقایسه با دارونما یا درمان فعال دیگر، مورد استفاده قرار گرفت.
انجام جست‌وجو برای به‌روزرسانی، یک مطالعه دیگر را برای گنجاندن شناسایی کرد. یازده مطالعه (2942 شرکت‌کننده، 5109 حمله سردرد) پاراستامول 1000 میلی‌گرمی را، به‌تنهایی یا همراه با داروی ضد-تهوع، با دارونما یا دیگر داروهای مقایسه‌کننده فعال، عمدتا سوماتریپتان 100 میلی‌گرمی، مقایسه کردند. برای همه پیامدهای اثربخشی، پاراستامول برتر از دارونما بود، با NNT معادل 12 (پاسخ 19% با پاراستامول، 10% با دارونما)، 5.0 (56% پاسخ با پاراستامول، 36% با دارونما) و 5.2 (39% پاسخ با پاراستامول، 20% با دارونما)، به ترتیب، برای رسیدن به وضعیت 2-ساعت بدون سردرد و تسکین سردرد به مدت 2- و 1-ساعت، زمانی که دارو برای درد متوسط تا شدید مصرف شد.
پاراستامول 1000 میلی‌گرمی به همراه متوکلوپرامید 10 میلی‌گرمی تفاوت معنی‌داری با سوماتریپتان 100 میلی‌گرمی خوراکی برای تسکین 2-ساعت سردرد نداشت؛ هیچ داده‌ای برای وضعیت بدون سردرد به مدت 2-ساعت به دست نیامد.
نرخ عوارض جانبی بین پاراستامول و دارونما، و بین پاراستامول به همراه متوکلوپرامید و سوماتریپتان مشابه بود. هیچ موردی از عارضه جانبی جدی با پاراستامول به‌تنهایی رخ نداد، اما عوارض جانبی جدی بیشتر و/یا شدیدتری با سوماتریپتان نسبت به درمان ترکیبی رخ داد (NNH 32).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.