افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) اغلب با تغییر در الگوی تنفسی و تنگی نفس مواجه می‌شوند، به ویژه هنگام ورزش. هدف این مرور تعیین آن بود که تمرینات تنفسی که برای آموزش مجدد الگوی تنفسی طراحی شده‌اند، می‌توانند تنگی نفس را کاهش دهند، ظرفیت ورزش را افزایش داده و سلامت افراد مبتلا به COPD را بهبود بخشند یا خیر.
شانزده کارآزمایی با 1233 شرکت‌کننده که اکثر آنها مبتلا به COPD شدید بودند، وارد شدند. تکنیک‌های تنفسی مورد مطالعه شامل تنفس با لب‌های جمع‌شده (نفس آهسته با لب‌های در حالت سوت زدن)، تنفس دیافراگمی (تنفس عمیق با تمرکز روی شکم)، تنفس یوگا پرانایاما (pranayam yoga) (تنفس زمان‌بندی شده با تمرکز بر بازدم)، تغییر الگوی تنفس با استفاده از بازخورد کامپیوتری برای کاهش سرعت تنفس و افزایش زمان بازدم، یا ترکیبی از این تکنیک‌ها، بودند. کیفیت مطالعه به‌طور کلی پائین بود. به نظر می‌رسید تمرینات تنفسی برای افراد مبتلا به COPD بی‌خطر باشد. تنفس یوگا، تنفس با لب‌های جمع‌شده و تنفس دیافراگمی، مسافت طی شده را در شش دقیقه به‌طور متوسط بین 35 و 50 متر در چهار مطالعه بهبود بخشیدند. تاثیر تمرینات تنفسی بر تنگی نفس و سلامت متغیر بود. هنگامی که تمرینات تنفسی به تمرینات ورزشی کل بدن اضافه شدند، به نظر نمی‌رسید که هیچ مزیت دیگری داشته باشند.
تمرینات تنفسی طی چهار تا 15 هفته در مقایسه با عدم مداخله، ظرفیت ورزش عملکردی را در افراد مبتلا به COPD بهبود می‌بخشد؛ با این حال، هیچ تاثیر ثابتی بر تنگی نفس یا کیفیت زندگی مرتبط با سلامت وجود ندارند. پیامدها در تمام تمرینات تنفسی مورد بررسی، مشابه بودند. تاثیرات درمانی برای پیامدهای گزارش شده توسط بیمار به دلیل عدم کورسازی، ممکن است بیش از حد برآورد شده باشند. تمرینات تنفسی برای بهبودی در تحمل ورزش در افراد منتخب مبتلا به COPD که قادر به انجام تمرینات ورزشی نیستند، ممکن است مفید باشند؛ با این حال، این داده‌ها نقش گسترده‌ای را برای تمرینات تنفسی در مدیریت جامع افراد مبتلا به COPD نشان نمی‌دهند.
تمرینات تنفسی (breathing exercises) برای افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) با هدف تغییر در به‌کارگیری عضلات تنفسی، بهبودی در عملکرد عضلات تنفسی و کاهش تنگی نفس انجام می‌شوند. اگرچه برخی از مطالعات تاثیرات مثبت کوتاه‌مدت فیزیولوژیکی تمرینات تنفسی را در افراد مبتلا به COPD گزارش کرده‌اند، اما تاثیرات آنها بر تنگی نفس، ظرفیت ورزش و سلامت نامشخص است.
تعیین اینکه تمرینات تنفسی در مقایسه با عدم انجام آنها در افراد مبتلا به COPD، تاثیرات مفیدی بر تنگی نفس، ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت دارد یا خیر؛ و تعیین اینکه تمرینات تنفسی در افراد مبتلا به COPD عوارض جانبی بر جای می‌گذارند یا خیر.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین و بانک اطلاعاتی PEDro را از ابتدا تا اکتبر 2011 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده گروه موازی را وارد کردیم که تمرینات تنفسی را با عدم انجام آن یا هر مداخله دیگری در افراد مبتلا به COPD مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، داده‌ها را استخراج کرده و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از تنگی نفس، ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت؛ پیامدهای ثانویه، تبادل گاز، الگوی تنفسی و عوارض جانبی بودند. برای تعیین اینکه تاثیرات مداخله بر اساس درمان مورد استفاده، متفاوت بودند یا خیر، هر تکنیک تنفسی را جداگانه ارزیابی کردیم.
شانزده مطالعه شامل 1233 شرکت‌کننده با میانگین حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV 1 ) معادل 30% تا 51% پیش‌بینی‌شده وارد شدند. پس از سه ماه انجام یوگا شامل تکنیک‌های تنفسی زمان‌بندی‌شده پرانایاما (pranayama)، بهبودی قابل توجهی در فاصله شش دقیقه‌ای پیاده‌روی (تفاوت میانگین (MD) برای کنترل: 45 متر؛ 95% CI؛ 29 تا 61 متر؛ دو مطالعه؛ 74 شرکت‌کننده)، با بهبودی مشابه در مطالعات مجزا از تنفس با لب‌های جمع‌شده (pursed lip breathing) (میانگین: 50 متر؛ 60 شرکت‌کننده) و تنفس دیافراگمی (میانگین: 35 متر؛ 30 شرکت‌کننده) دیده شد. تاثیرات مداخله بر تنگی نفس و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در طول کارآزمایی‌ها متناقض بودند. افزودن بازخورد کامپیوتری شده تهویه (computerised ventilation feedback) به تمرین ورزشی، بهبود بیشتری را در کیفیت زندگی مرتبط با تنگی نفس ایجاد نکرد ( تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.03-؛ 95% CI؛ 0.43- تا 0.49؛ دو مطالعه؛ 73 شرکت‌کننده) و بازخورد تهویه به تنهایی، کمتر از تمرین ورزشی به تنهایی برای بهبودی در استقامت ورزشی (تفاوت میانگین (MD): 15.4- دقیقه؛ 95% CI؛ 28.1- تا 2.7- دقیقه؛ یک مطالعه؛ 32 شرکت‌کننده) موثر بود. هیچ عارضه جانبی مهمی گزارش نشد. تعداد کمی از مطالعات، جزئیات پنهانسازی تخصیص (allocation concealment)، کورسازی (blinding) محقق یا آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) را گزارش کردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.